عباس عبدی - روزنامه اعتماد

اول از همه پذیرش موضوعی به نام جامعه عرب از طرف ایران و هیچ کشور دیگری به عنوان موجودیتی که جانشین موجودیت ملی یک کشور شود قابل قبول نیست. در واقعیت امر کشوری به نام اتحادیه عرب نداریم که دخالت در امور آن مترادف دخالت در امور داخلی یک کشور محسوب شود. چرا که کشورهای عربی خودشان بیش و پیش از دیگران چنین مفهومی را زیر پا گذاشته‌اند. آنان بودند که از تهاجم نظامی ایالات متحده و سایر متحدانش علیه عراق استقبال کردند. همانان بودند که از حمله به لیبی دفاع کردند. آن‌قدر که دولت‌های عربی از مردم مظلوم عرب کشته‌اند، هیچ دشمنی از آنان نکشته است. چیزی جز زبان و تا حدی دین مشترک میان آنان وجود ندارد. فقیرترین کشورهای جهان میان اعراب هستند (یمن، سومالی و...) و ثروتمندترین نیز میان آنان هستند (قطر و امارات و...). البته ایران و هیچ کشور دیگری مانع از همکاری‌های منطقه‌ای میان کشورها نخواهد بود، حتی باید از آن استقبال هم کرد. ولی سلطه‌جویی عربستان سعودی به نام وحدت عربی و کشور عربی، شعار پوچ و توخالی است. هیچ کشور دیگری نیز اقدامات مبتنی بر این ایده توخالی را در صورت تعارض با منافع ملی‌اش نمی‌پذیرد. شعاری که زمانی جمال عبدالناصر آن را سر داد، بعدها حزب بعث و صدام‌حسین پرچم وحدت عربی را برداشتند، سپس قذافی خود را داعیه‌دار آن دانست و همه این منادیان وحدت عربی نه تنها عامل تشتت و دشمنی اعراب شدند، بلکه خودشان نیز قربانی این توسعه‌طلبی‌ها شدند. وحدت عربی و امت عربی، هر از گاهی شعار پوششی توسعه‌طلبی یکی از کشورهای عربی است. در گذشته مصر و سپس عراق و اکنون عربستان سعودی.