صدا، شعری از عليرضا جباری (آذرنگ)، به بهانه ی اول ماه مه، روز کارگر

...وصدایی که نبودش همتا

تندرآسا،

غرٌ ان

درفراسوی افق ها ترکید

درنوردید آن گاه

هفت دیوار بندستانی را

به فراخی جهان:

"بندها از دستان ام بگشایید!

پنجه هایم پتک ام را صیقل خواهد داد

بازوان ام با پتکم

فردا راخواهد ساخت.
مشت خشم آگین ام فردا
به مصاف شمشیرگران خواهدرفت.

زان سپس خورشیدی را خواهد کاشت

که از آن روزی خواهد رویید
صد هزاران خورشید

جهان را یکسر
نورباران خواهد کرد.

هفت دیوار ستبر پیرامون اش را
درهم خواهد کوبید.

بازگیرید زپای ام زنجیر

گام های ام تن شب خواهان را یکسر له خواهد کرد

تا فراسوی افق ها خواهد رفت

مرز آبی ها را یکسره خواهم پیمود
کهکشان ها را یکسره طی خواهم کرد
ناکجا هایی را خواهم یافت

و در آن گستره ی بی پایان
بیرق نورفشان فردایی خود را خواهم زد."

...وان صدایی که نبودش همتا

تندر آسا،

غران

درفراسوی افق ها ترکید

و طنین اش در گوش
ماند تا صبح دمید

علی رضا جباری(آذرنگ)
10 اردیبهشت79(30آوریل2000)