جمهوری‌خواهان دمکرات و سکولار، آينده‌سازان ايران‌اند! مهرداد درويش پور

جمهوری‌خواهان ايران به‌عنوان نيرويی تحول‌خواه که با اقتدار موروثی، دينی و ايدئواوژيک مخالف‌اند و از روش‌های مبارزه مدنی و مسالمت‌آميز دفاع می‌کنند، با اتحاد صفوف خود می‌توانند در پی‌ريزی آينده ايران نقشی مهم ايفا نمايند. اين امر اما نه با عبارت‌پردازی‌های آرمان‌گرايانه و ماکسيماليستی تامين می‌شود و نه با دنباله‌روی و تسليم‌طلبی در برابر اقتدار حاکم

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

متن کتبی سخنرانی مهرداد درويش پور در چهارمين همايش اتحاد برای پيشبرد سکولار دمکراسی در ايران

دوستان گرامی، حضار محترم!
درودهای گرم و صميمانه مرا از راه دور بپذيريد. بسيار متاسفم که امکان حضورمستقيم در گردهمايی سراسری پرقدر شما را برای بار دوم از دست ميدهم. اما دل من با شما و ديگر نيروهای جمهوری خواهی است که در آنجا حضور دارند و با دقت گفتگو ها و تصميمات شما را دنبال می کنم. همچون يک فعال جمهوری خواه هميشه به نزديکی کل جمهوری خواهان ايران انديشه ام و به سهم خود برای آن کوشيده ام و هرگز کوشش های خود را به دفاع ازهستی و ديدگاه های يک گرايش خاص جمهوری خواهی که خود نيز در شکل گيری و تداوم آن از آغاز تا به امروز نقش داشته ام، خلاصه نکرده ام. بگذريم از اين که ديگر هيچ مسئوليتی را عهده دار نيستم و بيشتر ترجيح می دهم به عنوان يک جامعه شناس و فعال جمهوری خواه به توليد گفتمان های نظری بپردازم.

نيک که بنگريم باوجود پراکندگی تشکل های گوناگون جمهوری خواهان ايران – که گذشته از تفاوت های سياسی ريشه در خودشيفتگی و فرهنگ سکتاريستی و شايد موقعيت کم و بيش حاشيه ای فعاليت سياسی در تبعيد دارد- در يک سال اخير گرايش به همگرايی، ايجاد قطب نيرومند جمهوری خواهی و حتی وحدت جمهوری خواهان ايران در سازمان و يا بلوکی واحد بيش از پيش قوت گرفته است. بی شک تحرک ها و کنفرانس ها و همايش های ارزشمندی که در خارج از کشور توسط نيروهای گوناگون جمهوری خواه به ويژه از سال گذشته به اين سو صورت گرفته است، نقش برجسته ای در گسترش گفتمان های دمکراسی، جدايی دين و دولت و برجسته کردن انديشه جمهوری داشته است. چپ های دمکرات، دين باوران طرفدار جدايی دين و دولت و ملی گرايان نيروی اصلی بستر ساز اين گرايش سياسی بوده و هستند. با اين همه، دستاوردها آنچنان که بايد رضايت بخش نيست. وقت آن رسيده است که گفتمان های سياسی و فرهنگی دمکراتيک و عدالت جويانه و سکولار در سرزمينمان از پيله های گروهی، فرقه ای و خانوادگی سردر آورده و بستری مشترک برای کل نيروهای جمهوری خواه دمکرات و سکولار شود. من به سهم خود - چه در جنبش جمهوری خواهان دمکرات و لائيک ايران که در گردهمايی اخير خود طرح پروژه همگرايی جمهوری خواهان را تصويب کرد و چه در کنفرانس های ديگر جريان های جمهوری خواه و يا در نشست های مشترک با ديگر جمهوری خواهان - همواره از ايده همگرايی جمهوری خواهان به جای واگرايی و ضرورت ايجاد قطب بزرگ جمهوری خواهی و فراتر از آن امکان پذيری وحدت جمهوری خواهان ايران دفاع کرده ام. در اين راستا از تلاش ۳ جريان جمهوری خواه اتحاد برای پيشبرد سکولار دمکراسی، اتحاد جمهوری خواهان ايران و سازمان جمهوری خواهان ايران برای وحدت که در اين گردهمايی نيز برای آن تلاش می شود، به گرمی استقبال می کنم و اميدوارم ديگر جريان های جمهوری خواه نيز آنرا به فال نيک گرفته و برای نزديکی بيشتر جمهوری خواهان ايران تلاش کنند.

در ايران تلاشی از سوی برخی محافل سياسی در جريان است که پيکار سياسی را به رقابت بين اصول گرايان و ائتلاف اعتدال گرايان و اصلاح طلبان ميانه رو خلاصه کرده و رقابت انتخاباتی در ايران را با آنچه در آمريکا و انگلستان و برخی جوامع دو حربی در جريان است تشبيه کنند. واقعيت اما آن است که در ايران آزادی احزاب و انتخابات آزاد وجود ندارد که روشن شود حضور غير موثر ديگر جريان های سياسی در تحولات سياسی، ناشی از بی علاقه گی مردم به آنان است و يا ناشی از سرکوب های خونينی که جمهوری اسلامی ايران برای محو آنها طی سه و نيم دهه انجام داده است. نه شعار جمهوری ايرانی و خواست پايان بخشيدن به استبداد دينی و شعار مرگ بر اصل ولايت فقيه در جنبش سبز کم رنگ بود و نه خواست فراگير جدايی دين و دولت در جامعه قابل انکار است. علاوه بر آن ايده های جمهوری ، جدايی دين و دولت و دمکراسی پارلمانی در گروه های فرهيخته و نخبگان سياسی، فرهنگی و تکنوکرات و تحصيل کرده ايران عميقا ريشه دارد.علاوه بر آن اين واقعيت که جمهوری خواهان در خارج از کشور يکی از قدرتمند ترين گرايشات سياسی را تشکيل می دهند، به خودی خود نشانگر آن است در فضای آزاد، صدای سومی بر فراز رقابت اصلاح طلبان و اصول گرايان نيز وجود دارد. صدايی که برای برچيدن استبداد دينی، تغيير قانون اساسی و تحول مسالمت آميز در ايران پافشاری می کند و مصمم است در حيات سياسی ايران نقش مستقل خود را ايفا کند. از نظر من توقف پيشروی بنيادگرايی اسلامی در جريان انتخابات اخير و هرگونه تلاشی برای حل بحران هسته ای ايران و گسترش مشی اعتدال در جامعه - چه ناشی از عقب نشينی حکومت باشد و چه توسط مردم به آن تحميل شده باشد - به سود آينده ايران است. کم رنگ شدن خطر جنگ، عقب نشينی سياست های لجام گسيخته بنيادگرايی اسلامی و هموار شدن زمينه پايان بخشيدن به تحريم های فلج کننده ای که زندگی مردم را با وخامت بيشتر روبرو ساخته است، به سود جامعه است. اما جامعه ايران با مطالبات ديگری همچون پايان بخشيدن به استبداد دينی، حقوق بشر، دمکراسی، رفاه و عدالت اجتماعی ، تامين حقوق شهروندی، رفع تبعيض جنسيتی و اتنيکی، آزادی زندانيان سياسی، جدايی دين و دولت، انتخابات آزاد و دهها خواست ديگر نيز روبرو است که برای آن بايد پيکار کرد. جمهوری خواهان ايران به عنوان نيرويی تحول خواه که با اقتدار موروثی، دينی و ايدئواوژيک مخالفند و از روش های مبارزه مدنی و مسالمت آميز دفاع می کنند، با اتحاد صفوف خود می توانند در پی ريزی آينده ايران نقشی مهم ايفا نمايند. اين امر اما نه با عبارت پردازی های آرمان گرايانه و ماکسيماليستی تامين می شود و نه با دنباله روی و تسليم طلبی در برابر اقتدار حاکم. حتی نهادينه شدن انتخابات غير آزاد در ايران که در جريان اين انتخابات نيز با آن روبرو شديم - گرچه گرايش های راديکال را بيش از هر زمان ديگری به حاشيه رانده است - اما از اهميت جنبش مطالبه محور نکاسته است. به وارونه، زمينه برآمد آن را افزايش داده است. اين صدای سوم آينده ساز آن سرزمين است. اميدوارم همايش شما با گام برداشتن در تقويت اين صدا و متحد تر کردن هر چه بيشتر صفوف جمهور ی خواهان ايران که به تقويت جامعه مدنی ايران و جنبش های اجتماعی چشم دوخته اند، نقش در خوری ايفا کند.

با درودهای صميمانه مهرداد درويش پور
(متن کامل پيام به همايش چهارم اتحاد برای پيشبرد سکولار دمکراسی در ايران در شيکاگو که به دليل کمبود وقت تنها به گوشه های از آن در سخنرانی شفاهی از راه دور اشاره شد).