در دانشگاه، همه چیز تغییر کرد. من با یک گروه از بچه های ایرانی-آمریکایی آشنا شدم که مانند من در همان رنج ها و مصیبت ها بسر می بردند. ما همدیگر را در آغوش گرفتیم و فرهنگمان را پذیرفتیم.

من در کنسرتهای ایرانی شرکت کردم. در یک تیم فوتبال که بیشتر آنها ایرانی بودند بازی کردم و حتی برای یادگیری خواندن و نوشتن بهتر فارسی به کلاس رفتم. کمی بیشتر در مورد تاریخ پیچیده آمریکا با ایران آموختم و اینکه چگونه سازمان سیا در اوایل دهه 1950 به سرنگونی نخست وزیر ایران که به صورت دموکراتیک انتخاب شده بود، کمک کرده است. چیزهای دیگر زیاد سیاه و سفید به نظر نمی رسید و من بدون احساس شرمندگی فرهنگ ایرانی را توانستم خوب ببینم.

در یادگیری برای قدردانی از پیشینه ام، شروع به دیدن زیبایی های مراسم نوروز کردم. یک سال پدربزرگم از من خواست تا او را به کنار رودخانه ای ببرم. او سبزه ی خود را به آب انداخت. این یک نماد برای فراموشی گذشته و انتظار آینده ی بهتری بود. همانطور که در غرب هر سال اول ژانویه ما تصمیمات سال نو را می گیریم تا خودمان را بهبود بخشیم.

من شروع به دیدن شباهتهای بیشتر بین نوروز و بسیاری از تعطیلات غربی کردم. تفاوت اصلی این است که نوروز شامل همه ی تعطیلات آمریکایی است که به صورت یک جشن دو هفته ای درآمده است. سال جدید مانند شب سال نو است و ما هدیه ای مانند کریسمس می دهیم، ما تخم مرغ هایی مانند عید پاک می گذاریم، مانند هالووین خانه به خانه به مهمانی می رویم، مانند چهارم ژانویه آتش بازی می کنیم و مانند روز کارگر دسته جمعی به گردش می رویم.

تقریباً 40 سال پس از ورود به آمریکا، ایران همچنان یک دشمن ایالات متحده در نظر گرفته می شود. در دولت ترامپ هر قانون ممنوعیت مسافرت دارای تبصره های 1، 2 و 3 شده است و مانند آیفون بروز می شوند. با این حال، من دیگر از پیشینه ایرانی ام خشمگین نیستم. هر چیزی که هست، من به آن افتخار می کنم. اکثر ایرانیانی که می شناسم خوب و سخت کوش هستند. شاید در رسانه های غربی و سخنرانی های رئیس جمهور ترامپ ما به عنوان آدم های شرور به تصویر کشیده شویم، اما در زندگی واقعی ما بسیار خوشحال هستیم.

این بهار هنگامی که صدای پرندگان را می شنوید و بوی عطر گل های شکوفه می شنوید، به نوروز و ایرانیان فکر کنید؛ اما اگر حساسیت های فصلی دارید، ما را سرزنش نکنید. ما به اندازه کافی رنج می بریم.

ماز جبرانی