به بانوی فرهنگ ايران درود

به سيمين که شيرين غزل ها سرود

صدايش هميثه رسا و برين

که گويد که ما را ندايی نبود؟

همه شعر او شور و نور و اميد

چو سروی که خوی ش خميدن نبود

به عهدی که واعظ عزا می ستود

همه دفترش شعر نغز و سرود

چو تيغ سپه بر گلوها فشرد

در او ترسی از حکم و فتوا نبود

به شامی که مداح بازد شرف

گذارش بر آن بيت رهبر نبود

کند اين شب تار ايران گذر

نشانی نماند از اين تيره دود