سبزه ، به آب داده ام
دل، به شراب داده ام
پرسش سبز ِ سبزه را
پاسخ ِ ناب داده ام .

پيرهن ِ چمن شدم
جانِ ِ رها ز تن شدم.

سبزه، مرا درين ميان
خنده زنان، سرود کرد.

باز، دلِ شکفته را
عاشق هرچه رود کرد.

***

غزلواره ی سبز

تو برگ وُ بار باغی
من ميزبانِ باران.
من، شرحه شرحه، دردم
تو شرح ِاشتياقی!

خوبا بيا وُ با ما، چشم ِسپيده، بگشا!
در اضطرابِ هستی
مستی ارغوان را
رنگين ترانه ای خوان!
با لهجه ی بهاران.

مارا چه غم اگر دل، از خون گذشت و ُبگذشت-
بی جانِ عاشق ما
شادیِ روزگاران.

بگشا دريچه ها را! نيلوفرانه بگشا!
گلخندِ واژه ها را، در شعر ِنسترن بين !
در رويش ِ بهارا ن
بنگر دلا چه کرده ست
آواز ِبيقراران.

ای چنگِ خواب رفته!
برخيز وُ نغمه سر کُن!
جان ِجوان ما را
سرشار و ُتازه تر کُن!