روحانی درباره حوادث ۸۸ چه پيشنهادهايی داد؟

فرارو ـ اکبر منتجبی در هفته نامه آسمان نوشت: هفته گذشته در مراسم ختمی که برای مادر دکتر ظريف برگزار شد، فرصتی پيش آمد تا برخی از دوستان قديم را که اين روزها در قامت وزير و مديران ارشد در دولت فعاليت می کنند از نزديک ببينم. در يکی از اين خوش و بش ها بود که فهميدم آقای روحانی سخنان و پيشنهادهايی را درباره حوادث سال ۸۸ بيان کرده و از برخی نمايندگان مجلس نيز خواسته است به اين موضوع بينديشند.

اين دوست قديمی موضوع را هنگامی گفت که از مسجد نور بيرون زده بود. با هم از مسجد بيرون زده بوديم و در پياده روی کنار مسجد می رفتيم که او اين موضوع را گفت. جزييات بيشتری را از او خواستم که اين پيشنهاد چيست و از چه وقتی قرار است اجرايی شود. در آن سوز سرما سرش را در پالتوی خودش پنهان کرده بود. از گوشه چشم نگاهی کرد و از زير شال گردنی که روی صورتش را پوشانده بود گفت: اجرايی شدن اين موضوع را نمی دانم. ولی قصد و اراده براين است که مشکل حل بشود.

آقای روحانی نيز در جلسه همين را گفته و تاکيد کرده که من نمی گويم که تمام مشکلات ما خارجی است. نه. بخشی از مشکلات ما داخلی است. و اشکال ما در اين است که نمی توانيم از يک سری مسايل ساده در زمانی کوتاه عبور کنيم. يک مشکلی ۴ سال پيش در اين کشور بوجود آمده است. ما دو راه بيشتر نداريم يا آن را تا قيامت کش بدهيم که اصلا اين شدنی نيست يا آن که هرچه سريعتر آن را حل کنيم. قدرت ملی ما نيز در اين است که اين مشکل را زودتر حل کنيم. نه آن که هر روز حل آن را به تاخير بيندازيم. اين به ضرر ماست.

احساس می کردم عين کلمات رييس جمهور را به کار می برد. برای اطمينان بيشتر پرسيدم که اين ها را رييس جمهور گفته است؟ سرش را با نشانه تاييد تکان داد و در حالی که بخار دهانش به بيرون می زد، گفت: آقای روحانی می گفت که در اين کشور هيچ جناحی از بين نمی رود. هر دو جناح ماندنی هستند. و بعد به همان نمايندگانی که ميهمانش بودند رو کرده و گفته بود: مگر می توان بخشی از جامعه را حذف کرد و از بين برد؟ اصلا آيا اين کار درست است؟ هر کسی ممکن است خطايی داشته باشد. ممکن است اشتباهی داشته باشد. همانطور که در سال ۸۸ نيز خطا و اشتباه از همه طرف ها رخ داد. حالا نيز بايد بر گذشته فايق آمد و مسايل را زودتر حل کرد.

از يکی از فرعی ها پيچيديم به سمت خيابان فلسطين و بعد همانطور که به سمت جنوب خيابان می رفتيم پرسيدم که پيشنهاد رييس جمهور چی بود؟ گفت: رييس جمهور معتقد است که ما در کشوری زندگی می کنيم که دارای تکثر احزاب است. کشور ما نه تک حزبی است و نه ما می خواهيم که حزب واحد داشته باشيم. همه نيز به دنبال رقابت سالم هستند.طبيعتا در اين وسط خطا و اشتباه ممکن است از هر دو طرف سر بزند. حتی ممکن است خطايی سر بزند که رسيدگی در دادگاه باشد. اشکالی هم ندارد. اما نبايد بگذاريم که يک موضوع کش پيدا کند. به همين جهت هم بايد زودتر اين مساله را حل کنيم.

تقريبا جوابم را گرفتم.با اين حال او همچنان سخن را ادامه می داد و از رييس جمهوری نشانه می آورد. به ماجرای هسته ای اشاره کرد که به عقيده رييس جمهور قدرت ملی ما در سايه انسجام و وحدت حاصل می شود و همه بايد در مسايل ملی و کشوری يک صدا باشيم. به همين جهت نيز دولت وقتی می تواند با ۶ کشور بزرگ با قاطعيت صحبت کند که همه ملت پشت او باشند. حتی رييس جمهوری زمانی می تواند با قاطعيت صحبت کند که احساس کند ملت پشتوانه اوست و در داخل نيز اختلافی نيست. اگر آنها بفهمند که ما در داخل مشکل داريم از همان سواستفاده کرده به ما فشار وارد می کنند ولی اگر ما در داخل مشکلات را حل کنيم آنها ديگر اهرمی برای فشار به ما ندارند.

نزديک خيابان ولی عصر رسيده بوديم. همچنان قصد قدم زدن داشت. گفتم اينجا راه ما از هم جدا می شود. چون من بايد همين مسير را به بالا برگردم و شما گويا قصد داريد پياده به نهاد رياست جمهوری برويد. خنديد. دستی تکان داد که برود. گفتم: شما گفتيد که رييس جمهور به دنبال اين است که اين مساله زودتر حل شود. اما نگفتيد که به عقيده رييس جمهور راه حل اين موضوع چيست؟ دستم را گرفت و به کناری کشيد و گفت: آقای روحانی در همان جمع راه حل را نيز گفته بود. اين که بايد با اعتدال و عقلانيت اين مشکل را حل کنيم. او از افراطيون به شدت ابراز گله کرده و گفته بود هميشه اين گروه برای کشور مشکلات زيادی آفريده اند و نبايد دوباره فرمان را دست آنها داد يا اين که از آنها مشورت گرفت. ما بايد مشکلاتمان را خودمان حل کنيم. من وقتی که شعار تدبير و عقلانيت را مطرح کردم نه از روی اين که فقط حرفی زده باشم. بلکه باور دارم که مسايل ما بدون اعتدال حل نخواهد شد. نتيجه کار افراطيون هيچ وقت به نفع نظام نبوده است. ممکن است آنها حتی نيت خیّر داشته اند اما چون راه را اشتباه رفته اند، صدماتی را وارد کرده اند.

سوز سردی می آمد. اما او همچنان ادامه می داد و می گفت که رييس جمهورعقيده اش براين است که بايد «گذشت» داشته باشيم. مگر بدون «گذشت» می توانيم کار کنيم؟ مگر با اختلاف و انشقاق می توانيم مسايل را پيش ببريم؟ ما الگوهايی مانند حضرت محمد(ص) و اميرالمومنين(ع) داريم. چرا نمی توانيم دوباره به يکديگر نزديک شويم؟ چرا نبايد مشکلاتمان حل کنيم؟ اگر يک اختلاف را بخواهيم ۲۰ سال کش بدهيم مسايل ما حل نخواهد شد. ما بايد به منافع ملی خودمان نگاه کنيم. منافع ملی ما نيز با قدرت ملی ما حاصل می شود. بخش بزرگی از قدرت ملی نيز نشأت گرفته از وحدت است. الان اکثريت بزرگی از جامعه ما اميدوار به حل مشکلات هستند. قوای سه گانه بايد يگانه باشند و زير پرچم رهبری و تحت هديات ايشان کارها را با وحدت پيش ببرند. وحدت کليد موفقيت ماست.

دست داديم که از هم جدا شويم. در آخر نگاهی به چشمهايم کرد و گفت: آقای روحانی می گويد که وحدت با صبوری حاصل می شود. ما سرمايه بزرگی داريم که نبايد نشاط را از آنها بگيريم. بايد مشکلاتمان را عاقلانه و در زمانی کوتاه حل کنيم.

از هم جدا شديم. او به سمت جنوب خيابان فلسطين رفت؛ من به سمت خيابان ولی عصر. و اين فکر ذهنم را مشغول خود کرده بود که آيا می توانيم در زمانی کوتاه مشکلی را که ۴ سال پيش بوجود آمد عاقلانه حل کنيم يا اين که دوباره بايد فرمان را سپرد دست افراطيون و آنها ما را دنبال خودشان بکشانند؟ او می گفت: آقای روحانی خيلی اميدوار به حل اين مشکل در کوتاه مدت است. منم اميدوارم. همه اميدواريم. خوشبختانه اين اراده وجود دارد که طليعه آن به زودی نمايان می شود. منتظر باشيد.