تلاش كشورها براي افزايش امنيت پرواز با ماهواره‌هاي ناوبري، ايسنا

ارائه كنندگان و تنظيم كنندگان خدمات ترافيك هوايي در سراسر دنيا در حال حركت به سمت استفاده بهتر از فضا هستند تا عمليات هوانوردي را كارآمدتر و سازگارتر كرده و در عين حال ايمني، كارآمدي و حجم پرواز‌ها را افزايش دهند.

به گزارش سرويس علمي ايسنا، انتقال از شيوه نظارت راداري به نظارت اتوماتيك (ADS-B) يكي از بخش‌هاي كليدي اين عمليات است كه طي آن هواپيماها در حين پرواز و روي زمين با دقت و اطمينان بيشتري تعقيب و نظارت مي‌شوند. انجام اين تغييرات نيازمند نصب تجهيزات جديد روي هواپيماهاي بوئينگ در حال ساخت و نيز هواپيماهاي موجود است.

نظارت اتوماتيك، يك فناوري نظارتي جديد است كه براي كمك به مدرنيزه كردن سيستم حمل و نقل هوايي طراحي شده است. اين سيستم، فناوري زيربنايي براي بهبود سيستم‌هاي مرتبط با آن نظير سيستم ترابري نسل آينده (NexrGen)، مديريت ترافيك هوايي واحد اروپايي (ATM) و برنامه تحقيقاتي سزار (SESAR) را فراهم مي‌كند. سازمان هواپيمايي ‌آمريكا (FAA) سيستم ترابري نسل آ‌ينده، و اروپايي‌ها سيستم سزار را براي اين منظور ابداع كرده‌اند.

نظارت اتوماتيك، به بخش مراقبت پرواز اجازه مي‌دهد تا هواپيماها را با دقت بيشتر و در مسافت‌هاي دورتر كنترل كند. براي مثال، پهنه گسترده‌اي از استراليا و هادسن‌پي در كانادا فاقد هر گونه پوشش راداري بود، اما با استفاده از اين تجهيزات اكنون اين بخش‌ها روي صفحات رادار قابل مشاهده و كنترل هستند.

در نظارت اتوماتيك تركيبي از ماهواره ها، فرستنده‌ها و گيرنده‌ها براي ارائه خدمات به خدمه پرواز و خدمه كنترل زميني به كار گرفته مي‌شود. اين سيستم اطلاعات بسيار دقيقي درباره موقعيت و شتاب هواپيماهاي موجود در منطقه ارائه مي‌دهد. علائم خروجي از فرستنده هواپيماها به گيرنده‌هاي زميني يا ساير هواپيماها ارسال مي‌شود. هواپيماهاي ديگري كه علائم را دريافت مي‌كنند به اطلاعاتي مانند فواصل جانبي (كناري و طولي)، ارتفاع، سرعت و شماره پرواز دستگاه ارسال كننده پي مي‌برند، حداكثر فاصله ميان هواپيماي ارسال كننده و گيرنده حدود 100 مايل دريايي (nautical mile) است.

ماهواره‌هاي ناوبري با ارسال اطلاعاتي دقيق، به هواپيماهاي مجهز به جي‌ان‌اس‌اس و جي‌پي‌اس اجازه مي‌دهند موقعيت و ميزان شتاب خود را تعيين كنند. برخلاف رادارهاي معمولي، نظارت اتوماتيك در ارتفاع پايين و روي زمين نيز كارايي دارد؛ به گونه‌اي كه مي‌توان از آن براي پايش حركت هواپيماها روي باندهاي يك فرودگاه (taxi way) نيز بهره جست. همچنين اين سيستم نظارتي در مناطق دور افتاده و فاقد پوشش راداري يا پوشش ناقص نيز كارآمد است. به طور كلي، بهبود سيستم ايمني، كمك به خدمه پرواز تا موقعيت خود را با توجه به ساير هواپيماها بهتر درك كنند، افزايش تعداد هواپيماهايي كه از يك سيستم كنترل ترافيك خدمات مي‌گيرند - استانداردهاي فاصله كاهش خواهد يافت و در نتيجه امكان استفاده تعداد بيشتري هواپيماها از يك فضاي معين فراهم مي‌شود - افزايش ظرفيت باندها، افزايش كارآمدي پروازها - شركت‌هاي هواپيمايي با حركت در مسيرهاي هوايي مستقيم‌تر با ارتفاع و سرعت كارآمد و فراز و فرودهاي بدون مزاحمت، مي‌توانند هزينه‌هاي خود را كاهش دهند - از جمله مزاياي اين سيستم است.

به گزارش ايسنا، به نوشته نشريه هوا فضا، كانادا، از نوامبر سال 2010 استفاده از اين سيستم جديد را در هادسن‌بي اجباري خواهد كرد. با استفاده از اين سيستم فاصله جدايي بين هواپيماها از 80 مايل دريايي به 5 مايل دريايي كاهش خواهد يافت. در همين راستا، استراليا دسامبر سال 2013 را تاريخ اجباري شدن استفاده از سيستم نظارت اتوماتيك در اين كشور اعلام كرده است؛ اروپا كه در آينده نزديك استفاده از اين سيستم را اختياري اعلام خواهد كرد، قصد دارد از سال 2015 استفاده از آن را براي تمام هواپيماهايي كه به فضاي اروپا وارد مي‌شوند اجباري كند، اين مصوبه براي هواپيماهاي نو از سال 2013 به اجرا درخواهد آمد.