اقدامی فرهنگی از جامعه فرهنگی که با استقبال عموم مواجه شد، به ویژه زمانی که وعده ساخت مرکز مددکاری در مجاورت خانه فرهنگ هم داده شده بود و این باور تقویت می‌شد که دست داشتن اهالی هنر در ساخت این مجموعه ها به دایر شدن مجموعه ای کم نظیر در منطقه ای که به تازگی زلزله زخم های عمیقی بر پیکرش انداخته، منجر خواهد شد.

آرزویی که متاسفانه و در کمال تعجب جامه عمل نپوشید. خلف وعده ای که یک سال بعد از جمع آوری کمک های مردمی توسط هنرمندان نشانه های آن دیده شد و کمی بعد، حکم مجادله ای کم سابقه را یافت که در آن یافتن حقیقت بسیار دشوار بود. بحث رسانه ای پرویز پرستویی و نماینده مردم منطقه زلزله زده در مجلس شورای اسلامی.

داستانی که چکیده آن، اعتراض نماینده مجلس به هنرمندان برای هزینه نشدن وجوه مردمی جمع آوری شده و پاسخ پرستویی، نماینده هنرمندان در این قضیه بود. پاسخی از این جنس که آقای نماینده قصد داشته در ساخت خانه فرهنگی دخیل شود و چون نه شنیده، مصاحبه می‌کند و در مقابل، ادعای نماینده در خصوص پیگیری های متعددش در این خصوص و به جواب نرسیدن تلاش هایی که در راستای انجام وظیفه نمایندگی صورت می‌دهد.

غائله ای که هنوز با گذشت پنج سال از ماجرا، پایان نیافته است، اگرچه دیگر ظاهرا بحث و مناقشه ای میان هنرمندان و نماینده مجلس در این خصوص جریان ندارد. سکوتی که با توجه به ساخته نشدن خانه فرهنگِ وعده داده شده، عجیب می‌نماید و به جهاتی ترسناک است. ترسناک از این رو که به تازگی بار دیگر زلزله در کشورمان خسارت های فراوانی رقم زده، بار دیگر عده ای پیش قدم شده و کمک های مردمی را گردآورده اند و بار دیگر وعده هایی در این خصوص داده می‌شود که معلوم نیست چه زمانی محقق خواهند شد.

بلبشویی که ظاهرا راه گریزی هم از آن نداریم، به ویژه زمانی که به یاد آوریم اعتماد برخی از مردم به نهادهای حمایتی تا حدود زیادی خدشه دیده و از دست رفته و از آن مهم تر، نظارت موثر و خرسندی آفرینی بر عملکرد این نهادها نیز وجود ندارد. وضعیتی نومید کننده که شاید پیگیری خانه فرهنگ ساخته نشده در ورزقان توسط نهادهای مسئول بتواند آن را تغییر دهد.