بازی با حقوق بشر٬ وحید صادقی شیرازی

با تاسف باید گفت بسیاری از گروه هایی که در حال حاضر به فعالیت های سیاسی، اجتماعی و قومی مشغولند و ادعای احقاق حقوق بشر را دارند ، در عمل نشان داده اند که " حقوق بشر "و حتی نوع بشر برایشان اهمیتی بیشتر از کارت های بازی ندارد.

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

اعدام هاشم شعباني نژاد و هادي راشدي ، دو هموطن عرب ایرانی که در شهرستان رامشير به شغل معلمی مشغول و از مؤسسان مؤسسه فرهنگي الحوار " گفتگو" بودند نشان داد علیرغم خواسته آشکار مردم ، دستگاه حاکمه جمهوری اسلامی همچنان سیاست سرکوب و جنایت را ادامه می دهد . اما آیا جمهوری اسلامی در این جنایت ها، تنهاست؟ آیا گروه هایی که بهانه های لازم را برای این سیستم سرکوب و جنایت فراهم می کنند شریک مؤثر جمهوری اسلامی نیستند؟

تردیدی نیست همه انسان ها به صرف انسان بودن به صورت برابر از برخی حقوق بهره‌ مند می‌شوند که اعتراف به این حقوق انسانی بیش ازهر پیمان و قراری می تواند میثاق مشترک برای همکاری و اتحاد میان همه گروه ها و فعالان سیاسی ، اجتماعی ، فرهنگی و قوم گرادر داخل یا خارج از کشورباشد. چراکه مطابق اعلامیه جهانی حقوق بشر و سایر اسناد بین‌المللی ، این حقوق، از ویژگی‌هایی همچون جهان شمولی ، سلب ناشدنی، انتقال ناپذیری، تفکیک ناپذیری، عدم تبعیض و برابری طلبی، به هم پیوستگی و در هم تنیدگی برخوردار است. از این رو به تمامی افراد ، در هر جایی از جهان تعلق دارد و هیچ کس را نمی‌توان به صرف منطقه جغرافیایی که در آن زیست می‌کند، یا به دلایلی همچون نژاد، ملیت، جنسیت و غیره از این حقوق محروم کرد. ضمن اینکه همه افراد در برخورداری از این حقوق با هم برابر و یکسانند و در این خصوص کسی را بر دیگری برتری نیست. این حقوق، کلیه حقوق طبیعی یا حقوق قانونی که در قوانین بین‌المللی و ملی وجود دارد را نیز شامل می‌شود.

بنابراین اغلب فعالیت های اجتماعی ، سیاسی ، محیط زیستی ، قومی و منطقه ای می تواند و باید به نحوی در زیر مجموعه فعالیت های حقوق شهروندی گسترش یابد و با تاکید بر مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر پیگیری شود. ضمن آنکه پایبندی به این حقوق می تواند هر گروهی را به حقوق ابتدایی و انسانی خود فارغ از برخی ویژگی های قومی برساند .حتی در سایه برقراری حکومت قانون مبتنی بر حقوق شهروندی ، همه انسان ها بدون آنکه تعلق آنها به اکثریت یا اقلیت ، مورد توجه قرار گیرد خواهند توانست حقوق اولیه خویش را مطالبه نمایند بدون آنکه نیازی به تاکید برحقوق اقلیت ها باشد. اگر چه در نهایت هیچ کس را نمی توان از پیگیری هیچ حقی منع کرد.

با تاسف باید گفت بسیاری از گروه هایی که در حال حاضر به فعالیت های سیاسی، اجتماعی و قومی مشغولند و ادعای احقاق حقوق بشر را دارند ، در عمل نشان داده اند که " حقوق بشر "و حتی نوع بشر برایشان اهمیتی بیشتر از کارت های بازی ندارد. کارت هایی که قرار است بوسیله آنها به منافع بیشتری دست پیدا کنند و عملا پس از به دست آوردن آنچه که به صورت واقعی و نه در ادعا و شعار در پی آن بوده اند، آنها را به صندوقچه فراموشی بسپارند. برای برخی از این گروه ها نه جان انسان ها در داخل کشور اهمیتی واقعی دارد و نه افرادی که پس از تحمل هزاران سختی و خطر زندان و شکنجه و حتی اعدام ، به ناچار از کشور گریخته اند. متاسفانه نگاه ایشان ، به همه انسانها نگاه منتسب به یک نظامی آمریکایی است که می گفت: "یک سرخپوست خوب ، سرخپوست مرده است" ، فعال سیاسی یا مدنی خوب نیز برای برخی کاسب کاران سیاسی ایرانی ، یک فعال زندانی یا اعدام شده است. چرا که در این صورت می توانند به دلیل محدودیت هایی که برای انعکاس واقعیت ها در داخل کشور وجود دارد ، هرچه بخواهند به وی نسبت دهند و از وی چهره ای متناسب با اهداف و آمال خود بسازند. برای این گروه ها آنچه به راستی اهمیت دارد زندانیان و اعدام شدگان و یا منتظران اعدام نیستند بلکه آنچه که مهم است پرچم و علامتی است که می توانند به بهانه این اعدام ها و رنج هایی که انسان های داخل کشور نصیبشان می شود ، برافرازند و نمایش دهند.

اعدام زندانیان فرهنگی و سیاسی ایرانی عرب انجمن الحوار" گفتگو "گواهی است بر این مدعا. جمعی فرهنگی و خوشفکر در شهرستانهای محروم استان خوزستان دورهم جمع می شدند و برای بهروزی ایران و مردمش تلاش می کردند که متاسفانه به وسیله دستگاه کشتار نظام به انواع اتهام های بی پایه ، دستگیر شدند. اتهام این انسان های شریف نیز محاربه، ارتباط با گروه های جدایی طلب و فعالیت های مسلحانه و برخی اتهام های دیگر بود که از ابتدای جمهوری اسلامی تا کنون برای حذف دگر اندیشان و دوستداران کشور مصرف فراوان داشته است. متاسفانه در خارج از ایران نیز اعضای همین گروه ها که در امنیت کامل مشغول به فعالیت هستند با بی اعتنایی به پیامدهایی که اعمال و گفتارشان برای فعالان دربند به دنبال خواهد داشت ، ادعاهایی را مطرح می کنند که تثبیت کننده همان اتهام هاست. این افراد وگروهها تجمعات نمایشی با حضور تعداد اندکی از افراد - که شاید برخی ازآنها صرفا از سر خیرخواهی و کمک به چند زندانی سیاسی و بی اطلاع از عواقب کارشان در آن تجمع شرکت می کنند - برگزار می نمایند تا در کنار چند عکس کوچک از این هموطنان گرفتار در دستان بی رحم ماموران جمهوری اسلامی ، پرچم های چند متری و شعارهای خاص خودشان را به نمایش درآورند؛ همان کاری که از ابتدای به دام افتادن دو معلم مظلوم خوزستانی انجام دادند و بهانه کافی در اختیار جمهوری اسلامی گذاشتند تا این معلمان نیک اندیش را به جدایی طلبی و همکاری با جدایی خواهان متهم نمایند.

متاسفانه کاسب کاری سیاسی با سرمایه " جان انسان ها " در حال گسترش است، به این معنا که احزاب و گروه های تندرو چپ و راست و سرخ و سیاه با سوءاستفاده از نام و عکس فعالان سیاسی و اجتماعی و ... که در ایران دربند و گرفتار هستند، برای خود بازار گرمی می کنند و در کنار توده ای از پرچم ها و علامت ها و شعارهای خاص خودشان ، چند عکس هم از زندانیانی در گوشه ای می گذارند تا جایی که حتی برخی افراد هم که قصد اعلام همراهی با این زندانیان دارند نیز از ترس متهم شدن به ارتباط با گروه های تندرو و جانبداری از فعالیت های آنان، از این تجمع ها دوری می کنند.

اگر جمهوری اسلامی در تلاش برای حفظ قدرت خود از هیچ بی رحمی نسبت به فرزندان ایران کوتاهی نکرده و نمی کند ، دست کم در این راه داعیه دفاع از حقوق زندانیان و شهروندان را هم ندارد و حتی گاه به نقض حقوق انسان ها ، مباهات می کند.اما شکایت از کاسب کاران سیاسی را به کجا باید برد که در خارج از کشور در امنیت کامل زندگی می کنند و متأسفانه حاضرند برای کسب نام و نان با جان هموطنان خود بازی کنند و نام خویش را به قیمت کشته شدن انسان ها در بازار مکاره سیاست ایران مطرح نمایند!؟

منبع:
http://www.cdi-iran.org/Article/14667-بازی_با_حقوق_بشر