...................

...................

...................

...................

شروع می‌کنم از ابتدای درد می‌گویم

به یاد مرگ "بهار خجسته" می‌مویم

به یاد کوچ قناری، ترانه و آواز

مسیر سرخ سخن را به اشک می‌پویم

ز سرو- قامت یاران نمانده جز نامی

به خاک می‌نگرم راه لاله می‌جوبم

به خاوران بَردَم دست سرد آزادی

و من به بهت ز خاکش سکوت می‌بویم

سکوت خسته‌ی یاران که غرق خون خفتند

نگفته‌های نهانشان به گریه می‌شوُیم

چو روی سنگ مزاری تجسمت کنم با نام

شقایقانه ز شعرم به واژه می‌روُیم

شروع کرده‌ام اما نباشدش پایان

بهار رفته‌ی مان را هنوز می‌مویم

ــــــــــــــــــــــــــــ

• نام شعر بر گرفته از زنده یاد دانشیان است.

ویدا فرهودی
مهرماه ١٣٩٦