مردی شِگفت بود.
با مردمش پیاله زد وُ از زمانه گفت.
در "قیصر"ش، شکُفت.
از سالهای دور
درد ِ بلند ِ تیغهی چاقو را
در پُشت ِ زخمخوردهی خود داشت.
در پای هر چه خاطره، بنشست.
سربرفراز ِعاطفه، افراشت.
او از برای "مردم ِ بیلبخند"
یک قصه بود
هرچند ناتمام.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مطلب قبلی...
مطلب بعدی...
