همرنگ آبی‌های دريايی که با خورشيد می‌خوانَد -
زيبايیِ لبريزِ بودن را
بر آرزومندانِ شورانگيز.

خاموشی ِ چشم‌ تو را باور نخواهد کرد
باغی که دستانِ تو پرورده‌ست.
باغی که پيغامِ سپيدش را
تا دودمانِ سربلندِ برگ ِ ما بُرده‌ست.

هَنگامِ هَنگامه
رنگين‌تر از هر چامه‌ای، شعر ِ تو با ما بود.
در روزگار ِ رويش ِ رويای خوش‌آهنگ -

وقتی که از آرامشِ آبی، سخن گفتيم
در جان ِ ما پرواز ِ آواز ِ تو زيبا بود.

يک بار هم در شادی ِ آوای آن سرمست
- آن "بامدادِ " باغِ آيينه -
عشقِ تو پيدا بود.

دل را چه کس زيباتر از "بی‌کس"، سرودی کرد؟
اين چاک‌چاک ِ خفته در خون را
درغربتی، غمگين وُ جانفرسا
شادابی ِ موسيقی ِ خوشرنگ ِ رودی کرد؟

بگذار آواز تو را بر آب بنويسيم
تا همچنان، بر آرزومندان ِ باران، گُل بيفشانَد.