حمله به فعالان سياسی و حقوق بشر ایرانی در ترکيه

راديو شهروند ـ فعالان سياسی و حقوق بشر ايرانی پناهنده در ترکيه، مورد هجوم وحشيانه و مشکوک شهروندان ترک قرار گرفتند.

شامگاه گذشته، ۱۳ آوريل ۲۰۱۴، فعالان سياسی و حقوق بشر پناهنده در شهر کايسری، توسط عده‌ای ناشناس مورد ضرب و شتم شديد قرار گرفتند.

يکی از مضروبان به خبرنگار راديو شهروند گفت: حدود ساعت ۱۰ شب، يک شهروند ترک به او نزديک می شود و مليت او را می پرسد. او پاسخ می دهد که ايرانی است. اين شهروند ترک، با شنيدن "مليت ايرانی" به او حمله ور می شود.

روح اله ميرزاخانی در ادامه گفت: وقتی اين شخص به من حمله ور شد، در عرض چند دقيقه، نزديک به بيش از ۱۵ نفر، من را دوره کردند.

چند پناهجوی ديگر با ديدن اين وضعيت، برای کمک به روح اله و خاتمه دادن به درگيری، نزديک می شوند. که ضاربان، آنها را نيز مورد ضرب و شتم با چوب و ميله قرار می دهند.

گفتنی است که ضربه‌ای که با چوب به سر بابک اجلالی زده شد باعث شکسته شدن چوب در سر وی و بيهوشی او و پارگی گوش وی و شکستگی يکی از دندانهای وی شد و اين در حالی بود که پليس نظاره گر اين صحنه بوده و هيچ واکنشی در برابر متهاجمان نشان نداد.

و جالب انکه بعد روح الله ميرزاخانی و بابک اجلالی وقتی برای شکايت به پليس محل مراجعه کردند ساعاتی تحت بازداشت قرار گرفتند.

پليس با ديدن اين درگيری، وارد عمل شده و با اسپری فلفل به روح اله ميرزاخانی حمله می کند.
به گفته پناهندگان مضروب، پليس ترکيه هيچ واکنش قاطع و قانونی در مورد ضاربان انجام نداده و فقط مضروبان را به اداره پليس منتقل کرده و پرونده شکايت آنها را تنظيم کرده است.

اين فعالان حقوق بشر در پايان، از تصميم خود برای تحصن روبروی دفتر آسام شهر کايسری خبر دادند.

اسامی مضروبان: بابک اجلالی، سروش پرتوآذر، پيمان کرمی، حسين قاسمی، هادی رهبر، هادی زراعت پيشه، علی عابدی، سيامک آجرلو، روح اله ميرزاخانی، کاوه طاهری، عبدالکريم ميرفرد، علی نسيمی، سيروس پرتو آذر، بهنام پرويزی

***

اين در حالی است که پناهجويان در ترکيه همواره از روند رسيدگی به پرونده خود و عدم ارايه خدمات رفاهی شکايت داشته اند. دفتر سازمان ملل در ترکيه بر خلاف ديگر کشورهای اروپايی، از ارايه خدمات رفاهی و آموزشی به همه پناهجويان کوتاهی می کند.

پناهجويان در ترکيه حق داشتن کار ندارند. و دست به انجام کارهای سياه می زنند و اين برای آنان شرايط وخيمی را رقم می‌زند. ساعت کاری بين ۱۰ تا ۱۵ ساعت در روز، بدون مرخصی ماهيانه و با مزدی غيرمنصفانه، زندگی را بر آنان سياه کرده است.

ضمن اين که کارفرمايان از نبود حمايت قانونی از پناهجو سواستفاده کرده و بعضا اين مساله را دست مايه کامجويی‌های جنسی خود قرار می دهند.

و به دليل غيرقانونی بودن اين شيوه کار، به وفور ديده شده که کارفرمايان، حقوق کارگران پناهجو را پرداخت نمی‌کنند. پناهجويان حق بيمه ندارند و اگر پليس از اين جريان مطلع شود، پناهجو را جريمه نقدی می‌کند.

و اين که پناهجو، هيچ گونه کمک مالی از ابتدای ورود به ترکيه دريافت نمی کند و فقط پس از گرفتن قبولی، آن هم تحت شرايط خاص و با گزينش‌های غيراصولی، کمک ماهيانه ناچيزی به پناهندگان انگشت شماری می شود، که حتی جواب گوی نيمی از اجاره خانه ماهانه شخص هم نيست.

از ديگر دغدغه‌های پناهجويان، آتئيست يا کمونيست بودن آنهاست. چرا که برخی از پناهجويان بيم دارند، که خود را آتئيست يا کمونيست معرفی کنند و توسط کارداران سنتی و خشک مذهب دفتر سازمان در آنکارا مورد شماتت و مواخذه قرار گيرند و بعضا در روند پرونده آنان نيز تاثير گذار است. و تا کنون سازمان ملل متحد در اين باره هيچ گونه اقدام موثر و مفيدی انجام نداده است.

حال اين که ترکيه از نظر موقعيت جغرافيايی در موضعی استراتژيک قرار دارد و پناهجويانی از کشورهای ايران، عراق، سوريه، افغانستان و پاکستان به اين کشور می آيند.