آقاى دكتر سروش؛ لطفا دست از سر مولانا و ذاكران محترم برداريد! ف.م.سخن

با وجود اين كه مولانا و شعرش را عاشقانه دوست دارم و او و اشعارش را افتخارى براى فرهنگ سرزمين ام مى دانم، اما اگر كسى بخواهد با استناد به عقايد و كلام او، كثافت و لجن را به من زيبا نشان دهد، به آن سخن و گوينده ى سخن لعنت مى فرستم!

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

عجب زمانه اى شده است! دردمندانه، در جايى نوشتم كه گويى در ديوانه خانه اى به وسعت ايران زندگى مى كنيم. گويى دچار كابوسى وحشتناك شده ايم كه رهايى از چنگال آن ممكن نيست. حكومت ديوانگان از يك سو، مردم جان به لب رسيده و به جنون كشيده شده از يك سو، بزرگان اهل فكر و انديشه ى در انزوا و سكوت، و بزرگانى ديگر كه متاسفانه ذهنا در قرون ماضى و جسما در خارج از مرزهاى ايران رحل اقامت افكنده اند از سوى ديگر.

نه! تو گويى مرزهاى اين ديوانه خانه را انتهايى نيست. مانند كسى كه ال اس دى مصرف كرده است، همه چيز را در هم مى بينيم. دور را نزديك و نزديك را دور مى بينيم. دچار دَوَران سر مى شويم و گاه به آسمان و كهكشان پر مى كشيم و گاه در قعر زمين و وسط مواد مذاب فرو مى افتيم. اگر حكومت نمى داند معنى قرن بيست و يكم چيست و مسير پيشرفت بشر كدام است بر او حرجى نيست. آرزوى او اصلا اين است كه جهان را به ١٤٠٠ سال قبل برگرداند و به جاى هواپيما شتر سوار شود و به جاى فضا به قهقرا برود.

اما بزرگان اهل انديشه و تفكر را چه پيش آمده است كه هنوز نسخه ى درمان دردهاى بشر را از مولانا مى طلبند و ميان اسلام عارفان و اسلام تهى مغزان تفاوت قائل مى شوند و «ذاكران محترم و مخلص مصائب اهل بيت رسول» را چيزى سواى «مداحان شعبان جعفرى صفت» مى پندارند؟ آيا قصد آن ها هم افزودن بر جنون و تباهى ماست؟ يا واقعا راه خوشبختى مردم امروز را در دفتر شعرى قطور مى جويند و آرامش روح و روان را در مداحى ذاكران مخلص اهل بيت كه حكمشان از طبالان جداست مى يابند؟

درخواست من بسيار ساده است كه تاكنون حتى يك نفر از عالمان روشن و ناروشن آن را بر آورده نكرده است: در تاريخ ١٤٠٠ ساله ى اسلام يك نمونه و فقط يك نمونه حكومت اسلامى نشان دهيد كه بتوانيد به آن، حكومت خوب و بى عيب بگوييد! يك حكومت اسلامى نشان دهيد كه علم كُش و خلاقيت كُش و هنر كُش نباشد و به درستى راه صلاح و فلاح را نشان داده باشد!

عيب نيست كه من، به انديشه و آرمان احمقانه اى دل ببندم كه تا به حال وجود نداشته است چرا كه بد و خوبى از آن نديده ام و تا زمانى كه اين انديشه و آرمان صورت تحقق نيابد بد و خوب آن را هم نخواهم ديد. اما احمقانه نيست اگر ما ١٤٠٠ سال تاريخ را ورق بزنيم و از صدر اسلام تا كنون را زير ذره بين تحقيق قرار دهيم و جز نابسامانى و درد و رنج و كشتار و مصيبت كه همه و همه از اين ريشه تلخ و تيره روييده است نبينيم و باز خواهان پاكيزه كردن اين تاريخ سراسر آلودگى و ضد پيشرفت باشيم؟

با وجود اين كه مولانا و شعرش را عاشقانه دوست دارم و او و اشعارش را افتخارى براى فرهنگ سرزمين ام مى دانم، اما اگر كسى بخواهد با استناد به عقايد و كلام او، كثافت و لجن را به من زيبا نشان دهد، به آن سخن و گوينده ى سخن لعنت مى فرستم! مولانا براى خودش و زمان خودش بود و زشت و زيباى انديشگى بسيار نيز داشت و عارى از عيب هاى عمده و انديشه هاى سخيف و ناپسند نبود. حال بزرگ انديشه و خرد امروز ما، مى خواهد با استناد به سخن مولانا و با نمونه آوردن از اشعار او مرا به كدام مسير تاريك ديگرى كه قطعا رو به گذشته دارد بكشد و بقيه ى اين عمرى كه در طول چهل سال گذشته سوخته است و تباه شده است را براى پيمودن كدام بيراهه ى به سوى دره تلف كند؟

جهان، در انديشه ى حفظ زمين و مبارزه با گرما و حفظ گونه هاى جانوران و ترقى انسان و دستيابى به فضاهاى دور و ساختن سوپر هابل براى تحقيقات و اكتشافات علمى ست و بزرگ ما كماكان از «نعلين سيادت» سخن مى گويد؛ از «مداحان گولِ گول پرور»... كه البته ايرادى هم ندارد ولى وقتى كار به مقابل هم نهادن نعلين سيادت و نعلين مولانا مى كشد، وقتى كار به مقابل هم نهادن مداحان گول با ذاكران مخلص مى كشد، اينجاست كه فرياد انسان جنون زده و سلامت روان از دست داده بلند مى شود كه آقا! دست از فريادهاى جگر شكاف مولانا بر سر زراقان گيج بى وقوف برداريد و به فريادهاى جگر خراش مردم زمان خود گوش دهيد كه بدبختى هايشان را و عامل اصلى بدبختى هايشان را با انواع و اقسام كلمات، با انواع و اقسام قافيه ها، معرفى مى كنند و با اين فرياد جگر خراش، از لاهوت تا ناسوت را به لرزه در مى آورند.

اگر اى بزرگ محترم! خودتان هم به اين گفته ها اعتقاد قلبى نداريد و مثلا مى خواهيد تندروهاى متعصب را يك پله بالا بكشيد و آن ها را به اندازه يك پله آدم كنيد، يا دل مردم مذهبى را به دست آوريد و باعث رنجش خاطر ايشان نشويد، داريد جفايى بزرگ به مردم سرزمين تان و حتى مردم جهان روا مى داريد. اين ره كه شما مى رويد، انتهايش كف دره است و قربانيان آن هم مردم ساده دلى هستند كه براى دفع بلا، هزار تومان در صندوق هاى صدقه مى اندازند و با اين هزار تومان بيمه ى حضرت ابوالفضل، عاقبت هم به ته دره مى افتند و به طرز فجيع از بين مى روند. قربانيانش مردم ساده دلي هستند كه چون از زمين خيرى نديده اند با كتاب هاى جادوگرى و عرفان ايرانى و عرفان هندى و عرفان سرخپوستى مى خواهند به هپروت اعلا بروند بلكه در آن جا به خوشبختى و رفاه برسند.

اگر اين مردم ساده دل چنين كنند، يك دليل اش شما هستيد. شما هستيد كه به آن ها توصيه مى كنيد داروهاى جديد را نخورند و بروند سراغ ابن سينا و از نسخه هاى او استفاده كنند. افكار جديد را دنبال نكنند و بروند به دامن حضرت مولانا بياويزند بلكه فرجى شود و بخت شان گشوده شود.

چه راه بيراهى و چه توصيه ى عاقبت بر باد دهى! بگذاريد اعتبار و احترام بزرگان گذشته همان طور كه هست، باقى بماند و لااقل شما آن ها را به لجن نيفكنيد و موجب لعن و نفرين آن ها تا ابد نشويد. اعتبار آن ها و كلام شان فقط براى دوره ى خودشان است و بس، و تازه در خوب و بد همان گفتارها براى همان زمان ها، صدها اگر و اما هست.

برويد راهى را كه ديگران نرفته اند، و بجوييد مسيرى را كه مجموعه ى تجربه و دانش بشرى مى گويد ما را دستكم به آزادى نيمبند مى رساند؛ ما را به رفاه نيمبند مى رساند؛ باعث مى شود حرف دل مان را بدون ترس و واهمه بزنيم و در اثر ترس، دروغگو نشويم؛ باعث مى شود نگرانى از فردا از ميان برود و در اثر اين نگرانى، حق بزرگ و كوچك را پايمال نكنيم و براى رسيدن به قله، پاى بر سر هم نوعانمان نگذاريم.

روضه ى مولانا دردى را از اجتماع امروز ما درمان نخواهد كرد. آقاى دكتر سروش! فرياد مرا مى شنويد و گفتار مرا متوجه مى شويد؟

فیروزآبادی زیرآب این روحانی را به خاطر چلوکباب زد!

تصاویر بازیگر زن ایرانی آزاده صمدی

واکنش‌ها به تجاوز و قتل دختر افغان در ورامین

تصاویری از دور برگشت لیگ قایقرانی بانوان

تزیین ماشین عروس یک طلبه