توهم‌های ظهور، گذر از بحران سرنگونی، بهروز بهبودی

سران ايران که در کشور قدرت را در دست دارند حاضر نيستند به آرا و نظرات مردم توجهی کنند و در نگاه بيش‌تر آنان مردم هيچ محلی از اعراب ندارند. اکنون رئيس دولت اين نوع طرز تفکر برای دنيا طرح و برنامه می‌دهد در حالی که در مقياسی کوچک خود به همان راهی می‌رود که نقدش می‌کند

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

ويژه خبرنامه گويا

سرانجام محمود احمدی نژاد با صد و يا به رواياتی صدو بيست و يا صدو چهل نفر در هتلی که هزينه هر اتاقش در هر شب حدود هفتصد دلار است به نيويورک رفت برای آخرين بار تا يک بار ديگر سفرهای درباريان قاجار تداعی شود با تمام خدم و حشم و يک جوان که برای نوشتن نامه اين سفر استخدام شده است. سخنان امسال احمدی نژاد در نشست عمومی نسبت به سال های گذشته معتدل تر بود، اما تفاوت در گفتار و رفتار وی که از چشم رهبران جهان نيز پوشيده نمانده است، مخاطب را به ياد انشاهای دوران کودکی می انداخت که نويسنده آنها را مملو از بايدها و نبايدهايی می کرد که خود اعتقادی به آنها نداشت.
احمدی نژاد در حالی از احترام به ملت ها سخن گفت که بدون احترام به مردم ايران کاروان همراهش هزينه و خرج سنگينی را بر دوش آنان گذاشت آن هم در شرايطی که قيمت ارز به شدت بالا رفته و دولت چون دزدان حساب های ارزی متعلق به مردم را مسدود کرده است، در شرايطی که کارگران بسياری از کارخانه ها ماه هاست که حقوقی دريافت نکرده اند، در حالی که فقر در کشور بيداد می کند، در حاليکه محروميت از سر و روی بسياری از مناطق کشور می بارد، در حاليکه آمار و اخبار درباره ميزان تن فروشی ها روح آدمی را دردمند می کند. او در حالی از جريان اطلاع رسانی آزاد سخن گفت که گوگل و جی ميل به بهانه های واهی فيلتر شده و زندگی بسياری از شهروندان را که از طريق فضاهای مجازی امرار معاش می کنند با مشکلات جدی روبرو کرده است بماند که اين اقدام نابخردانه تا چه اندازه به اقتصاد رو به احتضار ايران در شرايط کنونی ضربه وارد می کند. توقيف روزنامه شرق و بازداشت مدير مسئولش و تقاضای اشد مجازات برای کاريکاتوريست جوانش توسط يکی از نمايندگان مجلس در ايام همين افاضات ـ هرچند دردناک است ـ در ايران تازگی ندارد. مدير مسئول شرق به جمع ديگر نويسندگان زندانی در ايران پيوسته است. احمدی نژاد در حالی از عدالت و عدم تبعيض سخن می گويد که مردم زلزله زده آذربايجان در آستانه يک فاجعه انسانی قرار دارند و همفکرانش عملا صاحبان اصلی کشور يعنی مردم را به شهروندان درجه دوم تبديل کرده اند.

بی شک احمدی نژاد و هوادارانش به اين سخنرانی ها به چشم تبليغ و سرمايه گذاری نگاه می کنند به همين دليل همه اين خرج کردها توجيه می شود. احمدی نژاد معتقد است سازمان ملل، تريبونی است که به او اجازه می دهد با ملت های دنيا سخن بگويد و به صدور انقلاب بپردازد به همين دليل او به اين تريبون به عنوان وسيله ای برای تبليغ جمهوری اسلامی می نگرد و در اين راه از هزينه کردن هم ابايی ندارد. اين اولين باری نيست که نظام ايران به سبب تبليغ و صدور انقلاب، هزينه های سرسام آور بر دوش مردم می گذارد. صفحات مختلف پر از اخباری است که درباره هزينه های سفرهای رهبر ايران سخن گفته اند، انتخاباتی که عملا تبديل به وسيله ای برای مقبوليت دادن به نظام از آنها استفاده می شود، بذل و بخشش های شگفت آور در کشورها و قاره های مختلف.

لبنان از اين نوع خرج کردهای جمهوری اسلامی کم در ياد ندارد. همين حدود چهار ماه پيش بود که سيد حسن نصرالله در مصاحبه ای با خبرگزاری فارس درباره حاتم بخشی های جمهوری اسلامی داد سخن داده بود. نصرالله گفته بود:«من قبل از پايان جنگ با برادران ايرانی تماس گرفتم و به آنها گفتم که ما می خواهيم ويرانی های اين جنگ را بسازيم، چرا که دشمن در مورد نحوه تعامل با شرايط انسانی و اجتماعی بعد از جنگ سخن می گويد، امام خامنه ای نيز با بخشش فراوان با اين درخواست تعامل کرد و احمدی نژاد، رئيس جمهور ايران نيز همين گونه برخورد کرد، کار به صورتی ادامه يافت که از همان روز اول توقف جنگ، کار بازسازی نيز آغاز شد.» او در ادامه گفته بود: «در ماه های اوليه بعد از جنگ بخش زيادی از مناطق آسيب ديده ترميم شد و اين موضوع با کمک های مالی جمهوری اسلامی ايران صورت گرفت، منازل مسکونی و خانه ها ترميم شدند.»

آری جمهوری اسلامی از اين نمونه خرج کردها و حاتم بخشی ها در راستای اهداف خود کم ندارد. به همين دليل رهبر ايران از احمدی نژاد نمی پرسد به چه مناسبتی اين کاروان را با خود به راه انداخته ای و اين افراد برای چه هدفی به آمريکا رفته اند. به همين دليل کسی از احمدی نژاد نمی پرسد چرا در روزهای وقوع زلزله آذربايجان به مکه رفت و مردم دردمند را با انبوهی از اندوه تنها گذاشت. به همين دليل نمايندگان بی خبر از وظيفه نمايندگی مجلس ايران به طرح فوريت تسريع روند بازسازی مناطق زلزله زده رای ندادند تا به گفته نماينده اهر در همان مجلس از نوزده هزار واحد مسکونی تنها پنجاه واحد مسقف بشوند و منطقه با شروع فصل سرما در آستانه فاجعه انسانی قرار بگيرد.

جمهوری اسلامی که خود دائم فاجعه های انسانی را رقم می زند نماينده اش را به سازمان ملل فرستاد تا در برابر چشمان ناباور نمايندگان کشورهای دنيا از رقم خوردن بی عدالتی در دنيا سخن بگويد. احمدی نژاد در حالی از وجود تبعيض ميان ملت ها در سخنرانی خود سخن گفت که مردم ايران به شدت گرفتار تبعيض های جمهوری اسلامی است و دست بر قضا حنای خواندن اين انشاهای ناشيانه در نزد رهبران دنيا رنگ باخته است به همين دليل سخنگوی وزرات خارجه آمريکا، آلن اير در مصاحبه ای اعلام کرد که تناقض بين گفتار و کردار احمدی نژاد هر سال بيشتر شده است.

دولتمردان ايران هنوز هم می انديشند مردم دنيا در عصر حجر زندگی می کنند و يا همگان چون عده قليلی طرفداران آنها هستند که بدون هرگونه انديشه و استدلالی ملزم به پذيرش سخنانی باشند که اين عالمان يا به عبارت بهتر جاهلان بی عمل برزبان می رانند. آلن اير به نقض حقوق بشر در ايران اشاره می کند و می گويد: احمدی نژاد در حالی امسال از هم‌انديشی، اخلاق، حکمت و مديريت مشترک جهان صحبت کرد که عدم پاسخگويی و مسئولانه عمل نکردن حکومت ايران هم نسبت به شهروندان خود و هم نسبت به جامعه بين‌المللی پيداست.

موارد متعدد نقض حقوق بشر در ايران، اعم از بازداشت های غيرقانونی، زندانی کردن معترضان و شلاق زدن بر تن آنان، شکنجه زندانيان و وادار کردنشان به اقرار، زندانی کردن غيرقانونی مخالفان، تبعيض ها و تفکيک های فراوان در حوزه زنان، آزار و اذيت آنان در خيابان ها به نام طرح ارتقای امنيت اجتماعی، عدم پرداخت چندين و چندماهه حقوق کارگران، به تعطيلی کشاندن مطبوعات و آزادی بيان، بی عدالتی، نابرابری انسان هاف رانت خواری های دولتيان و داشتن امنيت قضايی و... چيزهايی نيستند که از چشم جهانيان پوشيده باشد، هرچند اين انتقاد همواره بر آنان وارد است که چرا در برابر نقض حقوق بشر در ايران به مردم ايران ياری ای نمی رسانند.

احمدی نژاد می خواهد پا در کفش خاتمی کرده خود را به عنوان کسی که پيشنهادهای سازنده داده است، بزرگ جلوه دهد غافل از آنکه با اعمال و رفتارش بزرگی و هيبتی برای خود و ايران باقی نگذاشته است. در مقياسی بزرگتر اين حرف ها برآمده از نوع تفکر جمهوری اسلامی نيز هست که در بازی های بين المللی همواره می خواهد به عنوان قدرتی بزرگ به بازی گرفته شود. به همين دليل احمدی نژاد از مشارکت ملت های جهان در ساختار قدرت جهانی سخن می گويد و لحظه ای از خود نمی پرسد آيا اگر خود جزو همان قدرت های بزرگ بود لحظه ای حاضر به ترک امتيازاتش می شد؟

مرور عملکرد جمهوری اسلامی نشان می دهد که پاسخ اين پرسش منفی است. سران ايران که در کشور قدرت را در دست دارند حاضر نيستند به آرا و نظرات مردم توجهی کنند و در نگاه بيشتر آنان مردم هيچ محلی از اعراب ندارند. اکنون رئيس دولت اين نوع طرز تفکر برای دنيا طرح و برنامه می دهد در حاليکه در مقياسی کوچک خود به همان راهی می رود که نقدش می کند. خوب بود احمدی نژاد که از بزرگان و مفاخر ايران در سخنرانی خود نام برد، به اين کلام آنان نيز توجه می کرد که دوصد گفته چون نيم کردار نيست!

دکتر بهروز بهبودی
بنيانگذار شورای دموکراسی برای ايران
نيويورک – ۸۲ سپتامبر ۲۰۱۲
www.bbehbudi.com
[email protected]