آیا رکوردهای رضازاده پاک خواهد شد؟، بی بی سی

هفتاد و هفتمین دوره مسابقات وزنه برداری قهرمانی جهان از روز جمعه بیستم نوامبر در گویانگ کره جنوبی آغاز شد و ده روز ادامه خواهد داشت.

پرامید ترین چهره تیم ملی ایران، در آخرین روز روی تخته خواهد رفت؛ کسی که هر سه رکورد جوانان جهان در دسته فوق سنگین را در اختیار دارد و گفته می شود در تمرینات، رکوردهای بزرگسالان جهان که متعلق به همشهری اش حسین رضازاده است را هم شکسته است.

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

سعید علی حسینی قهرمان نوجوانان آسیا، قهرمان جوانان آسیا، قهرمان جوانان جهان و قهرمان جام باشگاه های آسیا است و این اولین حضور او در صحنه جهانی بزرگسالان است.

در مهرماه ۱۳۸۵، در حالی که فقط پنج روز به آغاز هفتاد و پنجمین دوره مسابقات جهانی وزنه برداری در دومنیکن باقی مانده بود، فدراسیون بین المللی این رشته اعلام کرد که ایران اجازه حضور در مسابقات را ندارد، چرا که نتیجه آزمایش دوپینگ ۹ نفر از وزنه برداران تیم ملی ایران مثبت بود.

نام سعید علی حسینی ۱۷ ساله هم به عنوان جوان ترین عضو، در فهرست محرومین به چشم می خورد.

سعید در دوران محرومیت، تمریناتش را در اردبیل زیر نظر پدرش عزیز حسینی ادامه داد، کسی که در سال ۱۹۸۴ در تبریز، روی سکوی سوم آسیا رفته بود.

سعید اینک بخت اول وزن آخر مسابقات قهرمانی جهان محسوب می شود.

طلای حیثیتی

در دهه ۸۰ میلادی، دان گیبل، سرمربی تیم ملی کشتی آمریکا می‌گفت که حاضریم ۹ مدال طلای ۴۸ تا ۱۰۰ کیلو را به روس‌ها پیشکش کنیم، به این شرط که طلای فوق‌سنگین بیافتد دور گردن بوریس بومگاتنر!

طلای فوق سنگین در بوکس، وزنه‌برداری، جودو و کشتی همواره خبرسازتر از بقیه وزن ها بوده است. وزن آخری‌ها، دغدغه کاهش وزن برای رسیدن به وزن قانونی را ندارند، آن‌ها بازیگران سکانس آخر، در آخرین شب از تمام مسابقات هستند، بلیت شب پایانی همیشه گران‌تر ، سالن شلوغ‌تر و تعداد عکاسان هم بیشتر است.

این موضوع زیاد هم پیچیده نیست، طبیعی است که مردم دوست دارند حجم بیشتری از وزنه‌ها را فراز دست وزنه‌بردار ببینید.

در دهه چهل و پنجاه میلادی، آمریکایی‌ها سردمداران فوق سنگین وزنه‌برداری بودند. اما بعد از خداحافظی پل آندرسون در سال ۱۹۵۶و قبل از ظهور پدیده‌ای به نام رضازاده در سال ۲۰۰۰، همیشه روس ها روی سکوی برتر می ایستادند.

آن‌ها با شکم‌ها و بازوهای برآمده، استخوان‌های آهنی و پاهایی مانند ستون‌های متحرک سنگی، روی تخته می‌آمدند و یکی پس از دیگری بر تعداد صفحات فلزی دور هالتر می‌افزودند؛ تا این که نوبت می‌رسید به نفر آخر. کسی که وزنه درخواستی‌اش باید شایعه کم آمدن وزنه‌ها را در سالن را بر سر زبان‌ها بیندازد! البته این اتفاق واقعاً چندبار رخ داده است.

در المپیک ۱۹۶۰ رم، یوری ولاسوف رمان‌نویس اهل اتحاد جماهیر شوروی، مدال طلا را نصیب خود کرد. اگرچه کیفیت دست‌نوشته‌هایش همسنگ وزنه‌هایی نبود که بالای سر می‌برد، اما او این فرضیه را که وزنه‌برداران سنگین وزن، الزاماً بهره هوشی پایینی دارند، برای مدتی باطل کرد. از ولاسوف تا رضازاده، روس ها ابرقدرت بی رقیب دسته غول ها بودند.

دوران بعد از رضازاده

حسین رضازاده در آستانه المپیک پکن، ناباورانه از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد. ماتیاس اشتاینرآلمانی در غیاب او طلا گرفت اما ادعایی برای نزدیک شدن به رکوردهای رضازاده نداشت.

وقتی از رضازاده درباره رکورددار بعدی این وزن پرسیدند گفت: "مطمئنم ابوالفضل (فرزند خردسال رضازاده) می تواند رکوردهایم را بشکند. من آرزو می‌کنم که بتواند این کار را انجام دهد. خودم مربی‌اش خواهم شد و تمام تلاشم را می‌کنم که روزی او جایگزین من شود".

پیش بینی رضازاده به معنای دوامی حداقل ۱۵ ساله برای رکوردهایش بود. او صحبتی از سعیدعلی حسینی نکرد. کسی که حالا به نظر می رسد، فرزند رضازاده باید برای فروریختن رکوردهای او آماده شود نه پدرش.

رضازاده که مدیر تیم های ملی وزنه برداری است، از نشر شایعه رکوردشکنی سعید به شدت ناراحت شد. او ضمن انتقاد از اخبار غیرموثق رسانه ها، در واکنش به خبر فروریختن غیررسمی رکوردهایش به سایت فدراسیون وزنه برداری گفت که هدف اصلی و اول ما در کره جنوبی، کسب مدال طلا ست نه رکورد شکنی.

رضازاده همشهری جوان خود را شایسته قهرمانی می داند. اتفاقی که دور از ذهن به نظر نمی رسد. در کره جنوبی خبری از ماتیاس اشنایدر نیست. عمل جراحی این آلمانی روی کشاله ران باعث شد تا یک ماه قبل از آغاز مسابقات، اعلام کند که فعلا قید وزنه زدن را زده است.

ویکتور شرباتیس قهرمان لتونیایی جهان و دارنده دو مدال المپیک، به اتفاق یوگنی چیگیشف از روسیه رقبای اصلی سعید هستند.

باید دید که آیا علیرغم اظهارنظر رضازاده، سعید ۲۱ ساله به رکوردهای مدیر تیم ملی یورش خواهد برد؟