بهبهانی: همچنان به سرایش غزل ادامه می‌دهم

سیمین بهبهانی که پس از سفر به بوداپست و دریافت جایزه‌ی قلم زرین مجارستان؛ در سفر بازگشت به دلیل مشکل فشار خون در مدتی را در سی‌سیو بستری بود، همچنان در منزل استراحت می‌کند. وی حتی به دلیل شرایط عمومی ترجیح داد در مراسم اختتامیه‌ی غزل سال که قصد تجلیل از ایشان را داشت، حضور پیدا نکند اما این بدان معنا نیست که بانوی غزل ایران، از سرایش غزل دست کشیده باشد.

بهبهانی در گفتگو با خبرگزاری ایلنا در مورد وضعیت جسمانی‌اش توضیح داد: مدتی‌ست از خانه بیرون نرفته‌ام و به استراحت می‌پردازم. ظرف یکی دو ماه اخیر سه دفعه به دلیل بیماری به بیمارستان مراجعه کردم.

وی در پاسخ به این سوال که شرایط انتشار آثارش در بازار نشر چگونه است، گفت: ظاهرا که استقبال می‌شود. اما متاسفانه در سال‌های گذشته آثاری که از من منتشر شده، همگی با حذفیات فراوان روبرو بوده‌اند؛ بسیاری از شعرهای من به قیمت انتشار پیدا کردن کتاب‌هایم کنار گذاشته شده‌اند و نمی‌دانم در آینده چه سرنوشتی خواهند داشت.

این شاعر شناخته شده ضمن بیان این مطلب که همچنان به سرایش شعر ادامه می‌دهم، افزود: با وجود بیماری، همچنان سرودن را ادامه می‌دهم. در حال حاضر نیز بین 300 تا 400 غزل دارم که البته فکر نمی‌کنم بتوانم آن ها را به انتشار برسانم.

وی ادامه داد: شعرهای من همه در قالب غزل نیستند، اما در روند سرایش شعر بیشتر و بیشتر به غزل گرایش پیدا کردم و در طول سالیان سال، به فرم، اوزان، قوافی و محتواهای خاص خودم در غزل دست پیدا کردم.

بانوی غزل ایران در پاسخ به این سوال که جایگاه غزل را چطور ارزیابی می‌کند، گفت: غزل نه تنها در داخل کشور مورد علاقه بود و هست، بلکه در کشورهای خارجی نیز به این قالب توجه می‌شود و با اهمیت است. نشانه‌اش همین جایزه‌ای‌ست که چندی قبل انجمن قلم زرین مجارستان به من داد.

وی ادامه داد: تا آنجا که می‌دانم برخی از شعرهایم در مجارستان ترجمه شده. حتی متن سخنرانی من را نیز ترجمه کرده و برایم ارسال کرده‌اند. اما بیماری باعث شد دیگر اطلاعی از انتشار آثارم در مجارستان و سایر کشورها نداشته باشم.

بهبهانی درمورد تمایل بخش قابل توجهی از جوانان به غزل، اظهار داشت: در سال‌های اخیر غزل‌های بسیار خوبی از شاعران جوان خوانده‌ام. البته کار خیلی از جوان‌ها هم چنگی به دل نمی‌زند اما وجود شعر خوب و بد در کنار یکدیگر، یک قاعده‌ی طبیعی است. خوشبختانه این خود اثر است که در جامعه پیش می‌رود و مردم هستند که آثار را می‌خوانند، ارزش‌گذاری کرده و آثار ارزشمند را حفظ می‌کنند.