درباره هشدار آيت‌الله وحيد، روزبه ميرابراهيمی

اگر اديان و مذاهب ديگر می‌توانند برای "جوانان" جاذبه و "مهربانی" به تصوير بکشند بدانيد اولين مقصران اين روی‌گردانی کسانی هستند که يا دين و مذهب شيعه را ابزار و وسيله‌ی قدرت و رواداشتن ظلم کردند و يا به همان نسبت کسانی که در مقابل اين ظلم‌ها حساس نبودند و سکوت کردند و مصلحت گزيدند

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

در خبرهای مختلف خواندم سخنان آيت الله العظمی وحيد خراسانی يکی از مراجع شيعه در قم را در اعتراض به وضعيت فرهنگی کشور.

اعتراضی که بسياری آن را «شديد اللحن» توصيف کردند. آيت الله وحيد در بخش هايی از اين سخنان گفته است:
«اين مسيحيت با اين ريشه در اين کشور جوانان شيعه را گمراه می کند واينها روی رياست خود دعوا دارند، يکی نيست به اين دستگاه فاسد بگويد اين همه تبليغات مسيحيت ضال ومضل حتی در قم به چه معناست؟ اينها را دارند به خورد اين امت می دهند و درقبال اسلام، اين دستگاه با اين بساط اگر يکجايی يک کلمه بوئی برای تزلزل مقام من باشد همه آنجا حاضر می شوند، اما دين و ايمان از مغز اين جوانها برده می شود همه در خفقان و خوابيده اند. دنبال مقام و مالند دم از اسلام می زنند، بساط تبليغ مسيحيت بايد از اين مملکت برچيده شود والا آبرو برای ... نخواهم گذاشت.»

اعتراض و حساسيت اين مرجع عالی قدر در اين سخنان به «رواج مسيحيت» و «گمراهی» جوانان شيعه است. ايشان «دستگاه فاسد» را مورد خطاب قرار می دهند و هشدار می دهند که «اگر بساط تبليغ مسيحيت» « از اين مملکت برچيده نشود» «آبرو» برخی مسوولين را خواهند برد. به نوعی اين هشدار به «قيام» است به پشتوانه «قدرت دينی» و «مرجعيت دينی» عليه «فساد».

اما چرا برای من جالب بود و چه پرسش هايی را به ذهنم آورد. می دانم آيت الله وحيد يکی از اعلم ترين علمايی زنده شيعه هستند و در زمره «مراجع سنتی» محسوب می شوند. و می دانم اگر يک فرد «درد دين» و حفظ مذهب «شيعه» را داشته باشد حتما از جمع همين علمای اسلام خواهد بود. اما نمی توانم اين اعتراض را درست بفهمم.

حضرت آيت الله!

فکر می کنم شما علت را فراموش کرده ايد و به معلول پرداخته ايد. اگر «تبليغ» و« ترويجی» برای «گمراهی جوانان شيعه» اثر گذار می شود دقيقا حاصل عملکرد متصديان دين اسلام و مذهب شيعه - از جمله مراجع عظام- است. اگر يک جامعه از دين و مذهب چند صد ساله اش رويگردان و مردد می شود دليلش دلزدگی از «شيعه» است.

آن «دستگاه فاسد» که مورد خطاب شما قرار می گيرد هم معلول است. معلول سکوت ها و مصلحت انديشی های علمايی چون شما در مقابل «ظلم» است. معلوم است وقتی «ظلم» به اشکال مختلف از رفتار و کردار حکومتی که بر مبنای اسلام و شيعه بيش از سی سال است حکومت می کند عليه قريب به اتفاق ملتی روا داشته می شود مذهب مورد ترديد قرار می گيرد و «ترويج» موثر می شود. اگر روزی علما و مراجع پناهگاه مظلومان بوده اند و به اعتبار «آزادگی» شان مرحم زخم ها می شدند در اين سال ها با سکوت خود نه تنها مرحم زخم ها نيستند که حتی برخی نمک پاش دردهايند. معلوم است وقتی به نام دين از همان قم فرمان «دست بريدن» و «تجاوز کردن» و ... صادر می شود و شما عالمان دينی و حافظان شيعه «قيام» نمی کنيد دين و مذهب مورد ترديد قرار می گيرد.

من به عنوان يک شهروند ايرانی برايم تعجبی ندارد که هر روزه ده ها هموطنم پيدا و پنهان از دين و مذهب پدر و مادری شان رو به سوی ديگر مذاهب بگردانند. اگر اديان و مذاهب ديگر می توانند برای «جوانان» جاذبه و «مهربانی» به تصوير بکشند بدانيد اولين مقصران اين رويگردانی کسانی هستند که يا دين و مذهب شيعه را ابزار و وسيله قدرت و روا داشتن ظلم کردند و يا به همان نسبت کسانی که در مقابل اين ظلم ها حساس نبودند و سکوت کردند و مصلحت گزيدند.

خداوند روح مردان بزرگی چون آيت الله منتظری را قرين رحمت کند که اگر «آزادگی» و «قيام شان» عليه ظلم به نام اسلام و مذهب نبود اندک آبرويی نيز برای دين و مذهب مان باقی نمانده بود.

حضرت آيت الله!

دغدغه های شما قابل فهم است و از نگاه بسياری از متدينين قابل اقتدا. اما کاش عليه «ظلم» به نام دين «قيام» می کرديد و هشدار می داديد.

با احترام
يک جوان ايرانی