پس از تاختن به دشمنان و گفتن این که «اگر با ایران سینه‌به‌سینه شوند، قطعاً ضربه می‌خورند و شکست خواهند خورد»، به ستایش از کالا و تولید بیشتر پرداخت و گفت که از نمایشگاهی که ویژه بازدید مقام معظم از کالاهای مختلف تولید داخلی ترتیب داده‌اند، دیدن کرده و لذت برده است.

«دیروز ده‌ها شرکت، محصولات خودشان را که همین کارهای دست شماست، این‌ها را آوردند اینجا ما دیدیم. از قماش و کفش و لباس دوخته و وسایل زندگی و لوازم تحریر و چینی و بلور بگیرید تا دارو و لوازم آرایش و وسایل خانه و یخچال و همه‌چیز، همه‌چیز اینجا دیروز به ما نشان دادند، که چند ساعت هم طول کشید؛ همه‌اش برجسته بود، همه‌اش ممتاز بود. انسان واقعاً مقابل نیروی کار داخلی سر تعظیم فرود می‌آورد.»

او پس از ستایش از کالا و تأکید بر لزوم تولید بیشتر و «حمایت از کالای ایرانی» به یاد مشکلات افتاد. نگفت مشکلاتی وجود دارد، گفت «مشکلاتی را مطرح کردند». بار مشکلات در سخن رهبر معظم از روی دوش کارگر برداشته شد و تقسیم شد میان عوامل مختلف:

«مشکلاتی را مطرح می‌کردند که این مشکلات، هم مال کارآفرین است، هم مال کارگر است. مشکل بیمه، مشکل کمبود امکانات، مشکل نقدینگی، مشکل موانع مالیاتی، مشکل از ناحیه‌ی بانک، مشکل از ناحیه‌ی وزارت اقتصاد، مشکل از جاهای مختلف.»

او در ادامه منظور خود را روشن‌تر کرد و نشان داد که مسئله‌اش مشکل کارگران نیست، دغدغه‌اش بالا بردن ظرفیت تولید است:

«دیروز بعضی‌ها به ما همین را می‌گفتند: آقا ما این‌قدر امکانات داریم و این‌جور داریم کار می‌کنیم، با یک سوم ظرفیت، با نصف ظرفیت. خب چرا؟ آن دو سوم دیگر، کارگرهایش کجایند؟ این می‌شود آن بیکاریِ متراکم در داخل کشور.»

کارگران در این سخن فقط زایده تولید هستند.

در منبر رهبر به مناسبت روز جهانی کارگر هیچ اشاره‌ای نشد به اخراج‌های جمعی، دستمزدهای پرداخت‌ نشده، قراردادهای یک روزه و حداکثر یک‌ماهه، فقدان ایمنی، تهدید و سرکوب مداوم کارگران و ممنوعیت تشکل‌یابی آنان.