چرا خامنه‌ای آقای توفيقی را از گردونه خارج ساخت؟ بهروز ستوده

علت شتابزدگی خامنه‌ای در سد کردن راه جعفر توفيقی برای رسيدن به وزارت علوم را بايد در ارتباط با فضای پليسی و خفقان آلود دانشگاه‌های ايران جست‌وجو کرد که رهبر و دارودسته‌های پيرامون او تلاش دارند تا از باز شدن فضای دانشگاه‌ها و به‌طور کلی فضای آموزش و پرورش که در آن‌جا نسل جوان ايران حضور دارند جلوگيری به‌عمل آورد

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

مسئولان و خبرگزاری های جمهوری اسلامی، از بازگو نمودن علت اصلی عدم معرفی آقای جعفر توفيقی برای تصدی وزارت علوم ، طفره رفتند و يا دروغ گفتند ، مجيد انصاری معاون پارلمانی آقای روحانی ، روز سه‌شنبه ۳۰ مهرماه ، به خبرگزاری ايرنا گفت که : «مجموعه شرايط برای معرفی جعفر توفيقی به مجلس شورای اسلامی مهيا نشد» آقای مجيد انصاری اما برای مردم ايران توضيح نداد ه است که چه"مجموعه شرايط "ی مهيا نبوده است که جعفر توفيقی بعنوان وزير پيشنهادی برای وزارت علوم به مجلس معرفی شود ؟!

ايشان همچنين به خبرنگاران گفته است که : «معرفی نکردن آقای توفيقی به منزله عقب نشينی دولت در مقابل مجلس نيست ، رسانه های خارجی با دامن زدن به اين خبر ، در جهت تخريب روابط دولت و مجلس گام بر می‌دارند! و درست در همان روز سه شنبه که مجيد انصاری نماينده پارلمانی دولت "تدبير و اميد"، رسانه های خارجی را متهم ميکرد که گويا قصد در برهم زدن روابط بسيار"حسنه"ی دولت و مجلس را دارند ، آقای علی مطهری نماينده مجلس شورای اسلامی ، در مورد علت عدم معرفی آقای جعفر توفيقی به عنوان وزير علوم به خبرگزاری مهر چنين ميگويد : «رهبر جمهوری اسلامی ايران با معرفی جعفر توفيقی به عنوان وزير علوم، تحقيقات و فناوری به مجلس مخالفت کرده است.»

آقای علی مطهری همچنين اضافه مينمايد که : «به طور حتم دولت روحانی مصمم به معرفی توفيقی به عنوان وزير پيشنهادی علوم و تحقيقات و فناوری بود، اما طبق اطلاع من رهبر معظم انقلاب با معرفی وی به عنوان وزير پيشنهادی مخالفت کرده‌اند.» و بدين ترتيب معلوم ميشود آن "مجموعه شرايطی" که موجب ميشود حسن روحانی رئيس جمهور ، از معرفی کردن آقای جعفر توفيقی به عنوان وزير علو م صرفنظر کند فقط و فقط مخالفت رهبر بوده است و نه هيچ چيز ديگری!

سخنان افشاگرانه علی مطهری مبنی بر مخالفت خامنه ای با آقای توفيقی ، قبل از معرفی ايشان به مجلس شورای اسلامی ، بدون شک به بيت رهبری ميرسد و کارگزاران رهبر بلافاصله دست بکار ميشوند که خودکامگی و کثافت کاری "آقا" را تميز کنند! يک روز بعد از افشاگری علی مطهری ، اين بار رئيس مجلس شورای اسلامی علی لاريجانی وارد ميدان ميشود و در جلسه علنی مجلس ، بدون اينکه نامی از علی مطهری ببرد برای خنثی نمودن گفته های او چنين ميگويد : « رهبری هميشه تلاش نمودند کارهای قوای سه‌گانه بر مبنای قانون اساسی تحقق يابد. طبعا وزرا توسط رييس جمهور انتخاب و به مجلس برای رای اعتماد معرفی می‌شوند. مجلس هم بررسی می‌کند و چنانچه افراد را دارای کفايت ديد به آنها رای می‌دهد . لازم ديدم اين نکته را عرض کنم که بی‌جهت در کشور منشا سوء تعبير نشود ضمن اينکه طرح اين مسايل معلوم نيست چه فايده‌ای برای کشور دارد، جدای از عدم صحت آن ، فايده‌ای هم برای کشور ندارد. با توجه به شرايط کشور تاکيد می‌کنم بيش از هر زمان نيازمند وحدت هستيم که در کوران مذاکرات مهم همدلانه مذاکره‌کنندگان را در پيشبرد اهداف کشور پشتيبانی نماييم.»

از واقعيت گوئی علی مطهری نماينده مجلس و دروغگوئی علی لاريجانی رئيس مجلس در مورد عدم رضايت خامنه ای با معرفی جعفر توفيقی به عنوان وزير علوم که بگذريم ، حال ببينيم خود آقای جعفر توفيقی در اين خصوص چه ميگويد ؟ آقای توفيقی در پاسخ به سئوال خبرنگار خبرگزاری ايلنا ، که از او دليل معرفی نشدن اش به مجلس برای گرفتن رأی اعتماد سئوال ميکند ، مختصر و مفيد چنين ميگويد : «معرفی وزرای پيشنهادی از اختيارات رئيس جمهور است و ايشان تشخيص و نظر نهايی را می‌دهند و در ‌‌نهايت به مصلحت نديدند که مرا به عنوان وزير پيشنهادی علوم به مجلس معرفی کنند.»

آقای جعفر توفيقی با اين جمله کوتاه بدون اينکه وارد مقوله نقش خامنه ای و عدم رضايت او از تصدی ايشان به عنوان وزير علوم سخن بگويد (چون ميداند که دهها چاپلوس وطن فروش و ذوب شده در ولايت ، از قماش برادران لاريجانی و حسين شريعتمداری که در پشت عبای رهبر سنگر گرفته اند ، بسان گرگ ها ی درنده در کمين اند تا کسی بگويد بالای چشم رهبر ابرو است و اين گرگها فوراً به او حمله کنند) آری آقای جعفر توفيقی از زوايه حقوقی و قانونی به مسئله نگاه ميکند و تعيين و معرفی وزرا را جزو وظايف رئيس جمهور ميداند و پاسخ سئوال را به شنونده ی صاحب عقل و خرد واگذار ميکند تا قضاوت کنند که آيا آقای روحانی به وظيفه قانونی خود عمل کرده است يا خير ؟ و آيا رئيس جمهور "تدبير و اميد" حتی در قد و قواره احمدی نژاد جسارت دفاع از همکاران خود را در مقابل زياده خواهی های رهبر مطلق العنان دارد يا خير ؟

و اما چرا خامنه ای برای جلوگيری از وزير شدن آقای جعفر توفيقی اين چنين شتابزده عمل کرد و حتی اجازه نداد حسن روحانی او را به مجلس معرفی کند تا لااقل نمايندگان سرسپرده در مجلس شورای اسلامی به ايشان رأی عدم اعتماد بدهند ؟ به باور نگارنده ، علت شتابزدگی خامنه ای در سد کردن راه جعفر توفيقی برای رسيدن به وزارت علوم را بايد در ارتباط با فضای پليسی و خفقان آلود دانشگاههای ايران جستجو کرد که رهبر و دارودسته های پيرامون او تلاش دارند تا از باز شدن فضای دانشگاهها و بطور کلی فضای آموزش و پرورش که در آنجا نسل جوان ايران حضور دارند جلوگيری بعمل آورد . سربلند کردن جنبش دانشجوئی ايران که هميشه پيشتاز مبارزات آزاديخواهانه مردم ايران عليه استبداد و ديکتاتوری بوده است ، مانند کابوسی ذهن عليل و فرسوده رهبرخودکامه را اين روزها در مورد وزارت علوم ، به خود مشغول داشته است ، بهمين خاطر خامنه ای حاضر نبود در مورد گرفتن رأی اعتماد برای وزير شدن آقای توفيقی کوچکترين ريسکی را تقبل نمايد و اجازه دهد حتی ايشان به مجلس معرفی شود . عملکرد سه ماهه جعفر توفيقی برای خامنه ای کافی بود که خطرناک بودن ايشان را در وزارت علوم احساس نمايد و اجازه ندهد پای اش برای گرفتن رأی اعتماد به مجلس برسد .

در مدت سه ماه و اندی که آقای جعفر توفيقی سرپرست موقت وزارت علوم بود ، ايشان برای باز نمودن فضای آموش عالی اقدامات مفيدی را از قبيل : بازگرداندن بسياری از دانشجويان ستاره دار به دانشگاهها ، استخدام مجدد تعدادی از استادان دانشگاهها که در زمان احمدی نژاد ، بازنشسته و يا اخراج شده بودند ، برکنارنمودن تعدادی از نورچشمی ها و رؤسای دانشگاهها و دست نشاندگان رهبر که در زمان احمدی نژاد به مقام های بالا در آموزش عالی دست پيدا کرده بودند ، غيرقانونی شمردن مجوزی که احمدی نژاد برای تأسيس دانشگاه خصوصی خود گرفته بود و باز نمودن و بررسی برخی از پرونده های سؤاستفاده های مالی و شغلی در وزارت علوم ، از جمله خدمات آقای توفيقی در مدت کوتاه مسئوليت اش در وزارت علوم ميتوان بوده است ، و همين ها کافی است که ديکتاتور فرو مايه و ضد دانش و دانشجو را به خشم آورده باشد تا اجازه ندهد چنين شخصی در کابينه "اعتدال" حسن روحانی به مقام وزيری برسد . از نگاه خامنه ای خودکامه وزير خوب کسی است که خادم و سرسپرده رهبر باشد نه وزيری که خدمتگذار مردم و پای بند قانون .

نتيجه و حرف آخر : تاکنون چنين تصور ميشد که رهبر خودکامه ، در انتخاب وزرای اطلاعات ، کشور ، خارجه ، نفت ، و تعيين فرماندهان ارتش و سپاه و بسيج و پليس و شورای نگهبان و شورای تشخيص مصلحت و رئيس قوه قضائيه و مسئول صدا و سيمای جمهوری اسلامی و روزنامه های کيهان و اطلاعات و تعيين رؤسای دهها بنياد و موسسه وابسته به رهبر و دولت دخالت مستقيم دارد ، ولی چنين بنظر ميرسد که رهبر مطلق العنان جمهوری اسلامی به داشته های قبلی قانع نيست و هر روز که به مرگ نزديک تر ميشود دايره قدرت و اختيارات خود را افزايش ميدهد ، همچنين هرچه زمان ميگذرد و از انتخابات رياست جمهوری خرداد ۹۲ دور ميشويم ، اين واقعيت بهتر و بيشتر نمايان ميگردد که رهبر مطلق العنان جمهوری اسلامی ، آقای حسن روحانی و دولت"تدبير و اميد" را با اين هدف به ميدان آورده است که خود را از مهلکه بحران خارجی و مناقشه هسته ای و تحريم های فلج کننده نجات دهد ، خامنه ای خودکامه حسن روحانی را نياورده است که به بحران داخلی که ناشی از مديريت فاسد سران حکومت اسلامی و خفقان و سرکوب نيروهای دلسوز و خدمتگذار مردم و دزدی های نجومی است خاتمه دهد و فضای جديدی برای تنفس مردم ايران باز نمايد .

آقای حسن روحانی که اينک گام به گام در مقابل رهبر فرومايه و ولايت مطلقه خامنه ای عقب نشينی مينمايد و در برابر قانون شکنی های رهبر زبون سر خم ميکند ، خوب است که تجربه ی همتايان قبلی خود را آويزه گوش قرار دهد و خطای آنان را تکرار نکند ، که در هر عقب نشينی تقويت خودکامگی رهبر و تضعيف نيروهای خدمتگذار مردم نهفته است . اميد است که رئيس جمهور دولت"تدبير و اميد" فرياد و فغان مرحوم مهندس بازرگان نخستين رئيس دولت جمهوری اسلامی را بياد بياورد که پيوسته ميگفت : با وجود دولت در دولت و بی قانونی در کشور ، کاری از پيش نميرود .