تنهایی موجب به تعویق افتادن رشد اجتماعی کودکان می‌شود، ایسنا

یک روانپزشک با اشاره به اینکه فاصله گذاری مناسب بین فرزندان در رشد و نمو و سلامت روانی اعضای خانواده به خصوص کودکان نقش موثری دارد، گفت: تنهایی کودکان را کم رو و عصبانی می‌کند و موجب به تاخیر افتادن رشد اجتماعی آنها می‌شود.

دکتر غلامحسین نورورز نژاد در گفت وگو با خبرنگار سلامت ایسنا منطقه دانشگاه علوم پزشکی تهران، با بیان اینکه فاصله سنی مناسب بین فرزندان بیش از هر چیزی بستگی به شرایط خاص خانواده دارد، اظهار داشت: سه سال تفاوت سنی بین فرزندان ایده‌ال و مناسب است و بیش از این سن به طور مثال پنج یا شش سال به هیچ وجه توصیه نمی‌شود.

وی تصریح کرد: فاصله‌گذاری بسیار زیاد بین فرزندان در واقع مشابه این است که کودک اول تک فرزند باشد، زیرا فرزند اول در سنین رشد و کودکی از خواهر و برادری هم سن و سال در کنار خود بهرمند نشده و این رابطه را تجربه نکرده است.

این روانپزشک با اشاره به لزوم نزدیکی سن فرزندان برای امکان همانندسازی آنها با هم گفت: این همانند سازی در بازیهای کودکانه ظهور پیدا می‌کند به طوری که وقتی یک دختر نقش مادر را در یک بازی بر عهده می گیرد در وقع از آن زمان در حال تثبیت نقش مادرانه خود است و تفاوت سنی بسیار زیاد هم بازی وی این همانند سازی را برای او سخت و از واقعیت دور می‌کند.

وی با اشاره به اینکه فاصله مناسب بین فرزندان یک خانواده در رشد، نمو و سلامت روانی خانواده به خصوص کودکان نقش موثری دارد، گفت: تنهایی کودکان را کم رو و عصبانی می کند و موجب به تاخیر افتادن رشد اجتماعی آنها می‌شود.

این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی قم اظهار کرد: تفاوت سنی بین فرزندان به کم شدن زحمت والدین برای رسیدگی به امور آنها کمک می‌کند و والدین می‌توانند مسئولیت‌هایی مانند فرستادن به مدرسه، بیرون بردن فرزندان برای تفریح، خرید و غیره را هم زمان برای هر دو فرزند انجام دهند.

دکتر نوروزی همچنین تفاوت سن مناسب پدر و فرزند را 20 سال و فاصله سنی مادر را 18 سال دانست و گفت: در سنین خیلی بالا والدین توانایی، انرژی و حوصله کافی برای رفع نیازهای فرزندان را ندارند.

وی همچنین ایجاد نزدیکی بیش از اندازه سن فرزندان را امری غیرضروری و اشتباه دانست و خاطرنشان کرد: این مسئله سبب تقسیم شدن وقت و توان جسمانی و روانی والدین بین تعداد فرزندان می‌شود و در نتیجه ممکن است به برطرف نشدن نیازهای روحی، روانی و فیزیکی کودکان منجر شود که این مسئله به خصوص در صورت غیرهمجنس بودن فرزندان به شدت در کیفیت زندگی آنها تاثیرگذار خواهد بود.