در محکوم کردن کشتار وحشيانه مجاهدين در اشرف، مهرداد درويش‌پور

مشاهده دلخراش صحنه قتل فجيع ده ها مجاهد بدون اسلحه و بدون قدرت دفاع از خود که برخی از آن ها دست بسته به قتل رسيدند، نشان از سرنوشت تاسف بار قربانيان حملاتی دارد که حتی از منظر قوانين جنگی نيز جنايت جنگی محسوب می شود. بايد به رغم هر موضع انتقادی و يا مخالفت عميق با سازمان مجاهدين اين کشتار را به شدت محکوم کنيم. مسئول مستقيم اين فاجعه دولت مالکی و سردمداران رژيم جمهوری اسلامی ايران است که نشان می دهند خيال ندارند تغييری در سياست های خود ايجاد کند. اطلاعيه سپاه پاسداران به روشنی نشانگر نقش مستقيم و يا غير مستقيم اين ارگان و رژيم در سازماندهی اين عمليات وحشيانه است که در بيست و پنجمين سالگرد قتل عام زندانيان سياسی با قدرت نمايی در نابود ساختن مخالفان خود ظاهرا هم در پی آن است که اهداف چندگانه ای را پيش برد: هم مواضع خود را در باره آن جنايات برزگ بار ديگر تکرار و روشن سازد: هم مخالفان را مرعوب توان و بيرحمی امروز خود سازد؛ هم به غرب و امريکا پيام دهد که قدرت جمهوری اسلامی در ورای مرزهای آن قادر به عملبات تروريستی است و هم از اين رو در باره حمله نظامی به سوريه خويشتندار باشند؛ و هم به کسانی که در داخل اميد بسته اند با انتخاب روحانی فضا به تدريج ليبراليزه شود، پيام دهد که افراط گرايان و خشونت طلبان هوادار رهبر همچنان حرف آخر را می زنند؛ و بالاخره با پلاريزه کردن فضای سياسی، عرصه را بر هر تلاشی به منظور تعامل در عرصه داخلی و بين الملی تنگ سازند.

در اين راستا مجاهدين باقی مانده در کمپ اشرف تنها ضعيف ترين و مناسب ترين حلقه برای اين تعرض لجام گسيحته جمهوری اسلامی و دولت مالکی در عراق بودند که قربانی اين خشونت و حشيانه شدند.

تاسف می خورم به حال قربانيان اين جنايت و سرنوشت رقت بار مردم ايران و خاورميانه که چنان دراماتيک شده است که گويی مرگ و نيستی به کسب و کار روزمره آن منطقه بدل شده است. سرنوشت افغانستان، ليبی، مصر، سوريه، عراق، فلسطين، لبنان و ديگر کشورهای منطقه و حتی ايران نيز چه اميدی به دنيای بهتر باقی گذاشته است؟ ترورها و اعدام های دسته جمعی در زندان، در خيابان و در دوردست ها؛ جنگ های داخلی بی فرجام؛ قدرت گرفتن نظامی گری و ديکتاتوری هايی که با سرکوب خونين و کشتن مخالفان، خود را به جامعه تحميل کنند؛ به خون کشيده شدن مردم بی دفاع در کوچه و بازار که حتی در خانه ها و قرارگاه های خود نيز از سوداگران مرگ در امان نيستند؛ کشتار دسته جمعی مردم با استفاده از سلاح های شميايی توسط دولت های که ظاهرا بايد پاسدار شهروندان خود باشند؛ سپرده شدن به دست جوخه های مرگ توسط گروه های افراطی تروريستی اسلامی که آنان نيز نشان داده اند قادرند از کشته پشته سازند؛ قربانی ديکتاتورهای ريز و درشت داخلی و جنگ افروزان خارجی شدن که با لشکر کشی و بمباران، مدعی پيام آوران "آزادی" و "امنيت" برای مردم اند؛ و بالاخر شرايط طاقت فرسا و رقت انگيز ميليونها انسان در خاورميانه که فلاکت گويی تنها سهم اين جان بدربردگان از جهان تا به امروز است؛ اين همه گويا فرجامی است که سرنوشت و آينده اين منطقه را رقم زده است و چشم اندازی بر پايان آن نيست . تا می آئيم برای توليد اميد و تقويت روحيه خودمان هم که شده، اندکی به خود اکسير خوش بينی نسبت به "بهار عربی" و يا تحول در گوشه ای از خاورميانه و از جمله در ايران تزريق کنيم، واقعيت تلخ و بيرحم سيلی محکمی به صورتمان می نوازد تا از توهم به درآئيم و بدانيم در کجا ايستاده ايم و سرنوشت مان چيست! با اين همه باری؛ چاره ای نداريم جز تداوم مبارزه و اعتراض. تنها بايد با صدای بلند به اين جنايات اعتراض کرد و در برابر آن شانه بالا نينداخت.

بار ديگر کشتار مجاهدين در اشرف را به شدت محکوم می کنم. بايد فشار بين المللی برای شناسايی عاملان و مجازات اين جنايت جنگی را افزايش داد. سکوت ما در برابر آن همچون سکوت دربرابر هر خشونت و جنايتی تنها عاملان آن را به ادامه اين رويه تشويق می کند.