اگر نمایندگان مجلس می‌خواهند قانونی را در خصوص منع بکارگیری بازنشستگان تصویب کنند حتما باید تبصره‎ای در آن باشد برای رهبری و انتصاب‌هایش که در غیر این صورت قانون در شورای نگهبان مصوب نمی شود و همچنین موارد بسیار دیگر.

به طور مثال در خصوص برجام، از روزی که برجام تصویب شد تا روزی که ترامپ، ایالات متحده را از آن خارج کرد، رهبری به عنوان منتقد آن سخت گفت. بارها گفت که من به مسوولان گفته بودم که اعتماد نکنند، من به مسوولان گفته بودن فلان خط قرمز را رعایت کنند و ... و پس از خروج آمریکا نیز مجددا اظهارات خود را تکرار کرد. اما کیست که نداند رهبری در جزء به جزء بندهای برجام نقش و دخالت داشته و تیم مذاکره کننده بدون اجازه‌ی او جرات تصویب یک خط را نداشتند و تمام موارد با او هماهنگ شده است. اما او به سرعت به عنوان منتقد و مخالف ورود میکند تا اگر اتفاقی رخ داد مسوولیتی متوجه او نشود.

این رفتار آیت الله خامنه ای دقیقا در مقابل رفتار امامی قرار دارد که خود مسوولیت امضای قرارد ۵۹۸ و دیگر اتفاقات رخ داده را گرفت تا مبادا کارگزارانش در انجام مسوولیت‌ها سست شوند. امام خمینی مسوولیت قرار داد ۵۹۸ را بر عهده گرفت تا در آینده کسی نتواند هاشمی رفسنجانی و فرماندهان جنگ را سرزنش کند، او خود مسوولیت بیشتر کاستی‌ها را برعهده می‌گرفت و با توجه به اختیارات گسترده‌اش چون اپوزسیون دولت‌ها عمل نمیکرد و طلبکار نبود.

آیت الله خامنه ای از سویی از دولت ایراد می‌گیرد و آن را نقد می‌کند و از سوی دیگر حتی تا تعیین معاونین وزرا نقش دارد، او چطور می تواند نسبت به دولتی که خود جزء به جزء آن را منصوب کرده تا این حد منتقد باشد. هرچند که چنین رفتاری را حسن روحانی نیز نسبت به دولت و مجموعه خود در پیش گرفته است، اما شاید رهبری پش از روحانی نسبت به این هیات دولت مسوول باشد چرا که بعضا وزرا و معاونین خلاف میل رئیس جمهور اما به دستور رهبری منصوب شده‌اند.

رهبری با تلگرام مخالف است، پس تلگرام فیلتر می‌شود، او با مطبوعات آزاد مشکل دارد پس روزنامه‌ها یک شب بسته می‌شوند، او می‌گوید مبارزه با مفاسد اقتصادی و به یکباره تعداد زیادی شهردار دستگیر می‌شوند و الی اخر اما او مسوولیت هیچ کدام از اینها را برعهده نمی‌گیرد و درمقابل همیشه سعی می‌کند کنار بایستد و در چشم مردم خود را منتقدی دلسوز نشان دهد که کنار آنها ایستاده در حالیکه او تصمیم گیرنده اصلی است.

آیت الله خامنه ای به عنوان رهبری که بیشترین اختیارات را دارد و در تمام امور دخالت میکند همیشه نقش مخالف به خود می‌گیرد. او و طرفدارانش موفقیت ها را به رهبری نسبت داده و از قبول مسوولیت شکست‌ها و کاستی‌ها گریزان هستند. آنها در مورد مسوولیت رهبری در قبال احمدی نژاد سکوت می‌کنند. خود رهبری نیز در شکایات و گله هایش هیچ از آن دوران مسوولیت هشت ساله نمی‌گوید، هرچند در آن هشت سال او نیز کمتر از دولت انتقاد می‌کرد و با توجه به مسوولیت مستقیم خود در انتخاب احمدی نژاد سعی داشت فقط از دستاوردهایی بگوید که واقعیت نداشتند.

او از قوه قضاییه، نهادهای مسلح، نیروهای امنیتی و صدا و سیما انتقاد می‌کند، با افتخار هم می‌گوید من منتقد عملکردها هستم، در حالیکه اگر مجلس خبرگانی داشتیم که به وظایف قانونی خود درست عمل می‌کرد و دست بوس قدرت نبود، رهبری باید در این مجلس حاضر می‌شد و حدقل پاسخگوی این بخش از مسوولیت‌ها و نهادهای زیر نظر خود بود نه اینکه در چهره مخالف و منتقد ظاهر شود و از مسوولیت‌های خود فرار کند.