بر معرکه‌شکن لعنت! مسعود نقره‌کار

ويژه خبرنامه گويا

"معجزه‌ی هزاره‌ی سوم "، معرکه گيرِ دو دوره انتخابات رياست جمهوری حکومت اسلامی، ويکی از معرکه گيران بيت" پدر بزرگوارش"، حرمت شکسته و معرکه شکنی پيشه کرده است. "ديکتاتور حقير" رفتنی ست، و می داند جانشين مورد نظراش را صالحان دين مبين رد صلاحيت خواهند کرد، و اين برای "خرده لات" حکومت "اُفت " دارد که دست روی دست بگذارد و بساط معرکه‌ی انتخابات سال ۹۲ بهم نريزد. البته گفتن هم ندارد که درگير شدن و و در افتادن با ام‌الفسادين حکومت اسلامی ، ولی فقيه و سنگواره‌هائی به مانندِ مصباح يزدی و خاندان مبارک خصال لاريجانی و فسايل مشابه، ذره اش در راه و راستای تحقق حقوق مردم و مناقع ملی نيست. ريشه ی ماجرای معرکه شکنی از اين جا آب می خورد که: "‌آموزگار کرامت انسانی" ، بايد مطرح باشد، وازقدرت يا پاره ای از آن، حتی از طريق سايه ها و جانشينان‌اش نواله‌ای نصيب ببَرَد، اگر سهمی در کار نباشد و به حاشيه رانده و يا قرار بر حذف باشد، تُوی ديگ جوشان اين معرکه بهتر که کله‌ی سگ بجوشد.

واکنش رياستِ دفترِ" مديريت جهان"، در اين دَمِ رفتن دور از انتظار و غريب نيست، رفتار و گفتارِ خودِ جنس اند، علائم و ويژگی های شخصيت خود شيفته ( نارسيست) و متوهم نشان می دهند. آنان که پنداشته اند ماجرای هاله نور و ارتباط ‌ با امام زمان و امر مديريت جهانی ی " رئيس جمهور جذاب" حکومت اسلامی ، و ديگر نشانه های اختلال های روانیِ اين بيمار ، ختم به خير شده و "مريض منظور" شفا يافته، خيال کرده اند. آنچه در طی اين دوران هشت ساله بر اين ناسور گذشته است تشديد خودشيفتگی و اختلال های شخصيتی بوده است.

در حال حاضر خودشيفته و "معجزه" در اين وضعيت قرار دارد:

۱- به عنوان چهره ای از چهره‌های سياست وقاحتی ، خودشيفته با نزديک شدن زمان "سرنگونی" اش دست به هر کاری برای روی آنتن بودن و مطرح ماندن‌ می زند، حاضر است داوطلبانه برابرِ چشمان مردم فحش بخورد، در پاسخ به طرح کثافت کاری ها و اتهام های مستدل لبخند ژوکوند بزند، سکه يک پول شود، کثافت ها قورت دهد، فقط و فقط به يک شرط، که چهره اش نشان داده و صدای‌اش پخش شود، برای شخصيت خود شيفته همين کافيست، او را اگر امان دهند برای بهتر ديده شدن در يک بحث سياسی استريپ تيز هم خواهد کرد.عالم سياستِ وقاحتی و سياست بازی البته از اين قماش خود شيفته‌گان کم ندارد، محمودها و فرخ ها و هوشنگ خان ها کم نبودند و نيستند.

۲- شخصيت خودشيفته و متوهم که اهل درس گرفتن از تجارب و رخدادها نيست، در آستانه ی کنار گذاشتن‌اش به سيم آخر زده است . برای نمونه ، معجزه ی هزاره سوم حتی از تجربه‌ی بر‌خوردهای ابزاریِ امام‌اش با بنی صدر ( که البته قصدم مقايسه‌ی آقای بنی صدر با موجوداتی که نام می آورم نيست.)، يا رفتار آيت الله خامنه ای با رفسنجانی و خاتمی و موسوی و کروبی و ديگر "فرزندان " و " نورچشم " های اش درس نگرفته است ، نورچشم‌هائی که پس از استفاده از آن ها به عزلتی پرتاب‌شده اند. و اين نابينائی و نا فهمی و بلاهت خود شيفته حکايت از وخيم تر شدنِ احوال اش دارد.

۳- خودشيفته که گمان می بَرَد ابداع کننده ی مفاهيم بکر و راهکارهای نبوغ آميز است، می پندارد می تواند به اسلاميت اش ايرانيت و مدرنيت وصله کند، و راهکارهائی کارا تر از ديگران ( فی المثل اصلاح طلبان همجنس‌اش حجت الاسلام هادی غفاری و آيت الله صادق خلخالی) رو کند.

۴- خودشيفته بيش از پيش پيام آور دروغ و فريب می شود ، دروغ ها و فريبکاری هائی که به گفته ی مولای اش "بوی گند اش قلب ها تاريک می کند". او دست به هر کار و نيرنگی خواهد برد.او برای تطهير و خوشبو کردنِ ريش نيز گلاب محمدی آماده کرده است.

۵- خودشيفته خيال کرده جايگاه اش، آشيانه‌ی سيمرغ است ، غافل از اينکه لانه ی قلاغی ست که گنجشگک های حول و حوش اش به وقت‌اش لانه و کاشانه درهم خواهند ريخت.

۶- اوهام شنوائیِ خودشيفته به او فرمان خواهد داد که در کنار شکستن معرکه و بهم ريختن شعبده‌ی انتخابات، اسباب و اثاثيه های‌ ولی فقيه ، که خود لتی از آن ها بود بهم بريزد، و بر تلی از آن ها به مانند هاشمی رفسنجانی و خاتمی و موسوی و کروبی به فکر شکل دهی ِ نوعی"عقده ِ اوديپ " بنشيند تا به مدد آن از "پدر بزرگوار" انتقام بگيرد.

اگر چنين نشود، " تجلی و عصاره‌ی اندشه ها و رفتار آقا امام زمان" می تواند در سنين کهولت به سهولت به صحن مسجد شاه رود و بسان " کاهر عليشاه" يا "اسدالله حجاز"، دور از چشم معرکه شکنان، بساط معرکه هائی ديگر برای سرگرمی و فريب امت و نمايش مشروعيت ولی فقيهِ چنين امتی، دست و پا کند.