به تهران آمدم و به ‏وزارت کشور مراجعه کردم و از محل دفتر وزیر جویا شدم، مرا ‏راهنمایی کردند. ‏مسئول دفتر وزیر درمورد کار من پرسید. گفتم می‌‏خواهم ‏وزیر را ببینم، پاسخ داد ایشان ‏جلسه دارند منتظر بمانید تا پس از اتمام جلسه با ایشان هماهنگ کنم. پس ‏از مدتی، چند نفر از اتاق وزیر خارج شدند، مسئول دفتر به ‏داخل رفت و برگشت و ‏مرا به ‏اتاق وزیر دعوت کرد. من وارد شدم، سلام کردم، ‏آقای وزیر هم از جا برخاست احترام ‏کرد. پس از آن، مشکل حاکم ‏خمین و ظلم او به مردم را برای آقای وزیر توضیح ‏دادم. پس از پایان سخنان من، وزیر گفت: ‏شما ‏درست می‌فرمایید، ما اشتباه کرده‌ایم و ‏او را برکنار خواهم کرد. من خداحافظی کرده ‏از وزارت کشور به خمین ‏مراجعت کردم و ‏حاکم هم تغییر کرد‎». پس از اتمام این دوره، تا سال ۱۳۷۵ که افتخار نمایندگی مردم تهران در مجلس شورای ‏اسلامی را یافتم، مسئولیتی نداشتم و برای کارهای علمی به قم بازگشتم. در یکی از ‏روزها که برای زیارت به حرم حضرت معصومه سلام‌الله علیها، مشرف شده بودم، هنگام بیرون‌آمدن از ‏حرم، شنیدم سه نفر از ‏زوار با لهجه یکی از شهرستان‌های اطراف اصفهان درباره ‏من، به همدیگر این جمله را ‏می‌گویند: «اون روز که کاری ازش ‏میومد نمی‌شد دیدش حالا ‏که می‌شه دیدش کاری ازش ‏نمیاد». جمله‌ای ساده و البته بسیار پرمعنا و دقیق.
اکنون که خاطرات گذشته را مرور می‌کنم از خود می‌پرسم به‌راستی اگر در ‏جمهوری اسلامی یک روحانی، چه رسد به سایر مردم، می‌خواست در وزارت کشور با ‏من به‌عنوان وزیر کشور دیدار کند، به همان‌ راحتی که آیت‌الله پسندیده، در زمان پهلوی با وزیر ‏‏کشور ملاقات کرد، می‌توانست؟ چه جمله ‏زیبا و معناداری را به من ‏گوشزد کردند، «اون ‏روز که کاری ازش میومد نمی‌شد دیدش، حالا که می‌شه دیدش ‏کاری ‏ازش نمیاد». فراموش نکنیم و به خاطر بسپاریم که: - رفتار مسئولان از دید مردم پنهان نیست و برای هریک براساس ‏برداشت خود و نه ‏‏خوشایند ایشان پرونده‌ای در ذهن دارند‎. ‎- ریاست‌ها مانند عمر، به‌سرعت سپری می‌شوند، آنچه باقی می‌ماند عملکرد و رفتار ‏پسندیده و ‏ناپسند ‏ماست. چه بسیارند کسانی که رنج کار و تلاش برای مردم را تحمل ‏می‌کنند و دعای ‏خیر مردم را پشت ‏سر خود دارند و چه بسیارند کسانی که بدون توجه به ‏مردم، بار خود را ‏بستند و آه و ناله مردم و ‏خسران اخروی و چه‌بسا دنیوی را همراه خود ‏می‌برند. ‏- شرایط خدمت به مردم، هدیه‌ای الهی است که هرکسی از آن بهره‌مند نمی‌شود و ‏در‏عین‌حال ‏آزمونی است برای مسئولان تا چه کسی بتواند بهترین بهره را از این ‏‏هدیه الهی ببرد و از ‏آزمون سربلند و پیروز بیرون آید. ‏چرا تا دیروز که پست و مقامی نداشتیم، مانند مردم عادی با دیگران برخورد می‌‏‏کردیم و امروز که ‏به مقامی دست یافته‌ایم، خود را تافته جدا بافته از مردم می‌دانیم، گاه ‏‏حتی جواب سلام مردم را هم با ‏اکراه می‌دهیم؟ آیا بهتر نیست با مردم و ارباب رجوع و ‏‏حتی زیردستان خود به‌گونه‌ای رفتار کنیم که ‏مانند آیت‌الله پسندیده پس از ده‌ها سال، ‏‏نام ما را به نیکی ببرند؟ اخلاق پسندیده و حسن معاشرت داشتن، به گرایش سیاسی بستگی ندارد. چه‌بسا ‏ا‏فراد انقلابی که ‏پس از به‌قدرت‌رسیدن و در معرض امتحان قرارگرفتن از هر فردی خودخواه‌‏تر عمل کنند، همچنان که در رژیم گذشته نیز مدیرانی ‏بودند که چونان «علی‌بن‌‏یقطین» در جهت خدمت به مردم گام ‏برمی‌داشتند. ‏از ریاست‌ها، به خود غره نشویم که در پایان کار، هم پرونده اعمال و رفتار ما نزد مردم ‏‏باز است و هم ‏در درگاه عدل الهی که هیچ سرّی بر او پوشیده نیست باید پاسخ‌گو ‏باشیم.

افتادگی آموز اگر طالب فیضی
هرگز نخورد آب زمینی که بلند است