در روزهای درد
دلم نمی آيد
نمک به زخم‌های تازه و خونريز بپاشم.

اما، دلم هم نيامد
که از زخم‌هايی که سال‌هاست با ماست
و ما نمی‌توانيم
به رغم توصيه دلقکان و مليجکان درباری
فراموش‌شان کنيم،
حرف نزنم.

آری
از زخم‌های سال‌های وحشت
سال‌های خون
سال‌های شصت
سال‌های هزاران هزار سگِ هار
رها به جستجوی شکار.

از زخم سال‌های تخته و شلاق
و استخوان‌هايی
که زير ضربه های شقاوت
خورد ‌می‌شدند
و آرزوهايی
که در سياه چال‌هایِ جهل
می‌پوسيدند.

از زخم سال‌های تک تيرها،
بعد از هجوم رگبارهايی
که چون آواری از آهن
بر جان‌مان فرو می‌ريخت،
تک تيرهايی که پايان نمی‌يافتند
و ما در سکوت می‌شمرديم
پنجاه، شصت، هفتاد، صد، صد و بيست، ...
و با پايان‌شان،
با آن سکوت مرگبار،
هزار بار می‌مرديم.

از زخم سال‌های تجاوز
در انزوای سلول‌های تيره و سرد،
تا آن شکوفه های نورس را
پس از تيرباران
در بهشت موهوم‌شان راهی نباشد.

از زخم سالِ تباهی
آن دست‌خطِ شوم
و قهقهِ کفتار،
از سالِ روزهای تلخ بی‌خبری
و آن مثلثِ کُشتار
از سال گورهای جمعی بی‌نام
و سروهای برومندِ بر سر دار.

از زخم سال‌هایِ کارد
و کوچه ها و خيابان‌ها
در زير سيطره وحشت
و پيکر به خون نشسته عاشق‌ها،
از زخم روزهای دلهره
و انتظارهای دردآلود
که با کشف پيکر بی‌جانی
در بيغوله ای و يا کنار خيابانی،
پايان می يافت.

آری دلم نمی آمد از زخم‌هايمان نگويم
زخم‌هايی که سی و پنج سال است باز هستند
و ما نمی توانيم
و ما نمی خواهيم فراموش‌شان کنيم.