*

*

*

به بهانه‌ی بهاران به لبان ترانه خواهم
بنگر چه شاعرانه، مدد از بهانه خواهم

دل ابریـم چو لاله، سـِپــُرَم به دست ژاله
و چو شسته شد ز ماتم، غزل عاشقانه خواهم

و به رغم زهر غربت، که خزَد به استخوانم
عسلی ز واژه‌ها را به هوای خانه خواهم

بدهــم به کام دفــتر، ز نگفته‌ها شرابی
که چو نوشی‌اش بدانی، ز وطن نشانه خواهم

گذرم به بال خورشید، ز سراب وَهـم و تهدید
برسـم به شهر جمشـید، ره ِ آستـانه خواهم

به فسانه پا گذارم، غم کهنه جا گذارم
و حقیقت نهان را، ز دل فسانه خواهم

دو سه جرعه‌ای بنوشم ز لبانِ جام جادو
و به روز ِ نو مرامی دگر از زمانه خواهم

دل و دین به حکم سبزش بدهم به نو بهاران
ز طریقت طراوت، مدد، عارفانه خواهم

وَگــَرم ستم خروشد که نگاه گل بپوشد
بدَرَم حجاب ظلمش، نظر جوانه خواهم

که جوان شده جهان با نفس نجیب سبزش
و به رسم اوهزاران غزل و ترانه خواهم

ویدا فرهودی