دستی که چون سراب، فریبا بود
زهری، به کام ِ تشنه‌ی ماهی داد.

فریاد، از گِلوی گُلم جاری‌ست.
بیداد، در زمانه‌ی زردم زیست.

دردا که در سیاهی ِ خوف‌انگیز
این سینه، شرحه شرحه، ز بیزاری‌ست.

در جستجوی روشن ِ بارانم.
زیرا من آن درخت ِ نیاکانم.

با شادیِ شکوفه‌ی سرمستم -
در روبرویِ آینه، می‌مانم.

دستم به دستِ هیچ خزانی نیست.
میراثِ مهربانی ِ باغم من.