گفتگويی کوتاه با رفيع پيتز، فيلمساز ايرانی عضو هيئت داوران جشنواره برلين، اختر قاسمی

"به ياد داشته باشيم که سينمای ما ٨ سال پيش خيلی موفق بود. اين دوران موفق ترين دوران سينمای ما بود. ما ابتدا فيلم های خودمان را می ساختيم و بعد فستيوال ها انتخاب می کردند ولی مدتی بعد ما شروع کرديم فيلم ها را به خاطر موقعيت جشنواره ها ساختن که اين کار اشتباه است"

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

جشنوازه فيلم برلين چهارمين روز خود را هم پشت سر گذاشت.

امسال سينمای ايران نه تنها با سه فيلم در جشنواره حضور دارد بلکه يکی از کارگردانان جوان آن به نام رفيع پيتز هم در هيئت دوران برای بهترين فيلم قضاوت می کند.

در اين مدت در برليناله که وقت برای ديدن فيلم و گزارش و مصاحبه کم است من گوشه ای از مصاحبه او را آماده چاپ کردم تا در فرصتی ديگر کل مصاحبه را آماده کنم.

***

رفيع پيتز کارگردان فيلم های «فصل پنجم»، «صنم» و «زمستان است» می باشد که با «زمستان است» نام خود را يک باره نه تنها در سينمای ايران که در سينمای جهان مطرح کرد. او هم اکنون مشغول ساختن فيلم جديد خود به نام «شکارچی» در ايران است.

با شيدا و شکوه به «هتل مريوت»، جايی که رفيع هست می رويم.

خيلی شلوغ است. مسئولين بخش مطبوعات فستيوال جلوی در هتل ما را راهنمايی می کنند. شيدا برای سايت «سينمای ما» وقت مصاحبه گرفته بود. فرصتی پيش آمد تا من هم با رفيع پيتز گفتگويی داشته باشم.

پيتز دو روز است که به برلين آمده و تقريبا تمام وقت در حال فيلم ديدن است. او با خستگی می گفت من در اين دو روز بيش از ٨ فيلم ديده ام. رفيع که چهره بسيار تسکين دهنده ای دارد به آرامی صحبت می کند.

اولين سوالم از او در باره چگونگی انتخاب اش به عنوان يکی از داوران جشنواره برلين است. او با لبخند گفت: باور کنيد من اطلاعی ندارم. من مشغول فيلم برداری سر صحنه بودم که نامه ای به دست من دادند و وقتی نامه را باز کردم ديدم از من سوال شده که آيا حاضرم يکی از دوران جشنواره برلين باشم که من هم پاسخ مثبت دادم.

رفيع اميدوار است که سال آينده با فيلم جديدش در جشنواره برلين شرکت کند. او در باره اين که چه عواملی نقش بازی می کنند تا يک کارگردان را به عنوان داور انتخاب کنند می گويد: واقعا اطلاعی ندارم و نمی دانم معيار آن ها چيست.

شما چندمين داور ايرانی هستيد که در فستيوال برليناله داوری و قضاوت می کند؟

فکر می کنم خانم نيکی کريمی داور برای بخش پانوراما بودند. ديروز من متوجه شدم که اين جشنواره ٢١ گروه داور دارد. البته اصل جشنواره برلين در واقع سه گروه رسمی داور دارد و من واقعا شب افتتاحيه متوجه اين موضوع شدم؛ يکی برای مسابقه اصلی و يکی هم همين بخشی که من هستم يعنی فيلم هنری اول و يکی هم بخش فيلم های کوتاه.

از او در مورد سينمای ايران، هم در سطح ملی و داخلی و هم بين المللی و چشم انداز آن می پرسم. او پاسخ می دهد: سينمای ايران وقتی که صداقت داشته باشد جرأت هم دارد و اين مرز نمی شناسد. ولی وقتی که صداقت نداشته باشد جرأت هم ندارد و مرزش هم محدودتر می شود. اين به نوعی موفقيت سينمای ما را توضيح می دهد. به ياد داشته باشيم که سينمای ما ٨ سال پيش خيلی موفق بود. اين دوران موفق ترين دوران سينمای ما بود. ما ابتدا فيلم های خودمان را می ساختيم و بعد فستيوال ها انتخاب می کردند ولی مدتی بعد ما شروع کرديم فيلم ها را به خاطر موقعيت جشنواره ها ساختن که اين کار اشتباه است.

علت اين را در چه می بينی؟
وقتی که سينما موفق و مطرح باشد طبيعتا تصور بعضی از کارگردان ها چنين می شود که اول سراغ موفقيت بروند و بعد سراغ فيلم. البته که جشنواره ها کمک می کنند و اصل آن کمک به خود فيلم است تا پخش کننده پيدا کند. اين وظيفه جشنواره است. يعنی پوديومی که اين اقبال را به ويژه به فيلم هايی که امکان کمتری برای عرضه دارند ارائه می دهد؛ مثل فيلم های هنری که به جشنواره احتياج دارند. ولی اگر از اول فقط به فکر موفقيت فيلم باشيم، سينمای تجاری و سينمای هنری خود را در يک راستا می بينند و اين يک خطر است چرا که موقعيت ما در سينمای هنری خيلی خاص است.

از او پرسيدم آيا وقتی خواست در برليناله شرکت کند با مشکلی مواجه شد؟ پاسخ می دهد نه اصلا بلکه برای شرکت تشويق هم شدم.