ف. م. سخن
امروز تظاهرات گسترده ای در مشهد صورت گرفت؛ تظاهراتی با شعار «نه به گرانی». بازتاب این تظاهرات «ابتدا» در رسانه های «دولت بهار» بود؛ دولت بهاری که احمدی نژاد و مشایی و بقایی گردانندگان آن هستند.
پیش تر ویدئویی از اسفندیار رحیم مشایی منتشر شده بود که محتوایی از نظر حکومت بر اندازانه داشت. قبل و بعد از آن سخنان احمدی نژاد و بقایی و جوانفکر در رسانه های مختلف بازتاب یافت که قلب نظام یعنی قوه ی قضاییه را نشانه گرفته بودند.
این که در نقاط مختلف ایران شاهد رویدادهای خیابانی باشیم چندان عجیب نیست. مخالفت «احمدی نژادی ها» از جنس مخالفت خاتمی و موسوی و کروبی نیست. در مقایسه با «بچه مثبت ها» و «سر به زیرها»ی حکومتی، آن ها «بچه پر روها»ی نظام هستند. بچه پر رو هایی که در مقابل «بزرگ تر» می ایستند و حتی ممکن است با او دست به یقه هم بشوند.
دستگاه های زیر نظر خامنه ای همیشه از امتیاز گردن کلفتی و مشت محکم در برخورد با مخالفان و منتقدان نجیب خود استفاده کرده اند. یک نفر از عربده کش های آنان کافی بوده تا صد نفر انسان اهل فرهنگ و متین را تار و مار کند.
این بار اما قوه ی قضاییه و بازوهای اجرایی اش مثل بسیج و نیروی انتظامی در مقابل کسانی قرار گرفته اند که به خود آن ها شباهت دارند. اگر عربده بکشند، آن ها بلند تر عربده می کشند و اگر بزنند آن ها محکم تر می زنند. تردیدی نیست که عربده کشان خامنه ای قوی تر از عربده کشان احمدی نژادی هستند و قدرت و امکانات بیشتری دارند؛ ولی جنس برخوردشان از جنس برخورد خاتمی چی ها و موسوی چی ها نیست.
در چهل سال گذشته این نوع برخورد با حکومت سابقه نداشته و بار اول است که برخوردی با این کیفیت با حکومت صورت می گیرد. احتمالی که وجود دارد این است که این «نوع» برخورد منجر به برخورد توده های آسیب دیده ی اقتصادی شود. توده های ناراضی از اقتصاد چپاولگر حکومتی.
تا امروز حکومت فقط با «بروز» نارضایتی در سطح دانشجویی و طبقات متوسط رو به رو بوده است و لایه های زیرین اجتماعی نقش عمده ای در اعتراضات نداشته اند. این که این لایه ها پا به میدان بگذارند، کیفیت مخالفت و برخورد با حکومت را به طور کامل تغییر خواهد داد.
