همایش‌های اعتراضی ایرانیان به مناسبت روز جهانی حقوق‌ بشر

به مناسبت روز جهانی حقوق بشر گروهی از ایرانیان مقیم آلمان در شهرهای مختلف دست به تجمع و تظاهرات زدند و خواستار آزادی زندانیان سیاسی در ایران شدند.

دويچه وله ـ ساعت یک بعدازظهر امروز به ابتکار کانون پناهندگان سیاسی ایرانی برلین و کمیته دفاع از زندانیان سیاسی ایران در این شهر، تجمعی در مقابل سفارت جمهوری اسلامی ایران برگزار شد.

حمید نوذری، مسئول کانون پناهندگان سیاسی ایرانی در این‌باره به دویچه‌وله گفت: «باوجود هوای بسیار سرد و ناخوشایند و با آن که امروز روز کاری بود، گروهی که در میانشان آلمانی‌ها هم بودند، در مقابل سفارت جمهوری اسلامی تجمع کردند و خواستار همبستگی با نسرین ستوده و دیگر وکلای ‌زندانی شدند.»

به گفته حمید نوذری تجمع‌کنندگان در مقابل سفارت جمهوری اسلامی ایران در برلین خواستار آزادی دو وکیل زندانی، نسرین ستوده و عبدالفتاحی سلطلانی و آزادی همه زندانیان سیاسی شدند.

در این همایش برنیس بولو، (از هیئت رئیسه کانون وکلای جمهوریخواه آلمان) و رضوان مقدم، (فعال حقوق زنان) در دفاع از زندانیان سیاسی و برای رفع محدودیت‌های بوجود آمده برای نسرین ستوده سخنرانی کردند.

رضوان مقدم به رفتار با زندانیان سیاسی و خانواده‌هایشان به‌ویژه در ماه‌های اخیر صحبت کرد و با اشاره به مرگ ستار بهشتی در زندان اسامی بسیاری از زندانیانی را برشمرد که براثر سوءرفتار در زندان کشته شده‌اند.

حرکت اعتراضی حامیان ماداران پارک لاله

حامیان مادران پارک لاله نیز در دفاع از نسرین ستوده و برای آزادی همه زندانیان سیاسی، در شهر کلن جمع شدند و با در دست گرفتن عکس های زندانیان سیاسی و برخی کسانی که ظرف ۳۴ سال گذشته در ایران اعدام شده‌اند، تلاش کردند توجه اذهان عمومی را نسبت به وضع حقوق‌بشر در ایران جلب کنند.

در این تجمع خیابانی به صورت نمادین، تعداد زیادی کفش که صاحبان خود را از دست داده بودند به‌نشانه اعدام های اجرا شده در سال ۲۰۱۲ روی زمین گذاشته شده بود که توجه رهگذران را جلب می‌کرد.

حامیان مادران پارک لاله دورتموند نیز درهمبستگی با مادران داد خواه جان باختگان ۳۴ سال گذشته در ایران، در برنامه اعتراضی خود خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط همه زندانیان سیاسی-عقیدتی و لغو مجازات اعدام در ایران شدند.

این گروه همچنین با تاکید بر ۴۹ روز اعتصاب غذای نسرین ستوده و شرایط بحرانی جسمی و آسیب هایی که به سلامتی او وارد شده، خواستار مرخصی استعلاجی نسرین ستوده برای رسیدگی پزشگی فوری شدند.

اعلامیه ۴۵ گروه و کانون ایرانی

انجمن‌ها و کانون‌های مختلف ایرانیان مهاجر در آلمان و سایر کشورهای اروپا، آمریکای شمالی و کانادا از مدتی پیش از رسیدن این روز با انتشار اعلامیه و دعوت به تجمع، تلاش کردند اذهان را متوجه وضعیت وخیم زندانیان سیاسی در ایران و سرکوبی حقوق بشر در این کشور کنند.

شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران که متشکل از ۴۵ گروه و کانون مختلف در اروپای مرکزی، کشورهای اسکاندیناوی، آمریکا و کاناداست، اعلامیه‌ای به این مناسبت منتشر کرد.

در این اعلامیه آمده است:«پس از گذشت ۶۴ سال از تصویب اولین منشور جهانی حقوق بشر، هنوز در پاره‌ای از کشورهای تحت حکومت های خودکامه، از جمله کشور ما ایران، همان پیمان اولیه نیز رعایت نشده و هر روز حقوق اولیه انسان و خواست های دموکراتیک افراد و گروه‌های اجتماعی، بیشتر نقض می شود. متاسفانه در ایران، هیچ حوزه ی فردی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی از تسلط قدرت حاکم، در امان نمانده است.»

اعلامیه شبکه همبستگی برای حقوق بشر به پایمال شدن حقوق زنان، سرکوب سیستماتیک جنبش های دانشجوئی، زندانی کردن دانش آموختگان و فقدان آزادی عقیده و باورهای مذهبی در ایران اشاره کرده است.

نویسندگان اعلامیه همچنین بیکاری و فقر و سرکوب و بازداشت فعالین کارگری را محکوم کرده‌اند و بر افزایش اعدام‌ها، از جمله اعدام های پنهانی و بدون اطلاع وکیل یا خانواده زندانیان انگشت گذاشته اند.

خواست آزادی زندانیان سیاسی

به گفته سازمان‌های فعال برای احقاق حقوق بشر در ایران، این کشور به زندان بزرگی برای دگراندیشان و آزادیخواهان، دانشجویان و فعالان زن و نهادهای مدنی تبدیل شده است.

آزادی نسرین ستوده، وکیل زندانی و دیگر زندانیان سیاسی، از جمله خواست‌های محوری همه حرکت‌های اعتراضی امروز و هفته گذشته به مناسبت فرارسیدن روز جهانی حقوق بشر بود.

شبکه همبستگی برای حقوق بشر هشدار داده است: «زندان های ایران، پر از فرهیختگان سیاسی، اجتماعی و فرهنگی است. وکلایی که تنها بر حسب سوگند به وظیفه قانونی، دفاع از موکل خویش را برعهده گرفته اند، مادرانی که پی‌گیر شناسایی آمران و عاملان قتل جگر‌گوشه‌گان خود، به دادخواهی برخاسته اند، دانشجویان، روزنامه نگاران، وبلاگ نویسان و نویسندگانی که آزادی بیان را حق اولیه هر انسانی می دانند، زنان مبارزی که خواهان رفع تبعیض و نابرابری های جنسیتی اند، به جای داشتن عرصه‌ای برای فعالیت در جهت سازندگی و اعتلای ایران، روزهای گرانبهاشان را در کنج سیاهچال های مخوف نظام اسلامی می گذرانند.»