ياوران ِ وحشت و تاريکی
پيش می‌آيند.
آنان، تنها به سروشی که از مسلسل‌هايشان نازل می‌شود
مومن‌اند
و به حراست ِ از خاطره‌هايی دل‌گير
حتا
سايه‌هاشان را هم فراموش می‌کنند

تکبير جماعت!

بيا به دامنه‌ی کوه برويم
آن‌جا
شايد از صدای هماهنگ و مهيب ِ پوتين‌ها
امانی باشد
شايد هم بتوانيم
بی‌ترس ِ از تکفير و هاويه
به موسيقی ِ يک‌نواخت و کامل ِ کبوترهای چاهی
گوش کنيم

باتوم‌های پلاستيکی غوغا می‌کنند
سکوت، جماعت!

پاس‌بانان ِ وحشت و تاريکی
زبان ِ مادری‌شان را
با لهجه‌ای از دشنام و دشنه به کار می‌گيرند
کلمات
اما هم‌چنان، بی‌اعتنا به قانون ِ بی‌قواره‌ی يکی شدن‌ها
شعر می‌شوند.

و پاسداران
- به دشمنی هم‌قسم –
ماهی‌ها را به رگبار می‌بندند.

تلی از جنازه رها بر خاک
تلی از جنازه آرميده بر رود

دريغ، جماعت!

............................

ياران ِ وحشت و تاريکی را
از هراس ِ ورشکستن باورهايشان
رغبتی به آزادی نيست
که در سور ِ بوسه و زندگی
آنان را تحمل اين همه شادی نيست.

کودک
چنگ‌انداخته به ريشه‌های نازک ِ اطلسی‌ها
با چشمانی نيمه باز
تصوير ناتمام را جاودانه می‌کند.