علی‌رغم فروکش موقت این اعتراضات، پیامدهای سیاسی آن‌ها، تعیین‌کننده‌ی آینده‌ای است که در آن، ایران به‌عنوان یک کشور و مردم آن، به دوران فرای انقلاب اسلامی پا می‌گذارند.

درطول تظاهرات‌های اخیر، شعارهایی در ستایش از رضاشاه، بنیان‌گذار سلسله‌ی پهلوی داده شده که در آغاز قرن بیستم، مانند جنبش کمالیزم (آتاتورک) در ترکیه، ایران را به‌سوی یک کشور مدرن و سکولار رهنمون کرده بود. از بسیاری جهات، آرزوی رضاشاه برای آینده‌ی ایران، درست در نقطه‌ی مقابل هر آن‌چه که انقلاب اسلامی به‌دنبال آن است، بود.

با این حال، حتی همان شعارها و وعده‌های انقلاب اسلامی هم چهل سال پس از وقوع آن، هنوز به واقعیت نپیوسته‌ است. گزینه‌های پیش روی آینده‌ی ایران، متعددند:

در یک حالت، نیروهای تندروهای حکومت تلاش خواهند کرد تا اعتراضات اخیر را مبنای بی‌اعتبار کردن دولت روحانی قرار دهند؛ اما این گزینه، کشور را با بحرانی عمیق‌تر از سال ۲۰۰۹ روبرو خواهد کرد.

هرچه ایران از سال ۱۹۷۹دورتر می‌شود، انقلاب اسلامی و اهداف آن، در چشم نسل‌های جدید کشور بی‌معنی‌تر می‌شود. البته این احتمال هنوز وجود دارد که ایران به یک مسیر پساانقلابی پا بگذارد.

حالت دیگر این است که سپاه پاسداران برای دمیدن در آتش انقلاب، دست به کودتا بزند و یک رهبر دست‌آموز را بر سر کار بیاورد.

در حالتی دیگر، باید تغییراتی در همین نظام صورت گیرد؛ اما با توجه به تاریخ ایران، تغییر باید از بالا صورت بگیرد و خامنه‌ای، مرد این میدان نیست. او مردی متعلق به قرون وسطی است.

در این میان، نیروهای خارجی نیز می‌توانند در این تغییر تأثیرگذار باشند؛ اما نهایتاً این نسل جوان ایران است که درحال رقم زدن تاریخ آینده‌ی آن است.