جناب آقای دکتر روحانی
ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران
باسلام و دعای خیر

همانگونه که مستحضرید روز ۱۵ فروردین مصادف با روز آگاهی از مین های زمینی و خطرات مین است. در این راستا احتراما با استناد به اصول سوم ،هشتم،نوزدهم ،بیست و دوم ،سی و چهارم ، یکصد و سیزدهم و یکصد و بیست و یکم قانون اساسی به استحضار حضرتعالی میرساند؛

به لحاظ جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و حوادث اوایل انقلاب و ایضا سیاست های امنیت مرزی در سالیان گذشته ، ایران یکی از کشورهای آلوده به مین های زمینی است به نحوی که حسب آمار تقریبی اعلام شده بالغ بر شانزده میلیون مین زمینی خنثی نشده در مناطق شمال غرب ،غرب و جنوب غربی کشور وجود دارد که بر اثر بارش نزولات آسمانی و بازگشت مهاجرین جنگی به این مناطق بیشتر این مین های بجای مانده جابجا شده و در مناطق مسکونی و کشاورزی پراکنده شده به نحوی که هر از چند گاهی این مین های عمل نکرده، منفجر شده و موجبات خسارات جبران ناپذیری برای شهروندان و رهگذران این مناطق می شود که می توان به تعداد بی شمار این قربانیان و کودکانی که برای تفریح و گشت و گذار به دامان طبیعت رفته یا کولبرانی که برای امرار معاش مشغول کولبری بوده اند،اشاره نمود که بر اثر عدم شناخت از مین های زمینی و برخورد با آن ،دچار صدمات جبران ناپذیری شده اند به گونه ای دو شهروند اهل بوکان در همین شهر بنامهای هادی لگزی و سلیمان اویسی که دو چشم و دو مچ دست خود را از دست داده و مین های زمینی زندگی و دنیا را برای آنان سیاه و تار کرده است. بسیاری از کودکان نیز قربانی این سلاح های مرگبار می شوند. کودکانی که آینده کشور هستند بر اثر اینگونه حوداث دچار معلولیت جسمی می شوند. به عنوان مثال در حادثه ای که در روستای نشکاش اتفاق افتاد هفت کودک دچار حادثه شدند که از بین آنها گشین کریمی پایش را از دست داد. در سال گذشته، ۷۹ نفر قربانی مین های زمینی مهمات عمل نکرده شده اند که از میان ۱۷د نفر کشته و ۶۲ نفر به شدت مجروح شدند. تمامی این شوربختی از یک طرف و خلاء و ضعف قوانین از سوی دیگر موجب تضییع حقوق شدید مصدومام مین شده به نحوی که تاکنون بسیاری از قربانیان مین از جمله هادی و سلیمان علیرغم گذشت چهارده سال حق و حقوق آنان پرداخت نشده و بنیاد شهید زیر مجموعه ی حضرتعالی بصورت غیر قانونی مانع این امر شده است از دیگر سو وجود حجم وسیعی از مین های زمینی خنثی نشده در این مناطق ، تهدید بزرگی برای سلامتی و امنیت شهروندان این مناطق بوده و شوربختانه کمترین اقدامات برای آموزش و آگاه سازی مخاطرات مین های زمینی به شهروندان این مناطق صورت نگرفته است.

آگاه سازی و آموزش یکی از راهکارهای اصلی برای پیشگیری از افزایش قربانین مین های زمینی است بر این اساس پانزدهم فروردین برابر با چهارم آوریل روز جهانی آگاه سازی مخاطرات مین های زمینی نامگذاری شده است .اینجانبان به عنوان بخشی از وکلای دادگستری مدافع قربانیان مین های زمینی از حضرتعالی با استناد به اصول فوق الذکر درخواست داریم تا به اطلاع از این امر مهم در خصوص موارد ذیل دستورات شایسته صادر فرمایید
١- ضرورت اصلاح قانون و تنظیم لایحه برای تصویب قانون حمایت از قربانیان مین های زمینی
٢-ضرورت صدور دستور به تمامی استانداران مناطق آلوده به مین های زمینی برای ترسیم مکانیسم آموزش مخاطرات مین های زمینی به شهروندان این مناطق
٣-ضرورت صدور دستور به فرمانداران مناطق آلوده به مین به عنوان ریس کمیسیون های ماده ٢جهت بررسی پرونده های قربانیان مین و بازبینی پرونده های بایگانی شده که بناحق بایگانی شده اند
۴- ضرورت اتخاذ هماهنگی و همکاری بین نهادها و سازمانهای متولی آموزش مین های زمینی به این شهروندان
۵- کمک به ایجاد سازمانهای مردم نهاد برای آموزش و حمایت از قربانیان مین های زمینی
۶-ضرورت تشخیص و احقاق حقوق تمامی قربانیان مین های زمینی
٧- ضرورت اتخاذ مکانیسم لازم برای پیوستن ایران به کنوانسیون اوتاوا
با احترام مجدد
١-حسین احمدی نیاز
٢-عثمان مزین
٣- لیلا علی کرمی
۴- نعمت احمدی
۵- یوسف مولایی
۶-محمود علیزاده طباطبایی
٧-مسعود شمس نژاد

لازم به اشاره است، جمهوری اسلامی تاکنون پیمان منع به کارگیری مین‌های زمینی(اتاوا) را امضا نکرده است در مورد کنوانسیون CCW نیز ایران عضو ناظر این معاهده است و هنوز آن را به طور کلی نپذیرفته است. براساس بند ۲ ماده‌ی ۵ این کنوانسیون، هر یک از دول عضو تمام تلاش خود را برای شناسایی همه‌ی مناطق مین‌گذاری شده یا مشکوک به مین‌گذاری، تحت صلاحیت یا کنترل خود به کار بسته و در کوتاه‌ترین زمان ممکن تضمین می‌نماید که کلیه‌ی مین‌های ضد نفر در مناطق مین‌گذاری شده تحت صلاحیت یا کنترل خود، علامت‌گذاری شده و تحت نظارت قرار گرفته و با حصارکشی یا سایر وسایل مورد حفاظت قرار می‌گیرند؛ تا ممانعت از ورود غیرنظامیان به این مناطق را تا زمانی که مین‌های ضد نفر موجود در آن نابود شوند، تضمین نمایند. علامت‌گذاری، حداقل می‌بایستی بر استانداردهای مندرج در پروتکل ممنوعیت یا محدودیت استفاده از مین‌ها، تله‌های انفجاری و سایر ادوات اصلاحی در ۳ می ۱۹۹۶ الحاقی به کنوانسیون ممنوعیت یا محدودیت کاربرد برخی از سلاح‌های متعارف که ممکن است موجب جراحات مفرط شوند و یا دارای اثرات غیر قابل تبعیض باشند، منطبق باشد.

حال آن‌که هیچ آموزش و یا علامت‌گذاری مشخص و مدونی از طرف نهاد ملی مین ایران (مرکز مین زدایی)، برای مردم مناطق آلوده طی سالیان اخیر انجام نشده است. هم‌چنین ۴ سال است که روز جهانی آگهی رسانی از خطرات مین در ایران در سکوت مطلق طی می‌شود. در صورت وجود یک سازوکار منظم و منطبق بر استانداردهای جهانی برای آموزش قطعاً شاهد کم شدن قربانیان انفجار مین خواهیم بود؛ سازوکاری که وجودش در حال حاضر به شدت احساس می‌شود.