از آن جایی که ایران کشوری خشک و بیابانی است بخش کشاورزی بیشتر منابع خود را از آب‌های زیرزمینی به دست می‌آورد. متاسفانه در طی سال‌های گذشته این بخش به دلیل استفاده از روش‌های سنتی به صورت نادرست مدیریت شده است. این روش سنتی انتقال آب از چاه‌ها به مزارع حدود ۶۵ درصد از آب به هدر می‌رود. کشاورزان هر ساله برای تامین آب باید چاه‌های عمیق تری را حفر کنند. زمانی که جمعیت ایران کم تر بود کشاورزان می‌توانستند از چنین روش‌های ناکارامدی استفاده کنند اما اکنون ایران با ۸۵ میلیون نفر دیگر این روش کارایی نخواهد داشت. برای مثال در کشاورزی گلخانه‌ای در مقایسه با روش‌های سنتی هم ۹۰ درصد آب کمتر مصرف می‌شود و هم اگر به روش درستی انجام گردد میزان تولید می‌تواند ده برابر گردد.

دانشگاه ماسی در نیوزیلند به حوزه کشاورزی کمک بسیار کرده است در حالی که در ایران جامعه آکادمیک کشاورزی از کشاورزان جدا هستند. در دانشگاه‌ها مطالعات جدی در مورد بذرهای اصلاح شده به صورت ژنتیک انجام شده است اما کشاورزان هیچ گونه اطلاعی در این مورد ندارند. عامل دیگر در عملکرد نادرست کشور در بخش کشاورزی به ناکارامدی وزارت کشاورزی بر می‌گردد. این وزارت خانه باید پیوند دهنده بین بخش کشاورزی و دانشگاهی باشد. این وزرات خانه باید به کشاروزان کمک کند تا از استفاده از آب برای محصولاتی مانند گندم و برنج دور شوند و متناسب با شرایط آب و هوایی از آب استفاده کنند. وزارت خانه به تازگی اعلام کرده است که کاشت برنج در هر جای دیگر جز استان شمالی ممنوع است که این یک اقدام منطقی است. اما خیلی دیر شده است. این تغییرات باید مدت‌ها پیش رخ می‌داد. برای نمونه می‌توان به تولید هندوانه اشاره کرد که برای هر کیلو ۱۷۰ لیتر آب مصرف می‌شود، آیا محصول دیگری که مناسب کیفیت خاک، آب و هوا و سطح و میزان آب باشد وجود ندارد؟

نویسنده در پایان معتقد است که اگر اقدام جدی در حوزه کشاورزی در ایران صورت نگیرد و همین سطح استفاده از آب به صورت بی رویه ادامه پیدا کند این کشور با خشکی بیشتر همراه می‌شود و بسیاری از مناطق کشور غیرقابل سکونت خواهد شد.