باید لب به تحسین بگشایم! باید یک نفر را مورد ستایش قرار دهم! این یک نفر، رفیق کیم جونگ اون، رهبر کره ی شمالی می باشد!
کیم جونگ اون، متخلص به «اون»، لقب دیکتاتور را یدک می کشد. این صفت برازنده ی اوست. فرقی نمی کند که امثال من مخالف دیکتاتوری باشیم یا نباشیم. ما باید خوب را بگوییم خوب و بد را بگوییم بد.
ما هر کس را در کاتگوری خودش مورد ارزیابی قرار می دهیم. یعنی وقتی می گوییم «اون» خوب است، و «اون» ناز است، و «اون» ماه است، این را در کاتگوری دیکتاتورها می گوییم!
به کانال خبرنامه گویا در تلگرام بپیوندید
من وقتی «اون» را با دیکتاتوری مثل خامنه ای مقایسه می کنم، هم خنده ام می گیرد، هم به خودم می گویم:
«خاک بر سر ما، که در دیکتاتوری هم باید نفر آخر باشیم!»
خب دلم می سوزد دیگر! یعنی در رشته ای هم که قابلیت های فراوان داریم و می توانیم مقام و مرتبتی کسب کنیم، باز گیر یک آدم مافنگی می افتیم و مقام والا و شامخی را که شایسته اش هستیم از دست می دهیم.
از نظر ظاهری شما به «اون» و خامنه ای نگاه کن. اولی همیشه خنده ی ملاحت بار بر لب دارد و دومی همیشه مثل برج زهر مار است. خب این نشان می دهد که «اون» از خودش مطمئن است و نیازی برای ژست گرفتن نمی بیند و ظاهر سازی نمی کند. همان است که هست. با همان خنده، انگشت اشاره اش را تکان می دهد، و فلان ژنرال از روی زمین محو می شود. ژنرال هایش هم همیشه در حال خنده ی سی و پنج دندان هستند و دنبال «اون» مشغول دست زدن و تشویق کردن اند.
حالا خامنه ای را ببینید که به بخت النصر می ماند! البته من بخت النصر را ندیده ام ولی فکر می کنم این شخصیت تاریخی کسی باشد مثل خامنه ای. یارو را با دو تن عسل نمی توان خورد. یَک قیافه ای می گیرد که نگو و نپرس. با این قیافه گرفتن می خواهد بگوید من واسه خودم کسی هستم و بابا ملت! مرا ببینید که چقدر جدی تشریف دارم و چقدر کاریزما دارم!
نه عزیزم! یک دیکتاتور اصیل نیاز به این قرتی بازی ها ندارد. او هر کار بخواهد می کند و همگان باید کارهایی را که او می کند دوست داشته باشند. او به خاطر دیگران قیافه نمی گیرد چرا که برای او اصولا دیگرانی وجود ندارند.
شما به همین جریانات اخیر دو کره نگاه کن:
«اون» شب خوابید صبح پاشد گفت هسته ای تعطیل! روابط با کره جنوبی بر قرار! دیدار با ترامپ میسر!
به همین سادگی و زیبایی! با همین قدرت و اعتماد به نفس!
حالا این خامنه ای ذلیل ما را نگاه کنید که بدبخت در باره ی یک چیز می خواهد نظر بدهد، باید از مخالفت «کفش کن» حضرت عبدالعظیم هم بترسد و بلرزد و در این اندیشه باشد که نکند کسی مخالف نظرش باشد!
حالا از فیلترینگ «تلگرام» گرفته تا ورود زنان به ورزشگاه تا هسته ای و رابطه با امریکا و غیره ذلک! بنده ی خدا، بعد از کلی سبک و سنگین و این که خدای نکرده به حزب الله و سران سپاه و طائب و نقدی و این ها بر نخورد، یک تصمیم نیم بند می گیرد، حالا کیست که این تصمیم را اجرا کند! همه سمعا طاعتا می گویند و در مزایای تصمیم امامِ «زمان» سخن ها می رانند، ولی همین که از بیت خارج شدند، هر کس کارِ خودش را می کند و گور بابای نظر رهبر!
دلمان برای خامنه ای باید بسوزد! من که دلم برایش می سوزد! آدم یادِ یک آدم پیزوری زوار در رفته می افتد که می خواهد ادای محمد علی کلی را در آورد و بگوید منم قهرمان قهرمانان! منم دیکتاتور دیکتاتوران! حیوونکی!...
