ما و آن‌ها٬ فواد شمس

هر چه هست، قضیه‌ی ما و آن‌هاست و خط تیره‌ای که بینمان کشیده شده است. از یک سو ما شعار می‌دادیم «بسیجی واقعی همت بود و باکری» و آن‌ها شعار می‌دادند «همت اگر زنده بود، پوستتون رو کنده بود». تفاوت در همین جاست. بسیجِ ما بسیج واقعی است. همان بسیج 20 میلیونی؛ همان که 8 سال جنگید و جلوی تجاوز دشمن را گرفت؛ همان که مدرسه‌ی عشق است و بسیج آن‌ها پوست می‌کند. و این همان خط تیره‌ای است که تقابل می‌آفریند. همین نوع نگاه به مسائل است که شعار ما را «آزاد باید گردد» و «درود بر» می‌کند و شعار آن‌ها را «اعدام باید گردد» و «مرگ بر».

در چند سال گذشته همواره حق برگزاری جلسات دانشجویی در انحصار بسیج بوده است و هیچ طرز فکر دیگری اجازه نیافته است که در چارچوب قانون خود را بروز دهد. گروهی که ادعای دانشجویی بودن دارد درحالی‌که دو بودجه‌ی جداگانه از دانشگاه و بسیج کشوری دریافت می‌کند. در برنامه‌هایش پرچم و پوسترهایگلاسه‌ی رنگی A2می‌آورد و باز به همین هم راضی نیست و به کاغذ سیاه و سفید A3 سایر دانشجویان هم رحم نمی‌کند و می‌کوشد تا مانع پخش آن شود و یا دیواره‌ی انسانی ایجاد می‌کند تا این کاغذها در انتهای سالن دیده نشوند. جلوی سالن هم قبل از شروع برنامه با «آن ها» پر شده است. به کسانی که عکس وزیر امور خارجه‌ی وقت را در دست دارند فتنه گر می‌گویند اما برای برگزاری جشن هسته‌ای سعید جلیلی را دعوت می‌کنند که در انتخابات خرداد 92 مشخص شد که کل طرفداران او تنها ده درصد رأی‌دهندگان بود. کسی که مشخص نیست دستاورد او برای فناوری هسته‌ای کشور چه بوده است، جز آنکه در تمام طول دوران مذاکرات هسته‌ای در زمان او، تنش میان ایران و غرب روزبه‌روزگسترده‌ترمی‌شد. این چه نوع مذاکره‌ای است که دستاوردش تحریم است و بس؟!

آیا بهتر نبود به جای آقای جلیلی که به تندروی در نوع تفکر خودش شناخته می‌شود، از افرادی همچون علی‌اکبر صالحی دعوت می‌شد؟! چهره‌ای آگاه و فعال در زمینه‌یهسته‌ای که یک چهره‌ی اعتدالی است و مسلماً حضور او در دانشگاه، این‌گونه حساست برانگیز نمی‌شد. باید پرسید به راستی هدف بسیج دانشجویی از این‌گونهبرنامه‌ها و دعوت از این‌گونه مهمانان چیست؟ چرا برنامه با تأخیر شروع می‌شود و در همین اثنا پیامکی به صورت گسترده در میان دانشجویان پخش می‌شود و فراخوان حضور عمومی بسیجیان را می‌دهد؟ گروهی که بلافاصله بیانیه می‌دهد، دانشگاه را تهدید می‌کند و خواهان برخورد جدی با مخالفانش می‌شود، همیشه یک پای درگیری است ولی هیچ‌گاه اعضایش حتی به صورت نمایشی به کمیته‌ی انضباطی احضار نمی‌شوند! این اعتمادبه‌نفس از کجاست؟! چگونه و به چه هدفی در طول یک شب هجمه‌یرسانه‌ای برخی از سایت های نزدیک به آن‌ها علیه دانشجویان غیر هم فکرشان شکل می‌گیرد؟! آیا با همه‌ی آنچه که گفته شد، می‌توان بسیج را یک تشکل دانشجویی مستقل دانست؟!

به هر ترتیب در فضای پس از انتخابات از دولت جدید انتظار می رود تا با ورود به مسائل دانشگاه‌ها، و ایجاد شرایط برابر، انحصار بیان را در دانشگاه‌ها بر دارد و مانع زیاده‌خواهی‌ها و زیاده‌طلبی‌های گروهی خاص شود. گروهی که به پشتوانه‌ی مدیران 8 سال گذشته‌اش، که همچنان در مقامشان مانده‌اند، به رأی قاطع مردم در 24 خرداد، بی‌اعتناست.