هيهات و ارديبهشت "رشت"، دو شعر از رضا مقصدی

هيهات

اين چيست که در شبانِ من، جاری‌ست؟
آوای تو؟
يا صدای نيلوفر؟

با هرچه زلال
از تو می‌گويم.
با پيرهنِ سپيده
از شبنم.

ای شعرِ شبانه‌های شوريده!
آواز تو در کدام گل پژمرد؟
در باغ
پرنده، پر نمی‌گيرد.

اين، آتشِ آشيانه‌ی من نيست
اين، شعله‌ی توست در سخن
در من.

من، بی تو شبم درونِ آيينه
من، بی تو سکوتِ واژه‌ای گلرنگ.

هيهات
چه دور مانده‌ام
هيهات.

***

ارديبهشتِ "رشت"

يک کوچه‌ی خلوت
يک کوچه‌ی بی‌انتها، با اندکی باران
يک کوچه‌ی باحوصله، ما را فراخوانده‌ست.

برخيز وُ چتر روشنت را - شادمان- بردار!
شايد که از فردایِ فروردين، سخن گفتيم.
يا شايد از ارديبهشتِ "رشت"
با رستخيزِ اين چمن، گفتيم.

تا جانِ ما اينگونه، سرزنده‌ست
آن کوچه، فرخنده‌ست.