توافق اتمی قرار بود ایران را از انزوا خارج کند و به سرمایه گذاری خارجی منجر شود، اما فساد، سو مدیریت و مشکلات قانونی برای سرمایه گذاری خارجی و از سوی دیگر تحریم‌های هدفمند‌، از تمایل شرکت‌های بین‌المللی کاسته است.

اقتصاد ایران به شدت شکننده است که بخشی از آن به علت بحران ارز ناشی از ناتوانی در جذب سرمایه‌های بانک‌های خارجی به داخل است. نرخ بیکاری و تورم بالا است، نظام بانکی ضعیف است و ادامه فعالیت برای بسیاری از شرکت‌های ایرانی به ویژه آن‌هایی که در صادرات و واردات فعال هستند، دشوار شده است.

تحریم‌های سنگین، اوضاع بد اقتصادی را تشدید کرده است.

بوئینگ، ایرباس، توتال و زیمنس می‌گویند در حال بررسی اوضاع هستند، اما تقریبا اطمینان دارند برای رعایت تحریم‌های آمریکا، به فعالیت در ایران خاتمه خواهند داد.

شعارهای کارگران معترض، مانند "مرگ بر خامنه‌ای" و "جمهوری اسلامی نمی خواهیم"، نشان می دهد که مردم خشم خود را مستقیما علیه رهبر جمهوری اسلامی و نظام حاکم ابراز می کنند. شعار استقلال‌، آزادی، جمهوری ایرانی، جای استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی را می‌گیرد.

امکان دارد فشار آمریکا و تلاش دولت ترامپ برای متقاعد ساختن بریتانیا، فرانسه و آلمان، رژیم ایران را که گرفتار دشواری های اقتصادی است-بر خلاف ادعایش- به میز مذاکره بکشاند. کشورهای اروپایی هم، که بر ادامه برجام تاکید می کنند، با درک نگرانی‌های آمریکا، خواستار گفتگو برای توقف برنامه موشک بالیستیک و مهار رفتارهای بی‌ثبات کننده ایران در منطقه هستند.

فشار حداکثری می‌تواند به سقوط رژیم منجر شود. از این رو، رژیم بیش از همیشه بر نیروهای امنیتی، از جمله سپاه پاسداران برای ادامه بقای خود حساب می‌کند، اما رژیم شکننده است و شرایط می تواند به سرعت تغییر کند.

نشریه هیل در خاتمه می‌ نویسد که همانگونه که عراق پانزده سال پیش نشان داد عواقب تغییر رژیم غیرقابل پیش بینی است، آمریکا می‌خواهد برای ناآرامی‌های گسترده و سقوط بالقوه رژیم آماده باشد که اگر درست با آن برخورد نشود، می‌تواند هرج و مرج موجود در خاورمیانه را بدتر کند.