مراسم يادبود عليشاه مولوی در تهران

در مراسم يادبود عليشاه مولوی گفته شد، اين شاعر آيينه شرافت نسل جوان امروز بود و غفلت‌هايی را که برخی پيشکسوت‌ها دچار آن شدند، جبران کرد.

به گزارش خبرنگار ادبيات خبرگزاری دانشجويان ايران (ايسنا)، مراسم يادبود عليشاه مولوی که به تازگی از دنيا رفته، عصر دوشنبه، ۱۹ اسفند، با حضور جمعی از اهل قلم در مؤسسه نيکوکاری رعد برگزار شد.

در اين مراسم ابتدا علی باباچاهی به بيان برخی از خاطرات خود با عليشاه مولوی پرداخت و گفت: واقعيت امر اين است که خيلی تلخ است که مدام وقتی به دفترچه تلفن‌مان مراجعه می‌کنيم با حجم زياد شماره ‌تلفن‌های سوخته دوستان مواجه می‌شويم و اين تحمل و صبر زيادی می‌طلبد.

اين شاعر سپس به يکی از ديدارهای خود با عليشاه مولوی اشاره کرد و گفت: در اين ديدار که به مناسبت رونمايی از يک مجموعه شعر برگزار شده بود عليشاه مولوی با بغضی فروبرده و اعتراضی فروخفته به شاعرانی اشاره کرد که با درک مصلحت‌آميز وقت، شعر يا شعرهايی با نيت چندگانه می‌سرايند که هم ما از آن‌ها خوش‌مان می‌آيد و هم ديگران، و عليشاه مولوی به اين وضعيت اعتراض داشت.

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

باباچاهی در ادامه به برخی ديگر از خاطره‌های عليشاه مولوی و شعرهای او اشاره و اظهار کرد: اگر حالا که در حال سخن گفتن هستم چهره‌ام حزن‌آلود نيست به اين معنا نيست که حزن درون ندارم. به گمان من عليشاه مولوی الآن در ميان ماست و اگر دروغ نگويم هم‌اينک او را می‌بينم. گويی به من اشاره می‌کند که به شيوه خودت حرف بزن و فکر نکن اگر لبخندی به لبان دوستان آمده من آزرده می‌شوم.

او همچنين درباره ويژگی‌های شعر عليشاه مولوی گفت: شعرهای عليشاه مولوی تأييد نوع نگاه من به شعر نو معاصر است، به اين معنا که نمی‌توان شعر را تنها به دو ژانر ساده و پيچيده خلاصه کرد. عليشاه مولوی با شعرهايش ثابت کرد که حداقل شعر ساده به يک نوع ختم نمی‌شود. او در شعر ساده‌اش سعی کرده با شعر ساده معاصر تمايز داشته باشد و آن را به شکل منحصر به فردی درآورد، به همين خاطر است که مثلا در شعرش به سينما استناد می‌کند يا به شعر کانکريت توجه کرده است.

باباچاهی در ادامه گفت: نکته ديگری که در شعر عليشاه است اين است که او می‌خواهد شعر را از شعر ساده بودن رايج نجات بدهد، بنابراين از عنصر بينامتنيت استفاده می‌کند، به شکلی که وقتی شعرش را می‌خوانيم می‌بينيم که گويی شعرش مونتاژ ديگران است و هيچ چيزی از عليشاه مولوی در آن نيست. البته اين صحبت‌های من به معنای توضيح شعر عليشاه مولوی است نه نقد و تعريف. در واقع اين صحبت‌های من برای تبيين فوری شعر عليشاه است.

او با خواندن برخی شعرهای عليشاه مولوی گفت: نکته ديگری که در کار عليشاه مولوی ديدم متلاشی کردن روايت در شعر است که به نظرم خود سرآغاز يک حرکت است.

باباچاهی صحبت‌هايش را با خواندن شعری از آخرين مجموعه شعر عليشاه مولوی به پايان برد.

در ادامه اين مراسم علی‌اکبر معصوم‌بيگی با اظهار تأسف از درگذشت عليشاه مولوی گفت: آرزو می‌کردم حداقل چند سال ديگر عليشاه مولوی در بين ما بود. البته خود او به طول و درازای عمر توجهی نداشت و ژرفای زندگی برايش مهم بود، به همين خاطر اگر چند سال ديگر زنده بود ما کارهای ديگری از او می‌ديديم.

اين مترجم همچنين گفت: عليشاه کسی نبود که به شعر فله‌يی دل ببندد و بخواهد دفترهای شعرش را افزايش دهد، آن هم در عصری که کميت بر ديگر مسائل چيرگی دارد.

معصوم‌بيگی با بيان اين‌که عليشاه مولوی به شاعر اجتماعی بودن شهرت داشت، اظهار کرد: عليشاه شاعر اجتماعی بود، اما ما شاعر اجتماعی زورکی زياد داشته‌ايم. عليشاه از اين‌ها نبود. صداقت او چشم‌گير و ذاتی خود او بود. زور نمی‌زد تا شاعر اجتماعی شود.

او افزود: عليشاه روشنفکری متعهد بود که به آزادی، تبار انسان و انسانيت انسان متعهد بود. در سراسر عمرش آدمی نبود که به آن‌چه در اطرافش می‌گذرد بی‌اعتنا و بی‌تفاوت باشد. اين حساسيت به اطراف که حساسيت مدرنی هم هست همواره با عليشاه مولوی بود.

معصوم‌بيگی سپس به ديدار چند روز قبل خود با عليشاه مولوی اشاره کرد و در اين‌باره گفت: چندی پيش که در جمع مشورتی کانون نويسندگان ايران او را ديدم از دو چيز بيش از اندازه حرف می‌زد و من دو نکته را در صحبت‌هايش برجسته ديدم و آن دو نکته چيزهايی بود که در سراسر عمرش با او بود؛ يکی از آن دو حساسيت به آن‌چه در اطرافش می‌گذشت بود و شامل هجمه‌ای که اخيرا بر ضد روشنفکری بيدار به‌وجود آمده بود و ديگری عشق بی‌کرانش به جوان‌ها.

او در همين رابطه اظهار کرد: به خاطر عشق بی‌اندازه‌اش به جوان‌ها گاهی فکر می‌کردم که اين عشق به افراط رسيده است ولی واقعيت اين است که او برخلاف ديگر شاعران که با جوانان به رقابت برمی‌خيزند و با لفظ ورزشکارانه پيشکسوت در بين جوان‌ها دنبال مريد جمع کردن هستند، با جوان‌ها برخورد می‌کرد.

در ادامه مراسم بکتاش آبتين نيز درباره ويژگی‌های شخصيتی و نوع زندگی حرفه‌يی و شخصی عليشاه مولوی اظهار کرد: عليشاه شيرينی هيچ مجلسی نبود و در هيچ مجلسی هم به اين خاطر که کسی دوستش داشته باشد کسی را نمی‌خنداند.

اين شاعر اظهار کرد: ما نمی‌خواهيم از عليشاه اسطوره بسازيم. او ضعف‌های بسيار زيادی داشت و گاهی وقت‌ها خيلی خوب نبود، چون انسان بود. اما چيزی که او را از هم‌نسلانش جدا کرد وفاداری به آرمان‌هايش بود. او آيينه شرافت نسل جوان امروز بود و غفلت‌هايی را که برخی از پيشکسوت‌ها به آن دچار شدند، جبران کرد. عليشاه شاعر آرمان‌های از دست‌رفته ما بود.

سپس علی ثباتی درباره عليشاه مولوی اظهار کرد:‌ عليشاه مولوی مشخصا در زمانه ما يک استثنا بود، چون از هرگونه گفت‌وگو با هر قدرتی سر باز‌ می‌زد و از اين بابت مشخص او يک استثنا بود و البته هزينه‌های اين فاصله‌گيری از قدرت و گفت‌وگو با آن را هم پرداخت. آن‌چه عليشاه را استثنا کرد اصرار او به عدم هرگونه نزديک شدن به قدرت و رسميت يافتن بود؛ چيزی که درباره دفن نشدن در قطعه هنرمندان هم رخ داد.

اين شاعر در ادامه گفت: عليشاه مولوی‌ در روزهايی که بسياری از روشنفکران ادبی، سياسی و اجتماعی بيرون از قدرت بودند و امروز در حال هضم در قدرت هستند، يک استثنا بود و شايد به همين خاطر است که امروز همه ما برای او جمع شده‌ايم.

در پايان اين مراسم کبوتر ارشدی نيز درباره عليشاه مولوی گفت: شعر عليشاه زن را ستود و اين ستودن به معنای تنانه‌اش نبود، بلکه زن را در ساحتی که فکر و زندگی می‌کند و صداقت می‌ورزد، ستود.

اين شاعر افزود: عليشاه آرمان‌هايش را با بی‌چيزی و تنهايی تمام زيست.

همچنين می‌سا مولوی - فرزند عليشاه مولوی - در پايان مراسم سخنانی را بيان کرد و از حاضران در اين مراسم يادبود تشکر کرد.

در اين مراسم افرادی از جمله محمد رحمانيان، حافظ موسوی، محمود معتقدی، هرمز علی‌پور، فرهاد عابدينی، ناهيد توسلی، فريبرز رئيس‌دانا، غلامحسين سالمی، فرخنده حاجی‌زاده و... حضور داشتند.

اين مراسم با آواز و موسيقی سه‌تار نيز همراه بود. همچنين بخشی از فيلم مستند زندگی عليشاه مولوی به کارگردانی بکتاش آبتين به نمايش درآمد که با تشويق حاضران همراه شد.

چندين‌بار نيز صدای عليشاه مولوی در حال شعرخوانی پخش شد که از سوی حاضران مورد تشويق قرار می‌گرفت.