در سوگ علیرضا - شعری از داریوش لعل ریاحی

شاه بانوی قشنگ ، ای بلند آوازه

خانه ات پر گل باد

اشگ از دیده زیبای تو ، دور

مادرِرنج ، گلِ سرخِ صبور .

یک قدم دور تر از این دو مزار

سرزمینی است ، پر از چوبه دار

سرزمینی که در آن آدمها

گل در آواز زمان کاشته اند

پر چم داد برافرشته اند .

پسرت جان و دلش آنجا بود

خنده می کرد ، ولی تنها بود

تو نمی دانستی

نفس عشق چرا زندانی است

همه جا هست ، ولی گویا ، نیست

تو نمی دانستی

بلبل از رنج چرا خواهد رست

نای پُر گفته ، چرا خواهد بست

شاه بانوی قشنگ ، ای بلند آوازه

خانه ات پر گل باد

تو بگو ، داد کجاست

جای فریاد کجاست

تو بگو ، آدمها

در چه حالی هستند

چه گلی می کارند

شب در آن دخمه یخ کرده سرد

چه کسی می خوابد

صبح فردا چه کسی را باید

باز بر دار کنند

تیغ در سینه بیدار کنند

شاه بانوی قشنگ ، ای بلند آوازه

خانه ات پر گل باد

ظرف خاکستر گل را تو بیافشان که هنوز

دیده بر یاد کبوتر داری

درد مادر داری

داریوش لعل ریاحی

25 دیماه 1389

[email protected]

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]