توسط يكي از بستگانش در شانزده سالگي به سرقت كشيده شده بود و خيلي زود بازداشت...اهل مشهد بود، می‌گفت در انفرادي‌هاي اداره اگاهي مشهد خيلي كتك زده بودندش، مي‌گفت با پوتين انقدر به كليه‌هايش مي‌زدند كه بعداز سال‌ها هنوز كليه‌هايش درد مي كند، خيلي از زندان‌هاي ايران را تجربه كرده بود، روزهاي خيلي سخت و تلخي كه وقتي تعريف مي كرد، نفس آدم بند مي‌آمد، مثل خيلي از زنداني هاي عادي خلاف زندان زياد كرده بود، پرونده روي پرونده، زندان روي زندان...

در بند عمومی با زندانيان سياسی آشنا شد و مدتی بعد با اتهام سياسي محاكمه شد و به بند زندانيان سياسي زن منتقل شد...زياد كتاب می‌خواند، از رمان و شعر تا كتاب‌هاي سنگين.

از پرسش‌هايي كه در باره محتواي كتاب‌ها مي‌كرد مي‌فهميدم كناب ها را دقيق و خوب مطالعه مي كند...هم پراز شادي و انرژي بود هم پراز درد و رنج، خيلي روزها افسرده و مضطرب بود، كلي داروي اعصاب و روان مي خورد...خواب هايش انگار پراز كابوس هاي ترسناك بود كه بارها با فرياد از خواب مي پريد، هم روحش درد مي كرد هم جسمش، پر از آرزوهاي كوچك و بزرگ بود، كتاب هاي سال دوم راهنمايي را گرفته بود و مي خواست ادامه تخصيل بدهد، هم بندي هايش كتابها را به او درس مي دادند...هميشه رؤياي ازادي داشت.

آزاد شد، همين دوسال پيش. با كلي نقشه براي زندگي‌اش...اما ديروز رفت، سرطان همه آرزوهايش را گرفت، مثل فقر و زندان كه سيزده سال از زندگي اش را گرفته بود، ٣٣سال داشت.

راحله ذكايي - عكس از:عسل اسماعيل زاده

برگرفته از اینستاگرام ژیلا بنی‌یعقوب