شرق: آقای جنتی، شنيدم و خوانده‌ام که پدر شما خيلی با حسين صحبت می‌کرد. آيا شده است بعد از اين همه سال در قبال اتفاقی که برای او افتاد، ابراز ناراحتی کند؟

علی جنتی: پدرم هيچ‌وقت ابراز ناراحتی نکردند ولی حتما از نظر عاطفی ناراحت هستند که چرا فرزندشان به اين سرنوشت دچار شد. متأسفانه او با مجاهدين خلق در فاز نظامی هم همراهی کرد و سرنوشت او اين‌گونه شد... البته مادرم خيلی متأثر بود. تا آخر عمر هم همواره ناراحت بود. ولی پدرم چيزی ابراز نمی‌کرد.

شرق:‌ سر مزار ايشان می‌رويد؟

علی جنتی: مزار چه کسی؟

شرق: ‌برادرتان حسين؟

علی جنتی: اصلا نمی‌دانم کجا هست.

شرق: ‌شما اطلاعی نداريد؟ ولی با ارتباطاتی که داشتيد، می‌توانستيد پيدا کنيد.

علی جنتی: نه اطلاعی ندارم. اگر جست‌وجو می‌کردم، می‌توانستم پيدا کنم. اما انگيزه‌ای برای اين‌کار نداشتم.

شرق: ‌معمولا سر مزار رفتن، آلام را کاهش می‌دهد. به خاطر مادرتان هم که شده بود دنبال مزار برادرتان نگشتيد؟

علی جنتی: خير. نه خودمان دنبال کرديم و نه کسی آدرس آن را داد که مادرمان را ببريم.