در این لحظات صبر و تردید، دیدیم که وانتی که با سرعت رفت، با سرعت دارد بر می گردد! لحظاتی بعد یک نفر نفس نفس زنان از برج با ما با انگلیسی لهجه ی شمالی تماس گرفت! گفتیم ما فلان هواپیما هستیم و می خواهیم فرود بیاییم! گفت: اجازه ی فرود داده می شود! ما رفتیم هواپیما را در امتداد خط «فاینال» قرار دادیم، دیدیم که یک تراکتور در حال عبور از عرض باند است. دهقانی بود که چوب جمع کرده بود و داشت آن را با خود می برد. به برج گفتیم که یک «فروند» تراکتور وسط باند است! شما چطور اجازه ی فرود دادید؟! طرف که حتی باند را نگاه نکرده بود و به ما اجازه ی فرود داده بود، با دستپاچگی به ما گفت شما فرود نیایید، ما باند را «کلییر» Clear می کنیم! :)

همان وانت مزبور، دوباره به حرکت در آمد و به طرف باند و تراکتور مذکور رفت و او را از باند خارج کرد که به ما به سلامتی و میمنت اجازه ی فرود دادند و ما فرود آمدیم.

مسافران وی. آی. پیِ ما که فکر می کردند مشکلی برای هواپیما پیش آمده و زهره ترک شده بودند، با سلام و صلوات از هواپیما خارج شدند و اتومبیلی آمد به دنبال آن ها و آن ها را به جایی که می خواستند برد. ما به صورت پیاده به طرف ترمینال به راه افتادیم.

در این لحظه ماشین آتش نشانی لکنته ای به طرف ما آمد.

راننده، پس از سلام علیکی گرم به ما گفت که سوار شید می برم تان ترمینال. ما نخواستیم محبت اش را بی پاسخ بگذاریم و به جای چند قدم پیاده رفتن، سوار ماشین آب پاش چرب و چیلی آتش نشانی شدیم.

چشم تان روز بد نبیند، بعد از دنده چاق کردن و دنده جا انداختن با صدای «خار خار»، ماشین عهد عتیق آتش نشانی به راه افتاد. راننده با لبخندی گسترده داشت لطف خود را به ما نشان می داد. با سرعت ده کیلومتر در ساعت چند ده متری جلو رفتیم و با صدای کمپرس ترمز و فشار مکرر بر پدال ترمز، ماشین دم در ترمینال نگه داشت.

آمدیم پیاده شویم، دیدیم در باز نمی شود. آقای راننده با لطف بسیار به ما گفت که در خراب است و باید از بیرون باز شود. هر چه سعی کردیم از پنجره، دکمه ی باز کردن در را فشار دهیم، زورمان نرسید. آقای راننده، لطف را به اوج خود رساند و خودش از ماشین پیاده شد. البته درِ او هم باز نمی شد و ایشان از پنجره بیرون رفت!
خلاصه در با تلاش و سعی راننده ی آتش نشان باز شد و ما بارها خدای عالمیان را شکر کردیم که هواپیمای مان دچار آتش سوزی نشد و دعا کردیم هفته ای دو سه پرواز شرکت های هوایی به ساری هم دچار سانحه و آتش سوزی نشوند که عاقبت اش با این ماشین لکنته، جزغاله شدن است.

باری. کاشف به عمل آمد که مسوول برج مراقبت، در لحظاتی که ما برج را صدا می کردیم و اجازه ی فرود می خواستیم برای صرف ناهار به خانه ی خودشان رفته، و وقتی راننده ی فرودگاه از بی سیم صدا شنیده، با وانت رفته و او را به سرعت به فرودگاه آورده است. علت تاخیر چنین بود.

بعد از ظهر که آقایان وی.آی.پی را می خواستیم به تهران بازگردانیم، گزارش هواشناسی نشان می داد که هوا صاف و دید بیشتر از ده کیلومتر است در صورتی که هوا ابری و بارانی و پر از تکان و توربولنس بود و ما و مسافران مان از سطح ابر تا سقف ابر، در حال خواندن اشهدمان بودیم! :)

پرواز های قدیمی اینجوری بود! ان شاءالله که الان همه چیز مدرن شده است! :)