ما بر اساس حدس و گمان مطلب نمی نویسیم. مطالب ما بر اساس مستندات و منطق نوشته می شوند. به عبارتی مایل نیستیم به شایعات دامن بزنیم. حقایق خود به اندازه ی کافی عجیب و غیر قابل باور هستند.
یک اصل کلی در سقوط هر هواپیمایی وجود دارد:
هیچ هواپیمایی به طور ناگهانی و بدون دلایل پیشین و به وجود آمده و ثبت شده در طول زمان سقوط نمی کند.
سقوط های ناگهانی اگر رخ دهد علت اش عوامل بیرونی ست.
هواپیماهای مدرن و امروزی طوری ساخته شده اند و به دستگاه هایی مجهز هستند که حتی اگر خلبان بخواهد عمدا سانحه بیافریند در اغلب موارد مانع او می شوند تا زمانی که همه ی کنترل ها را به حالت دستی در آورد.
به کانال خبرنامه گویا در تلگرام بپیوندید
قرار داشتن یک فرودگاه در کنار کوه نمی تواند عامل اصلی برخورد هواپیما با کوه باشد. بسیاری از فرودگاه های جهان در کنار کوه قرار دارند و برخی فرودگاه ها واقعا در مناطق خطرناک کوهستانی واقع شده اند. فرودگاه های تهران نیز در فاصله ی کمی -از نظر سرعت پروازی- با کوه قرار دارند.
اولین تصویری که از جعبه ی سیاه پرواز تهران-یاسوج منتشر شد، تصویری عجیب و باور نکردنی بود. به تصاویر زیر نگاه کنید:
این جعبه ابتدا سالم در گونی پلاستیکی قرار داده شده بعد تخریب شده ی آن به پایین کوه رسیده است.
تصاویر بعدی که اتفاقا در خبرگزاری حکومتی تسنیم منتشر شده تخریب عمدی جعبه را نشان می دهد.
در تصویری دیگر عده ای که ماموران پلیس نیز در میان آن ها هستند و اصلا معلوم نیست که در کجا و چه کاره هستند در حال باز کردن جعبه و بیرون آوردن دستگاه های حساس داخل آن هستند. بر روی قسمت بیرونی و درونی جعبه به صراحت نوشته شده که این جعبه «باز نشود».
از محتوای جعبه ی سیاه نمی توان چیزی به دست آورد مگر بعد از دکد شدن کدهای آن در لابراتوار مخصوص.
رفتاری که با جعبه ی سیاه هواپیمای تهران - یاسوج صورت گرفته کاملا غیر عادی و غیر قابل درک است. اخبار منتشر شده در خبرگزاری های حکومتی پیرامون سالم یا آسیب دیدن جعبه نیز متناقض است.
مجموعه ی خبرها و تصاویر حاکی از غیر عادی بودن سقوط هواپیمای تهران-یاسوج است. ساده ترین راه برای حل معمای این سقوط، شنیدن مکالمات خلبان با مرکز هدایت هواپیماها و برج یاسوج است. چنین مکالمه ای وجود ندارد و آخرین گفت و گو میان سنتر و خلبان در باره ی کاهش ارتفاع و تایید کاهش ارتفاع بوده است.
مهم ترین نکته در این سانحه، کامل بودن دید افقی یعنی دید بالای ده کیلومتر است. گزارش هواشناسی هوایی حاکی از دید افقی نامحدود است. بنا براین بر خورد هواپیما با کوه در اثر فقدان دیدِ کافی خلاف واقع است:
در مسیر های کوتاه، تماس شرکت با فرودگاه مقصد وضع هوا را مشخص می کند و حتی نیاز به استفاده از گزارش هواشناسی نیست. تناقض ها در این زمینه نیز بی شمار است.
و یک موضوع عجیب تاریخی:
۲۳ سال پیش هواپیمای فوکر شرکت آسمان در ساعت یازده شب از اصفهان به مقصد تهران پرواز کرد و باقی مانده ی «منهدم شده ی آن» در کوه های کرکس پیدا شد. شدت «انهدام» به حدی بود که حتی ارابه ی فرود هواپیما که یکی از مستحکم ترین آلیاژهای جهان را دارد قطعه قطعه شده بود. هزاران قطعه از این هواپیما در کوه های کرکس پخش شد. در این سانحه نیز به مانند سانحه تهران - یاسوج ۶۶ سرنشین هواپیما جان باختند. البته هواپیما اشکال فنی داشت و در پروازِ قبل از سانحه، خلبان وایبرشن موتور را گزارش کرده بود ولی نوع سانحه و تخریب هواپیما به گونه ای بود که نشان از سانحه ی عادی نداشت.
علت این سانحه بعد از گذشت ۲۳ سال هنوز مشخص نشده است!
