در برخورد مخالفان حکومت اسلامی با فکر و نظر مخالف امثال من اما، کار به سادگی برخورد با حکومت نیست و باید دقت کرد که کار جر و بحث، و حتی مشاجره فکری به حدی نرسد که حکومت اسلامی از آن سوء استفاده کند. من تلاش می کنم به سهم خودم باعث گل آلود شدن آب نشوم و باز به سهم خودم اجازه ی ماهی گرفتن به حکومت ندهم. من، در زندگیِ واقعی، دوستان بسیار ارجمندی از تمام گروه های مخالف سیاسی دارم: از مجاهدین خلق گرفته تا توده ای و اکثریتی تا پادشاهی خواه و سلطنتی تا ملی و حتی ملی-مذهبی و همه ی این دوستان و تلاش هایشان علیه حکومت اسلامی را ارج می نهم و در عالم رفاقت هم که هر یک از این نازنینان برایم به اندازه ی دنیایی ارزش دارند.

در عالم دوستی ِ من سه دسته به شکل کلی راه ندارند و آن ها را از دایره ی دوستی و حتی خانوادگی خودم بیرون کرده ام و می کنم:

کسانی که حامی و طرفدار حکومت اسلامی باشند.

کسانی که علیه دولت های آزاد و پیشرفته باشند و امثال حکومت اسلامی و کلا اسلامیون را در مقابل این دولت ها با آوردن استدلال های خود گول زنک و دگر گول زنک صاحب حق بدانند. من حتی تحمل کسانی که نوع پوشش زنان مسلمان را حق آن ها می دانند ندارم، و این را حق «دمکراتیک» زن یا فرد مسلمان نمی دانم چرا که نظر آزاد چنین زنی، مثل نظر آزاد انسانی ست که عمری در قفس بوده و به آن خو کرده و در اثر دگرگونی روانی، حتی عاشق و شیدای زندان بان خود شده. بخصوص کسانی که حق خانواده ی مسلمان می دانند که حجاب دختر نوجوان خود را انتخاب کنند در دایره ی افرادی که بتوانم حتی با آن ها گفت و گو کنم قرار نمی گیرند.

کسانی که از ترور و عملیات تروریستی به اسم مبارزه با ظالم دفاع بکنند. این ها کسانی هستند که معمولا این جمله را همراه با کلمه ی «ولی» از زبان شان می شنویم:

«بمب گذاشتن در اتوبوس بد است ولی...»

کسانی که برای انجام «کار بد»، «ولی» می آورند، خود طرفدار جنایت و ترور هستند و «ظاهرا» خبر ندارند.

به غیر از این ها با همه کس نشست و برخاست داشته ام و در عالم واقع با وجود اختلاف نظرهای سیاسی، دوستان خوب و یک رنگی هم برای هم بوده ایم. هرگز هم در صدد تغییر دادن رای و نظر آن ها نبوده ام.

اما متاسفانه دوستان سیاسی مخالف حکومت اسلامی، از عالی ترین سطوح حزبی و سازمانی گرفته تا هوادار عادی و کم اطلاع، بخصوص در عالم مجازی که با هم از نزدیک آشنا نیستیم، رفتاری مشابه رفتار حکومت اسلامی با امثال منی که نظری مخالف نظر آن ها داریم در پیش می گیرند و تهمت هایی مانند تهمت های حکومت به نویسنده می زنند از جمله آب در آسیاب جمهوری اسلامی ریختن.

اگر نوشته های روزنامه ی «مردم» ارگان حزب توده ایران را مربوط به مسوولان این حزب بدانیم، آن ها بعد از انتشار یک مقاله در مخالفت با کنش حزب توده در لو دادن افراد، نویسنده را در ارگان خود به طور ضمنی وابسته به جمهوری اسلامی می نامند.

دو سه نفر از هواداران سازمان مجاهدین هم در این اواخر به خاطر یکی دو مطلب من در باره ی مجاهدین خلق انواع و اقسام فحاشی ها را به من کرده اند.

یکی از «به ظاهر» هواداران سازمان فداییان نیز چندی قبل به خاطر یکی از مطالب من انواع و اقسام فحاشی ها را به نویسنده کرده است.

با این حال، من متاثر یا متاسف نیستم و فکر می کنم به جای تاثر یا تاسف باید دنبال جا انداختن طرز تفکری باشیم که فکر مخالف و منتقد را حتی اگر تند باشد، به حساب دشمنی نگذاریم و سعی کنیم موضوعی را که نویسنده می خواهد بیان کند درک کنیم.

من بعد از تمام تندخویی های ذکر شده در بالا، سعی می کنم علت خشم و خروش دوستان را بفهمم. یکی از خوانندگان برایم نوشت که شما با نوشته هایت در باره ی مجاهدین آب به آسیاب حکومت اسلامی می ریزید.

اگر خواننده ی بی طرف چنین تصوری از نوشته های من داشته باشد، پس باید فکری به حال نوشته های خودم بکنم که می کنم. چگونه اش را نمی دانم اما نه خواهان ریختن آب به آسیاب حکومت اسلامی هستم نه در صدد رنجاندن کسانی که با سبک و روش خود دارند علیه حکومت اسلامی مبارزه می کنند.