محمدتقی کروبی: شرکت در انتخابات و نمايش از پيش تعيين شده را امری نامعقول می دانم

کلمه ـ فرزند مهدی کروبی در يادداشتی نوشته است: بحث انتخابات رياست جمهوری اين روزها در محافل سياسی ايران پر رنگ تر از گذشته شده است، اگرچه مردم توجهی به آن ندارند. در شرايط امروز (۲۵ دی ماه) که بهترين فرزندان کشور پشت ميله های زندان هستند؛ رهبران جنبش اعتراضی در حبس غير قانونی؛ نيروهای نظامی و امنيتی حاکمان بلامنازع دستگاه قضا گرديده اند؛ دانشگاه ها همچون اقتصاد، فرهنگ و هنر و ورزش جولانگاه اختصاصی چکمه پوشان گرديده؛ منابع ملی در بستر و زير بستر در حال چپاول و غارت است، سخن از انتخابات و شرکت در نمايش از پيش تعيين شده را امری نامعقول می دانم.

وی با انتقاد از واکنشهايی که به انتخابات آزاد شده است، می نويسد: تن دادن به اجرای انتخاباتی آزاد می تواند شاقول مناسبی برای بررسی ادعای طرفين باشد. اينکه حاکميت با توجه به کارنامه اش در چند سال گذشته علاقه ای به عرضه کردن خود در عرصه رقابت آزاد مطابق قانون اساسی ندارد، امری مبرهن و روشن است. اما اينکه در مقام کلام هم ديگر تحمل يک واژه بديهی را ندارد، جای بسی تاسف است.

محمدتقی کروبی که به تازگی بخاطر مطالب و مصاحبه هايش به دادسرای اوين احضار شده است در مورد انتخابات آزاد می نويسد: حال که به بهانه واژه “انتخابات آزاد” بدنبال دشمن می گردند، آقای هاشمی با آن سابقه را گردن کلفت می نامند، قدمای انقلاب را در بند می کشند. بد نيست يادآور شوم امام در دوران مبارزه، از مهمترين مطالبات اش انتخابات سالم و آزاد بوده و بارها رژيم پهلوی را برای برگزاری انتخابات های فرمايشی سرزنش کرد. ايشان پس از پيروزی هم با صراحت گفت: “ميزان رای ملت است.” آيا معنی اين سخن جز انتخابات آزاد و احترام به حق انتخاب مردم است؟ آيا امام در زمين دشمن بازی کرد يا فتنه گر بود؟ و يا برنامه ريز شورش آتی؟

متن کامل اين نوشته به نقل از وبسايت شخصی وی به شرح زير است:

با اين حال لازم ميدانم نکاتی پيرامون واژه جنجال بر انگيز “انتخابات آزاد” بنويسم.

چند روز قبل رهبری در سخنان خود به موضوع انتخابات رياست جمهوری در سال آتی خورشيدی پرداخت و بحث “انتخابات آزاد” را خواست دشمن تلقی کرد. بدنبال اين سخنان خطيب جمعه آقای جنتی با ادبيات خاص خود مدعی شد:

“انتخابات آزاد رمز فتنه و شورش در انتخابات رياست جمهوری آينده است … کسانی که خود را مرد سياست می دانند و نقش بالايی در حکومت داشتند آيا خجالت نمی کشند که حرف دشمنان خارجی نظام را می زنند و حرف بيگانگان را تکرار می کنند؟”

آقای جنتی که عنان سخن از دست داده بود همچنين مدعی شد:
“شکست خورده های سياسی اين روزها صحبت از انتخابات آزاد می کنند و يکی از آنها که از همه گردن کلفت‌تر است مدتها قبل اين موضوع را مطرح کرده و بقيه هم پشت سر او اين خط را دنبال کردند.”

شايد تصور شود موضوع برگزاری انتخابات سالم تنها دغدغه دلسوزان نظامی است که کم هزينه ترين راه نجات کشور از وضعيت اسفبار داخلی و بين المللی امروز را در آشتی ملی، اعاده اعتماد و تمکين حاکميت در برابر خواست مردم می داند. اما يادآوری اين نکته ضروری است که بخشی از حاکمان فعلی که بدرستی دريافته اند تاريخ مصرف شان به پايان رسيده و ديگر بنا نيست امدادهای غيبی شامل حالشان گردد، نگران اصلی انتخابات جاری هستند. آقای احمدی نژاد که در اولين همايش ملی قوه مجريه در حقوق اساسی جمهوری اسلامی ايران در باب انتخابات سخنرانی می کرد با صراحت گفت، “انتخابات آزاد حق مردم است”. ايشان اضافه کردند:
“انتخابات آزاد هم اصالت دارد و هم ضرورت و اينکه حدود انتخاب رئيس جمهور بر اساس اعتقادات يک گروهی محدود شود درست نيست و اين مغاير با روح قانون اساسی است.”

احمدی نژاد که تجربه تحميل خود بر اراده يک ملت را در سال های ۸۴ و ۸۸ به همراه دارد و خوب می داند لشکر غيبی هم اکنون به چه کاری مشغول است، در ۱۲ آذر به تلاش عده ای در حاکميت بر نشاندن فرد مورد نظر بر کرسی رياست جمهوری اشاره کرد و به شوخی گفت:
“يک شخصی شوخی کرد و گفت که يک دفعه نام فرد را هم می‌نوشتند و خيال همه را راحت می‌کردند.”

آقای سعيدی نماينده رهبری در سپاه که خدا او را برای گاف ها و اعتراف های کم نظيرش حفظ کند، در باب نقش سپاه در انتخابات در ۱۹ دی ماه چنين گفت:
“وظيفه ذاتی سپاه مهندسی معقول و منطقی انتخابات است.”

در نظر داشته باشيد مطابق نظر صريح بنيانگذار نظام، سپاه حق دخالت در سياست و اقتصاد را ندارد، اما مدعيان پيروی از ولايت نه تنها انديشه ها و دستورات او را منسوخ شمرده بلکه به افعال سياسی، اقتصادی و … افتخار می کنند. سخن هجو آقای سعيدی را حتی آقای احمدی نژاد هم برنتابيد و با صراحت چنين پاسخ داد:
” تجربه نشان داده که هر کس بخواهد مردم را مديريت کند، مردم مديريت او را مديريت می کنند.”

بارها از زبان نسل اول انقلاب شنيده ايم که انقلاب به سبب آلودگی اصحاب قدرت منحرف شده است. در اين زمينه آنان به وضعيت اقتصادی و فساد کم سابقه در مديران نظام در کنار خفقان سياسی و رشد بی هويت های متملق، که گوی سبقت را اين روزها در تظاهر به بندگی از يکديگر می ربايند، اشاره می کنند. در مقابل حاکميت بر اين باور است که نسل اول انقلاب بدليل وابستگی به دنيا، بريده و به ازای اين ريزش، رويش های جديد در مسير انقلاب قرار گرفته است.

بحث من در اين مقال پرداختن به اين موضوع نيست اما صرفا به اين نکته اشاره می کنم که تن دادن به اجرای انتخاباتی آزاد می تواند شاقول مناسبی برای بررسی ادعای طرفين باشد. اينکه حاکميت با توجه به کارنامه اش در چند سال گذشته علاقه ای به عرضه کردن خود در عرصه رقابت آزاد مطابق قانون اساسی ندارد، امری مبرهن و روشن است. اما اينکه در مقام کلام هم ديگر تحمل يک واژه بديهی را ندارد، جای بسی تاسف است.

در کشورهايی غير دموکراتيک در عمل مردم از حق انتخاب محروم می شوند اما برای بر زبان راندن واژه انتخابات آزاد، متهم نمی گردند. بطور مثال اسد که صلاح و خير مردم سوريه را در حاکميت مادام العمر خود می بيند سخن از “انتخابات آزاد” را محدود نکرده و حتی با در نظر گرفتن وصف العيش نصف العيش، وعده دروغين آن را هم می دهد.

حال که به بهانه واژه “انتخابات آزاد” بدنبال دشمن می گردند، آقای هاشمی با آن سابقه را گردن کلفت می نامند، قدمای انقلاب را در بند می کشند. بد نيست يادآور شوم امام در دوران مبارزه، از مهمترين مطالبات اش انتخابات سالم و آزاد بوده و بارها رژيم پهلوی را برای برگزاری انتخابات های فرمايشی سرزنش کرد. ايشان پس از پيروزی هم با صراحت گفت: “ميزان رای ملت است.” آيا معنی اين سخن جز انتخابات آزاد و احترام به حق انتخاب مردم است؟ آيا امام در زمين دشمن بازی کرد يا فتنه گر بود؟ و يا برنامه ريز شورش آتی؟

بد نيست متهم بعدی که با اين کليد واژه به تضعيف نظام مبادرت کرده را بشناسيم. قانون اساسی، آری قانون اساسی، در مقدمه و در متن قانون و در اصول متعدد از “حق انتخاب” مردم می گويد. شايد مناسب باشد کار اين فتنه گر متروک که در فصل سوم اش از حقوق ملت می گويد و به برکت امنيتی ها اين فصل به کمای عميقی رفته را با ملغی کردن آن يکسره کنيد. متهم بعدی هم معاهدات بين المللی است که ايران از بد حادثه بدان پيوسته و مفاد آن در حکم قانون است و نمی توان معاهدات بين المللی را مطابق خواست مان تغيير دهيم.

خلاصه کلام:
“انتخابات آزاد” يکی از بديهی ترين مطالبات مردم در هر جامعه ای محسوب می گردد، طبيعی است که گروه های سياسی و مردم از آن سخن بگويند و حاکميت موظف شود برای زدودن تاريکی ها و ابهامات بستر مناسب برای برگزاری آن را فراهم کند. اينکه مردم از حاکمان بخواهند دست پاک باشند، آيا بايد آنان را مورد سرزنش و ملامت قرار داد و يا به زدودن ابهامات مبادرت کرد. سنگ فرش های خيابان های تهران هنوز بوی خون فرزندان بی گناه اين کشور را می دهد که تنها يک پرسش ساده داشتند، “رای من کو؟”. اگر مردم را ۵ درصد هم شريک قدرت بدانيد، بدون ايراد تهمت و دخيل کردن پای اجنبی، سعی در حل موضوع می کنيد نه تهديد! اگر آستانه تحمل حکومت در مقابل حق مردم اينقدر پائين آمده، پس وای به حال …