همه باهم علیه تحریم ها، فواد شمس

این روز ها توجه بسیاری به حل مسئله تحریم ها معطوف شده است. بعد از آن که دولت حسن روحانی با اتکا به رای مردم ایران بر سر کار آمد بارقه های امیدی برای حل منطقی و عادلانه ی مسئله هسته ای و به تبع آن حل مسئله ی تحریم ها درخشیدن گرفته است. در این میان این تنها دولت ها نیستند که نقش آفرینی می کنند بلکه مردم و جامعه مدنی نیز باید تلاش خود را برای برداشتن گام های مثبت در این زمینه بیش از پیش بکنند.

در مطلبی که نگارنده چند وقت پیش در این زمینه با عنوان "مبارزه متحدانه عليه تحريم‌ها را سازمان دهيم" نوشته بود از تمامی فعالان مدنی و سیاسی، ایرانیان داخل و خارج از کشور خواسته بودم که به مبارزه خود علیه تحریم های ناعادلانه ضد مردم ایران گسترش و تعمیق بدهند. از آن روز تاکنون شاهد حرکت های مثبتی از جمله نامه 55 نفر از زندانیان سیاسی به باراک اوباما، نامه 466 فعال مدنی و سیاسی در حمایت از نامه زندانیان سیاسی، گسترش فعالیت های مدنی کمپین ضد تحریم در داخل کشور بودی. کمپینی که به همت تعدادی از فعالان مدنی و سیاسی در ایران ضمن برگزاری جلسات به تببین ابعاد مختلف این تحریم ها می پردازند. از طرف دیگر بسیاری از اصلاح طلبان سر شناس از محمد خاتمی گرفته تا محمد رضا عارف از سعید حجاریان تا مصطفی تاج زاده در داخل کشور و بسیاری از فعالان خارج از کشور با مصاحبه ها و نوشته های خود بر ضرورت گسترش مبارزه علیه تحریم ها تاکید کرده اند. در این میان رویکرد تنش زدایی که سیاست خارجی دولت روحانی بر مبنای آن شکل گرفته است، نوید بخش این است که می توان امید داشت که این اقدامات گام های مثبتی برای تغییر رویه غرب و آمریکا در تحریم ها باشد.

امادر این بین متاسفانه برخی هم چندان از این روند خوشنود نیستند. تندرو های داخلی که منافع اقتصادی و سیاسی شان در تشدید تحریم ها است و برخی از لابی های اپوزیسیون خارج از کشوری که دل در گروه "اسقاط" ایران دارند تا خود به نان و نوایی برسند. به صورت همزمان تلاش می کنند که فضا به سمت تشدید تحریم ها و حتی بررسی گزینه ی حمله نظامی برود. لابی گران حرفه ای اپوزیسیون خارج از کشور به بهانه ی آن چیزی که خود مبارزه با "رژیم" می نامند تمام نیروی خود را بسیج کرده اند که با لابی گری و تبلیغات رسانه ای دولت های غربی را تحریک کنند که تحریم ها را تشدید کند و از آن طرف افکار عمومی را توجیه کنند که فعالیت های هسته ای ایران خطر بسیار بزرگی برای منطقه و جهان است، باید سریعا با تشدید تحریم ها یا حتی حمله نظامی جلوی آن را بگیرند.

نکته قابل توجه هم جهتی نا خواسته شاید هم خواسته آنان با برخی از دستجات دسته راستی تندروی داخل نظام جمهوری اسلامی است. برخی از محافل نظامی و امنیتی داخل جمهوری اسلامی نیز تحریم ها را همچون محبت الهی می دانند و آن را رمز مقاومت خود می دانند. اما با یک رمزگشایی ساده می توان دریافت که تحریم ها از آن جهت مورد علاقه ی این دستجات است که سود و منافع آنی اقتصادی دارد. این برادارن قاچاقچی هم صدا با برادران ناتنی کروات زده مقیم در غرب شان از تشدید تحریم ها خوشحال می شوند، چون در این میان جان و مال مردم برای اینان تنها بهانه ی کسب و کار خون آلود شان است. تنها چیزی که برای این مدعیان مطرح نیست نه عزت و شرافت مردم ایران و نه دموکراسی و آزادی و رفاه است، که اینان از هر دو سو تنها به فکر ثروت و قدرت خود هستند. البته انتخابات اخیر ریاست جمهوری نشان داد که مردم از این دو دسته افراطی در داخل و خارج از کشور به اندازه کافی تبری می جویند و مشی و راه اعتدالی را می پسندند.

با این اوصاف به نظر می رسد که وظیفه ی جامعه مدنی ایران و تمامی ایرانیان داخل و خارج کشور است که به مبارزه متحدانه ی خود علیه تحریم ها گسترش و تعمیق ببخشند. هر چند همه ی ما می دانیم که مسئله تحریم ها بر سر میز مذاکره ی دولت ها حل می شود اما در این میان افکار عمومی و قدرت جامعه مدنی را نیز نباید دست کم بگیریم. اگر بتوان افکار عمومی ایرانیان و به تبع آن افکار عمومی جهانیان را بسیج کرد قطعا بر روی تصمیم دولت ها می توان تاثیر گذار باشیم. برای همین از نظر نگارنده فعالان سیاسی و مدنی در داخل و خارج کشور می بایست علاوه بر ادامه نوشتن در مورد تحریم ها دست به چند اقدام عملی دیگر هم بزنند. برای همین چند گزینه ی پیشنهادی را پیش روی فعلاان جامعه مدنی می گذارم:

1.هم اکنون در داخل کشور کمپین نه به تحریم ها شکل گرفته است. تمامی فعالان سیاسی و مدنی با هر گرایش سیاسی که دارند باید به این کمپین کمک کنند. از طرف دیگر باید افراد سرشناس غیر سیاسی از هنرمند تا ورزشکار را با کمپین همراه کرد تا پیام کمپین به میان توده های مردم راه بیابد. باید پزشکان معتمد را وارد این کارزار کرد تا نشان بدهند که تحریم ها به صورت مستقیم و غیر مستقیم چه بلایی سر بیمارانی که نیاز مند دارو هستند آورده است.

2.کارشناسان اقتصادی مستقل و مردمی، فعالان کارگری ، فعلان صنفی، اهالی کسب و کار و خلاصه هر کسی که دستی در اقتصاد روزمره و معیشت مردم دارند، باید با آما، اعداد و رقم ملموس و قابل درک نشان بدهند این تحریم ها برخلاف ادعای وضع کنندگان و حامیانش که می گویند هوشمندان است و تنها اهداف نظامی و هسته ای را نشانه رفته است ،چقدر بر زندگی و معیشت روزمره مردم تاثیرات منفی گذاشته است. فعالان کارگری و سندیکاهای مستقل باید نشان بدهند که این تحریم ها چقدر موجب بی کار سازی کارگران و وضع بد معیشت طبقه کارگر شده است. در این بین باید اجازه فعالیت آزادانه به تشکل های مستقل کارگری نیز داده شود تا بتوانند ابعاد آن را روشن سازند.

3.فعالان داخل کشور باید به فکر راه اندازی تحصن ها، اجتماعات و راهپیمایی هایی برای نشان دادن مخالفت افکار عمومی ایران علیه تحریم ها باشند. این تظاهرات ها باید متفاوت از تظاهرات های مرسوم و رسمی حکومتی باشد. این تظاهرات ها باید واقعا مستقل باشد. باید مردمی باشد و نشان دهنده صدای اکثریت مردم ایران که خواهان صلح با جهان و یک زندگی شرافتمندانه و با کرامت هستند، باشد. دراین جا باید به همکاری و همراهی وزارت کشور دولت روحانی و دیگر نهادهای مسئول نیز امید داشت که نشان بدهند دراین اقدام ملی چقدر همراه فعالان سیاسی و مدنی مستقل هستند.

4.ایرانیان خارج از کشور باید با تمامی نهاد های مستقل و گروه های صلح طلب جهان در کشور های مختلف ارتباط برقرار کنند و تلاش کنند افکار عمومی کشور های که در آن مقیم هستند را نسبت به وضع بد مردم ایران که به دلیل تحریم ها ایجاد شده است را حساس سازند. همچنین می توانند با بسیج نیرو از میان ایرانیان مقیم آن کشور ها و همراهی مردم آن کشور ها کمپین های خلاقانه ی بسیاری سازمان دهند.

5.ایرانیان خارج از کشور باید به تمامی زبان های مهم دنیا مطالب و گزارش هایی تهییه کنند تا تصویر واقعی از وضعیت که تحریم ها علیه مردم ایران به وجود آورده است در رسانه های پر بیننده و پر خواننده جهان منتشر کنند .

6.ایرانیان خارج از کشور باید تلاش کنند که لابی گری برخی از هموطنان شان که این روز ها می خواهند به نام مبارزه با "رژیم" معیشت مردم را با تشدید تحریم ها به گروگان بگیرند را خنثی کنند. هیچ ایرادی ندارد که ایرانیان مقیم آمریکا نیز با نمایندگان پارلمان و سنای آمریکا لابی کنند. شما برای مردم ایران این کار را می کنند نه برای "رژیک" از هیچگونه انگی که برخی گروه های ورشکسته سیاسی این رو زه به فعالان ضد تحریم می زنند نهراسید. هیچ ایرادی ندارد که ایرانیان مقیم انگلستان به نمایندگان مجلس آن کشور فشار بیاورند تا تحریم ها لغو شود.

درانتها باز هم باید تاکید کنم که مبارزه علیه تحریم ها بستری است برای همراهی و نزدیک تمامی نیرو های سیاسی که به ایرانی دموکراتیک ، آزاد و آباد اعتقاد دارند. اگر حتی می خواهیم گرایش های سیاسی مختلف با هم رقابتی در چارچوب جامعه مدنی داشته باشند. حتی اگر می خواهیم به نوعی مبارزه طبقاتی هم اعتقاد داشته باشیم، باید یک کشور و یک جامعه باقی مانده باشد که در آن بشود فعالیت سیاسی، مدنی کرد. به عراق دیروز و سوریه امروز نگاه کنیم. آن جا دیگر چیزی باقی نمانده است که بر سرش هم بخواهند رقابت سیاسی و مبارزه مدنی و طبقاتی بکنند. بر این اساس به نظر می رسد که باید تمامی نیروی خود را بسیج کنیم تا از تکرار فجایع عراق و سوریه در کشور خود جلوگیری کنیم. قطعا در این میان جامعه مدنی ایران نیز تاثیر گذار خواهد بود.