افزايش پنجاه درصدی اعتياد برای يک نمره بالاتر!

تابناک ـ آمار حکايت از آن دارد که۱. ۱ درصد از دانش‌آموزان شيشه مصرف می‌کنند، ۴ درصد هم سابقه يک بار مصرف شيشه دارند، گرايش به مصرف مواد صنعتی ميان دختران دانشجو بيشتر است و هزار و يک نکته نامطلوب و دردناک ديگر که اگر برای ريتالين و امثال داروهای مشابه آن بيان شوند، قطعا ده‌ها و شايد صد‌ها برابر افزايش نشان خواهد داد.

سالانه چهار هزار تن در ايران معتاد می‌شوند؛ اگر اين خبر را کنار افزايش ۵۰ درصدی ريتالين در ايام امتحانات بگذاريم، نتيجه دردناکی به دست خواهد آمد. نخستين گام در مسير اعتياد به بهانه درس خواندن و رسيدن درجات بالای علمی!

به گزارش «تابناک»، در شرايطی که روز به روز بر شمار مبتلايان به انواع مخدر افزوده می‌شود و آمار دو ميليونی معتادان باورپذيری خود را تقريبا از دست داده است، به تازگی ستاد مبارزه با مواد مخدر آماری ارائه کرده که به نوعی آغاز پديده اعتياد را هدف قرار داده است؛ مصرف بسيار زياد «قرص شب امتحان» در کشور.

بر پايه اين آمار، فروش اين قرص که با نام تجاری «ريتالين» در داروخانه ها عرضه می‌شود، بسياری از دانش‌آموزان و دانشجويان را در ايام امتحانات راهی داروخانه‌ می‌کند و اينقدر تقاضا برای دريافت اين فرآورده صنعتی را بالا می‌برد که بازار عرضه آن را تحت‌الشعاع قرار داده و به نوعی مهر صحت بر سوء مصرف آن می‌زند.

به اين ترتيب، افزايش فروش دارويی که برای بيماران بيش‌فعال و کم‌فعال تجويز می‌شود، در ايام امتحانات دانش‌آموزی و دانشگاهی، چاره‌ای ‌نمی‌گذارد، جز آنکه اذعان کنيم دانش‌آموزان و دانشجويان زيادی هستند که نمی‌دانند مخدر چيست، کدام داروها تيغ دو سر هستند، کارکرد آمفتامين‌ها چيست، اعتياد از کدام پله آغاز می‌شود و...؟

اين در حالی است که پزشکان و کارشناسان مبارزه با مواد مخدر اين دارو را از جمله داروهای اعتيادآور می‌دانند که با اکستازی هم خانواده است و البته ترک آن بسيار سخت‌تر از ترک مواد مخدری مانند کراک است.

بنابراين، آشکار می‌شود که خلأ بزرگی در آموزش دانش‌آموزان و دانشجويان به چشم می‌خورد که در سايه آن، قربانی می‌دهيم و از اين موضوع آگاهی نداريم؛ اينقدر که پزشکی قانونی از افزايش مرگ‌وميرهای ناشی از سوءمصرف مواد مخدر خبر می‌دهد و صراحتا از ريتالين به عنوان يکی از اين کشنده‌ها نام می‌برد؛ اما هنوز چرخه عرضه و فروش ريتالين برقرار است و موسم امتحانات، رکورد فروش آن شکسته می‌شود.

اما آنچه در اين ميان تلخ‌تر است، شيوع اعتياد در مدارس است، چراکه دانش‌آموزان به لحاظ شرايط سنی، استعداد بسيار بيشتری برای سقوط در گرداب‌های مهيب دارند و حال آنکه آمار روايت می‌کنند که در اين قشر، طبق شيوع‌شناسی صورت گرفته در سال ۹۰، چهار دهم درصد از دانش‌آموزان در ‌شانزده و هفده سالگی، يک بار ماده محرک شيشه را برای موفقيت در امتحانات خود استفاده کرده‌اند؛ آماری که برای مخدر معروف «شيشه» بيان می‌شود و معلوم نيست برای قرص ظاهرا بی آزاری که برای شب امتحان تجويز می‌شود، تا چه اندازه هولناک است.

آمار حکايت از آن دارد که۱.۱ درصد از دانش‌آموزان شيشه مصرف می‌کنند، ۴ درصد هم سابقه يک بار مصرف شيشه دارند، گرايش به مصرف مواد صنعتی ميان دختران دانشجو بيشتر است و هزار و يک نکته نامطلوب و دردناک ديگر که اگر برای ريتالين و امثال داروهای مشابه آن بيان شوند، قطعا ده‌ها و شايد صدها برابر افزايش نشان خواهند داد.

همه اينها در شرايطی رقم می‌خورد که به نظر پی به اهميت ماجرا نبرده‌ايم که اگر می‌دانستيم، بی‌گمان بخش بزرگی از توان آموزشی خود را صرف آگاهی دادن به دانش آموزان و دانشجويان در اين باره می‌کرديم؛ نمی‌دانيم وگرنه مبارزه با مواد مخدر را به مدارس و دانشگاه‌ها می‌کشانديم و در مسيری گام می‌‌نهاديم که نگذاريم برای رسيدن به دانش و ثروت، بلای اعتياد گريبانگير جوانانمان شود.